Οι πληγές του Φαραώ (και του ΠΑΟΚ)

Αφήνωντας στην άκρη τα όσα έχουν προηγηθεί εξωαγωνιστικά τα οποία τον έφεραν ένα βήμα από την πόρτα της εξόδου, τη μεταγραφή του που ποτέ δεν ήρθε, την ερασιτεχνική αντιμετώπιση και τις παλινωδίες της ΠΑΕ, την προσωρινή (;) επιστροφή του στην ομάδα, και τελικά την επανένταξη (!) του σε αυτήν, υπάρχει και το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Εκεί, τα προβλήματα είναι ανάλογα και έχουν ακόμα πιο άμεση επίπτωση.

Ένας απίστευτα απείθαρχος και τακτικά αλλοπρόσαλλος ποδοσφαιριστής ο οποίος, προφανώς, εφόσον δε διορθώθηκε μέχρι τώρα, δε θα το κάνει ποτέ. Αυτή είναι η ποδοσφαιρική του κουλτούρα. Να παίζει μπάλα και όχι ποδόσφαιρο. Ακόμα και στο φιλικό παιχνίδι με την Ανόρθωση, εκεί που παραδόξως πώς, ο Στανόγεβιτς του έδωσε χρόνο συμμετοχής στην πρόβα τζενεράλε ενόψει Ολιμπίκ Ντόνετσκ (άρα τον υπολογίζει για να τον χρησιμοποιήσει στα πρώτα επίσημα ματς της σεζόν), ο Ουάρντα έδειξε ξανά το ίδιο πρόσωπο. Τοποθετήθηκε ως αριστερό αξτρέμ αλλά περιφερόταν όπου ήθελε στο γήπεδο, πήγαινε ακόμα και στην αντίθετη πλευρά (μαζί με τον Ενρίκε!), προκειμένου να πάρει στην κατοχή του την μπάλα και να κάνει αυτό που έχει στο κεφάλι του. Το οποίο είναι πρώτα να ψάξει την ντρίμπλα, μια εξεζητημένη ενέργεια ή μια τελική προσπάθεια, και σπάνια κάτι ουσιαστικό για το παιχνίδι της ομάδας. Ας μη μιλήσουμε βέβαια για τα αμυντικά του καθήκοντα...

Κάτι ανάλογο ισχύει, ίσως όχι στον ίδιο βαθμό, και για τον Πέδρο Ενρίκε. Και στη δική του περίπτωση, όσο ταλέντο του έχει δώσει ο Θεός, άλλο τόσο του... στέρησε σε σοβαρότητα και πειθαρχία μέσα στο γήπεδο. Φέτος, ελπίζαμε ότι θα παρουσιαστεί βελτιωμένος σε αυτούς τους τομείς αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει φανεί ακόμα. Εξακολουθεί να προτιμά το εγώ από το εμείς, δε δίνει ιδιαίτερη σημασία στο ανασταλτικό κομμάτι της ομάδας, ενώ σε αυτά έρχονται να προστεθούν και τα νεύρα που οδηγούν σε σκληρά μαρκαρίσματα, διαμαρτυρίες, κάρτες ήαποβολές.

Η χρησιμότητα που θα μπορούσαν να έχουν και οι δυο, βάση των ικανοτήτων, τους εξοστρακίζεται στη φλυαρία και την απειθαρχία. Μιλάμε για δυο παίκτες που αγωνίζονται σε παρόμοιες θέσεις, στα φτερά της επίθεσης, και αντί να δίνουν λύσεις στον Στανόγεβιτς, δημιουργούν θέματα στο σύνολο. Παίκτες που μπορούν να δώσουν το απρόβλεπτο στη δημιουργία του μεσοεπιθετικού τομέα, αλλά μένουν μόνο στο... απρόβλεπτο.

Και εκεί είναι που λογικά, ακόμα και λόγω ίδιας θέσης, βλέπεις την... άλλη πλευρά του φεγγαριού, τον Τζάλμα Κάμπος. Ναι, μπορεί να μην έχει τα τελειώματα και τα γκολ που θα έπρεπε (μήπως τα έχουν οι υπόλοιποι άλλωστε..;), αλλά είναι τόσο άψογος στο τακτικό του κομμάτι, αλλά και στη γενικότερη αγωνιστική του συμπεριφορά μέσα στο γήπεδο, που αναγκάζει κάθε προπονητή να του δίνει φανέλα βασικού. Ή μήπως ξέρει λιγότερη μπάλα από τους άλλους; Δεν αρκείται όμως σε αυτό. Προσπαθεί και κάνει μαζί και όλα τα υπόλοιπα. Ή μήπως ο στιγματισμένος χοντρούλης, αφάνας και ράθυμος Μπίσεσβαρ δεν ξέρει δέκα καντάρια μπάλα περισσότερο από τους υπόλοιπους. Τον βλέπω όμως να κυνηγάει φάσεις, να μαρκάρει, να κοιτάει πώς θα εκμεταλλευτεί τους συμπαίκτες του και όχι την πάρτη του.

Είναι θέμα διαχείρισης παίκτη; Δε νομίζω. Θεωρώ ότι περισσότερο έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, την ποδοσφαιρική κουλτούρα, την επαγγελματική ευσυνειδησία. Αυτά δύσκολα αλλάζουν, δύσκολα τιθασεύονται. Και το αποτέλεσμα είναι εις βάρος του ΠΑΟΚ...