Ένας στρατιώτης που… το λέει η καρδιά του!

Per aspera ad astra ή αλλιώς... μέσα από τις δυσκολίες θα φτάσουμε στ'αστέρια. Στα 22 του χρόνια θα έλεγε κανείς πως έχει όλο τον... κόσμο στα πόδια του. Χωρίς οριοθετήσεις, ρεαλιστικές προσεγγίσεις και ημίμετρα. Αντ΄αυτού ο Μάρκο Μιχόγεβιτς επέλεξε να βάλει τη ζωή του σε καλούπι, μέχρι να κατακτήσει τον δικό του ποδοσφαιρικό κόσμο.

'Ακουσε για πρώτη φορά την συγκεκριμένη ατάκα στο Τρέμπνιε της Βοσνίας. Στο μυαλό του Μάρκο όμως ήταν ακόμη μία από τις πολλές συμβουλές που συνήθιζαν να του δίνουν οι γονείς του. Άλλωστε μέχρι τότε, τα είχε όλα. Το μόνο του μέλημα ήταν να κυνηγάει τη μπάλα με τους φίλους του, σε ένα άθλημα που θύμιζε κάτι από... ποδόσφαιρο, το οποίο όμως έμπαινε ολοένα και περισσότερο στη ζωή του.

Από το δημοτικό σχολείο, οι μοναδικές αναμνήσεις του αφορούν το ποδόσφαιρο. Οι ακαδημίες της Λεοτάρ ήταν ο προορισμός για κάθε παιδί που έκανε όνειρα. Για τον Μάρκο ήταν κάπως διαφορετικά, απολάμβανε απλά το ποδόσφαιρο, να τρέχει και να κυνηγάει μια μπάλα. Συνειδητοποίησε πολύ αργότερα πως η ζωή του θα γινόταν ένα με το ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια, το καλοκαίρι του 2014 όταν η Σαράγεβο, τον εντόπισε και τον ενέταξε στο δυναμικό της, πριν ακόμη ενηλικιωθεί.

"Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Λεοτάρ στο δημοτικό σχολείο. Η προπόνηση ήταν σαν ένα παιχνίδι που έπρεπε να κυνηγήσουμε τη μπάλα μαζί με τους φίλους μου. Σιγά σιγά άρχισα να αφοσιώνομαι περισσότερο στο ποδόσφαιρο, να κάνω μεγαλύτερη προσπάθεια και να δείχνω μεγαλύτερη προθυμία. Όταν μετακόμισα όμως στο Σαράγεβο, τότε κατάλαβα πως το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να είναι η ζωή μου".

Και εκεί η ατάκα που είχε κάποτε ακούσει και προσπεράσει με χαρακτηριστική ευκολία, έγινε μότο ζωής. Γιατί πολύ απλά έμεινε μόνος και μπορούσε πια να ξεχωρίσει το στόχο που είχε βάλει στη ζωή του. Χωρίς το βλέμμα του να γυρνάει στο... πάντα φιλόξενο, όπως αποκαλεί το Τρέμπνιε, χωριό του και χωρίς τους δικούς του ανθρώπους να του ψιθυρίζουν διαρκώς ατάκες για να του δείξουν το δρόμο.

"Πως είναι η ζωή ενός 17χρονου μακριά από το σπίτι του; Καλή ερώτηση. Σίγουρα δύσκολη. Ήμουν χωρίς τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, τους φίλους μου. Έφυγα από το Τρέμπνιε, ένα μέρος όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και πήγα στο Σαράγεβο. Δεν ήξερα κανέναν. Ήταν μια πολύ μεγαλύτερη πόλη. Νέες συνήθειες, νέο περιβάλλον. Αισθάνθηκα σαν να ξεκινούσα μια ζωή από το μηδέν. Στη γενέτειρά μου, είμαι το δικό τους παιδί και ξαφνικά βρέθηκα στο άγνωστo. Όλα όμως έγιναν πιο εύκολα, μόλις άρχισα να παίρνω παιχνίδια στη νέα μου ομάδα και να κάνω φίλους".

Άλλωστε το τελευταίο που μπορείς να πει κανείς για τον Μάρκο είναι πως δεν είναι εξωστρεφής. Και είναι ίσως η μοναδική και πιο σοβαρή διαφορά που έχει με τον άλλοτε συμπαίκτη του στη Σαράγεβο και γνώριμό μας από τον ΠΑΟΚ, Γκόικο Τσίμιροτ. Λατρεύουν το ποδόσφαιρο, δηλώνουν "στρατιωτάκια" της ομάδας και πειθαρχημένα "εργαλεία" στα χέρια του εκάστοτε προπονητή τους. Μόνο που ο Τσίμιροτ ήταν πάντα χαμηλών τόνων και προτιμούσε να κάνει αθόρυβη δουλειά, την ώρα που οι φωνές του... πιτσιρικά Μάρκο, κάλυπταν τα αποδυτήρια.

Αν και μικρός, το έλεγε η καρδούλα του. Το ποδόσφαιρο θέλει πάθος και εκείνος το έδειχνε με κάθε τρόπο στο γήπεδο. Μιλούσε, φώναζε, τέντωνε τα χέρια του και έκανε νοήματα. Γι΄αυτό και στην πρώτη χρονιά που καθιερώθηκε στην ομάδα του Σαράγεβο, φόρεσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

"Είναι μεγάλη τιμή να ηγείται κανείς ενός τόσο μεγάλου συλλόγου. Το περιβραχιόνιο του αρχηγού πάντα σου δίνει επιπλέον κίνητρο. Παρ΄όλα αυτά κουβαλάει και μεγάλες ευθύνες. Όλα τα μάτια είναι... καρφωμένα πάνω σου, ακόμη κι αν δεν μπορώ να δώσω κάτι παραπάνω, νιώθω ότι πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου μέχρι τέλους. Ακόμη και όταν η ομάδα, πνευματικά και σωματικά πέφτει, εσύ πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να τους τραβήξεις όλους πάνω".

Και ο Μάρκο Μιχόγεβιτς το έκανε μέχρι πρότινος στην Σαράγεβο άψογα. Αναγκάζοντας μάλιστα τους οπαδούς της ομάδας να του απονείμουν το βραβείο... Ismir Pintol. Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό του πολυτιμότερου της ομάδας. Τίτλος τιμής για ένα "στρατιωτάκι" που ακολουθεί αυστηρό πρόγραμμα μέχρι και στη διατροφή του, δεν συνηθίζει τις εξόδους και δηλώνει γοητευμένος με τη Βραζιλία, με όνειρο, το δικό του αστέρι να βρίσκεται κάποτε σε έναν ποδοσφαιρικό ουρανό που θα έχει και αυτών του Νταβίντ Λουίζ και Τιάγκο Σίλβα. Αυτά των ποδοσφαιρικών του προτύπων.