Ευθύμη, κοίτα πού έφτασες!

Όταν τελείωσε η σεζόν, η Super League πήρε το χρόνο της. Οι στατιστικολόγοι πήραν τον χρόνο τους. 51 χρόνια ήταν αυτά, έπρεπε κάπως να τα υπολογίσουν. 51 χρόνια μετά τον Θανάση Ιντζόγλου, βρήκαμε νεότερο πρώτο σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο νεότερος από καταβολής επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Τρίτος πίσω από τον άσο του Πανιωνίου και τον σπουδαίο Μίμη Παπαϊωάννου. 23 ετών και κάτι ψιλά. Δεν το έκανε με τον ΠΑΟΚ, με το έκανε με τον Ολυμπιακό ή με την ΑΕΚ (σ.σ. κατά βαθμολογική σειρά), αλλά με τον Ατρόμητο. Δεν σκόραρε παρά μόνο δύο φορές από το σημείο του πέναλτι. Είναι μόλις ο τρίτος μετά τον Κώστα Φορτούνη και τον Νίκο Λυμπερόπουλο που αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ στα χρόνια της Super League.

Ο Ευθύμης Κουλούρης ήταν κάποτε φέρελπις. Από εκείνους που παίρνουν μια ευκαιρία, την εκμεταλλεύονται, αλλά γιατί να πάρουν και δεύτερη; Προσπάθησε στον ΠΑΟΚ, άντεξε την πίεση, δεν τρόμαξε από τον πάγκο, όμως κατάλαβε ότι έτσι θα έμπαινε στη λίστα των κάπως, κάπου, κάποτε... Και ο Κουλούρης από το προηγούμενο καλοκαίρι – όταν αποδεχόταν να συνεχίσει την καριέρα του στον Ατρόμητο – ήθελε το εδώ και το τώρα.

Γεννημένος (όχι) έτοιμος!

Ο κόσμος συνήθως θα σε βλέπει, όπως θέλει να σε δει. Κι εσύ θα θεωρείς για τον εαυτό σου ό,τι θέλεις να θεωρείς. Σπάνια τα δύο αυτά μπορούν να ταυτιστούν και η σπανιότητα του γεγονότος, κάνει ακόμα πιο σημαντική την παρακάτω δήλωση. «Βρίσκομαι σε μια ηλικία που σκέφτομαι έτσι, δεν νιώθω μικρός και ταλέντο, πρέπει να το αποδείξω μέσα στο γήπεδο για να παραμείνω εκεί που βρίσκομαι. Είμαι στην Εθνική ομάδα, πέρσι πήρα τις πρώτες μου κλήσεις και θέλω σιγά-σιγά να ανέβω και να καθιερωθώ».

Ένα χειροκρότημα για τον Ευθύμη Κουλούρη, ο οποίος στην ηλικία των 22 ετών σκεφτόταν ώριμα και αντιλαμβανόταν ότι η στιγμή ήταν η ενδεδειγμένη. Το καλοκαίρι, όταν έκανε την παραπάνω δήλωση, πρόσθεσε ότι θεωρεί παράδειγμα τον Κώστα Μήτρογλου, ο οποίος επίσης είχε παίξει στον Ατρόμητο σε νεαρή ηλικία και κατάφερε να αλλάξει ρότα στην καριέρα του. Ταλέντο, προφανώς και δεν είναι. Ήταν στα 18 του – για την ακρίβεια ένα μήνα πριν τα κλείσει – όταν έμπαινε αλλαγή στη Ριζούπολη, πετύχαινε δύο γκολ, όλοι μιλούσαν για εκείνον, ο θείος του έκλαιγε στο πρακτορείο του ΟΠΑΠ στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας του κατέβαζε πέντε ουίσκι για να αντέξει το άγχος και εν συνεχεία... φαλίριζε κερνώντας όλο το μαγαζί στη Σκύδρα.

Καταβολές, λοιπόν, από την Σκύδρα και καρδιά ασπρόμαυρη εκ γεννησιμιού του. Ο θείος, ο οποίος λύγιζε στο προποτζίδικο ήταν ο Λέανδρος Συμεωνίδης, που η... ρουφιάνα η μοίρα θυμόταν ότι είχε κάνει ντεμπούτο στη Ριζούπολη εν έτει 1954, είχε πετύχει δύο γκολ και ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει 3-0. Το «μαύρο βέλος», όπως ήταν το παρατσούκλι του, θα γινόταν αρχηγός του δικεφάλου για έντεκα χρόνια και θα έκλεινε την καριέρα του το 1969. Πώς να μην τα συνδυάσεις;

Ο Ευθύμης δεν έπαιζε από μικρός στον ΠΑΟΚ, όπως δεν έπαιζε από μικρός επιθετικός. Αμυντικό χαφ ήταν, όταν τον εντόπισαν οι άνθρωποι του δικεφάλου και προσπάθησαν να τον εντάξουν στις ακαδημίες τους. Το 2009 έγινε η μεταγραφή με το υψηλό τίμημα της μιας εμφάνισης και για δύο χρόνια ο νεαρός ήταν στο πήγαινε-έλα με οδηγό τον Προκόπη Κουλούρη. Στην διάρκεια της διετίας έγινε επιθετικός, οι διακρίσεις του αυξάνονταν, οι υποχρεώσεις το ίδιο, τα μαθήματα παραμερίστηκαν και η καριέρα ξεκινούσε. Ο «μικρός» είχε το γκολ και ως επιθετικός δεν υπάρχει καλύτερο στοιχείο για το βιογραφικό σου.

Τα στατιστικά του αυτή τη στιγμή είναι ένα γκολ ανά 3,6 ματς και αφαιρέσουμε στις τρεις πρώτες σεζόν, που οι ευκαιρίες ήταν ελάχιστες ανεβαίνει το νούμερο στα ένα γκολ ανά 2,9 παιχνίδια. Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα πιο σημαντικό.

Tο απωθημένο της Τούμπας!

Εκεί μεγάλωσε, εκεί ήθελε να είναι, εκεί ήθελε να μείνει. Κάποτε ήταν το ball boy που θαύμαζε τον Στέφανο Αθανασιάδη και εκείνος που δήλωνε ότι «δε θέλω να παίξω σε καμία άλλη, ελληνική ομάδα». Εντάξει, στην πορεία κατάλαβε ότι το ιδεατό δεν είναι πάντα και το ιδανικό και το κατάλαβε εγκαίρως. Ο ΠΑΟΚ, εξάλλου, δεν είναι από τις ομάδες που τρώει τα παιδιά της. Μονάχα, τα... δανείζει για λίγο! Συνήθως, τουλάχιστον. Το έκανε με τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη, το έκανε και με τον Κλάους, το έκανε και με τον Πέλκα και το κάνει συνήθως με επιτυχία. Εκείνο που χρειάζεται ο παίκτης είναι να έχει επιμονή και πίστη. Ο Ευθύμης τα είχε το καλοκαίρι όταν έπαιρνε την απόφαση να συνεχίσει στον Ατρόμητο.

«Από την πρώτη στιγμή που ενδιαφέρθηκε ο Ατρόμητος για εμένα ήθελα να το κοιτάξω σοβαρά, γιατί ήξερα πως θα ερχόμουν σε μια πολύ σοβαρή ομάδα με καλούς συμπαίκτες. Πιστεύω πως όλο αυτό θα μου δώσει κι εμένα παιχνίδια στα πόδια μου, μιας και είναι πολύ σημαντική χρονιά για εμένα ώστε να μείνω στην Εθνική ομάδα για να αποδείξω πράγματα και να ανέβω σαν ποδοσφαιριστής».

Η άνοδός του είναι εμφανής. Τα στατιστικά του από τους πρώτους κιόλας μήνες της σεζόν αποκάλυπταν τι επρόκειτο να συμβεί μέσα στο 2018-19. Εφτά γκολ σε δύο μήνες! Εφτά γκολ σε άλλους δύο μήνες! Αύγουστος-Οκτώβριος, Νοέμβριος-Ιανουάριος. Κι αν μετά έπεσε λίγο ο ρυθμός, το φινάλε ήταν εξίσου εντυπωσιακό με τρία γκολ σε ένα μήνα (31/3 ως 21/4). Κι όλα αυτά μόνο στο πρωτάθλημα, χωρίς καν να προσμετράμε το κύπελλο. Ο Ευθύμης Κουλούρης αφήνει την Ελλάδα για να συνεχίσει στη Γαλλία. Μπορεί να χαλαρώσει για λίγο στην Χαλκιδική, να απολαύσει την καινούργια του επένδυση και να δει που έφτασε. Αρκεί, να συνεχίσει να βελτιώνεται...