Ποδόσφαιρο αλάνας

Μερικές γενικότητες συνηθίζουμε να τις βαφτίζουμε ως «ξύλινη» προπονητική γλώσσα, μα κρύβουν πίσω τους αμέτρητα νοήματα. Από τον ΠΑΟΚ της Σλοβακίας έλειπε... ντίσιπλιν, οργκανιζέισον, μεντάλιτι, μπάλανς. Γενικούρες, θα πει κάποιος, που όμως κρύβουν πίσω τους ολόκληρο το ποδόσφαιρο.

Πως γίνεται η ομάδα που τρώει σίδερα και κοντράρει στα ίσα τον μεγάλο Άγιαξ να μην μπορεί να πάρει τα πόδια της απέναντι στον... Άγιαξ Ταύρου; Γίνεται. Γίνεται, όταν το επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης, ψυχολογικής προετοιμασίας ήταν επιπέδου χαλαρού φιλικού προετοιμασίας.

Το πραγματικό do or die δεν ήταν το ραντεβού με τον Άγιαξ, αλλά αυτό με την Σλόβαν. Το πρώτο μπορούσε να σου ξεκλειδώσει την πίστα μπόνους. Το δεύτερο όμως είναι ο μόνος δρόμος προς την (οικονομική και αγωνιστική) αυτοσυντήρηση. Κι αυτό, ελάχιστοι το κατάλαβαν από ότι φάνηκε στην Σλοβακία.

Το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο. Το πιο ανησυχητικό ήταν η νοοτροπία. Διότι δεν έτυχε κάποιος παίκτης να βρεθεί σε κακό βράδυ. Ήταν κάτι μαζικό, ανεξήγητο, πρωτοφανές. Ήταν ο χειρότερος ΠΑΟΚ της τελευταίας διετίας, χειρότερος κι από εκείνο το ναυάγιο στο Έστερσουντ. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε ήταν ποδόσφαιρο αλάνας, που θύμιζε άλλες εποχές, καμία σχέση με το σήμα κατατεθέν του, με το δικό του ISO, που ο ίδιος κατοχύρωσε.

Μα, δεν υπήρχε ούτε ένας που να ήταν πραγματικά εκεί.

Ο Πασχαλάκης βγαίνει χαλαρά και η μπάλα τον διαπερνάει στην φάση του μοναδικού γκολ, όπου φέρει σοβαρή ευθύνη.

Ο Λέο Μάτος λίγα λεπτά νωρίτερα έχει ένα ακόμα πιο χαλαρό γύρισμα προς τα πίσω με το κεφάλι που λίγο έλειψε να αποβεί μοιραίο.

Ο Κρέσπο για πρώτη φορά είχε τόσα νεύρα και τόσα φτηνά λάθη σε εύκολες μεταβιβάσεις.

Ο Φερνάντο Βαρέλα είναι αλλού για αλλού στην φάση του γκολ.

Ο Γιαννούλης δεν μπόρεσε να περάσει ούτε μισή σέντρα ή επικίνδυνη πάσα.

Ο Ελ-Καντουρί ήταν εκνευρισμένος με τον διαιτητή και έδωσε ουκ ολίγα φτηνά κι εύκολα φάουλ που έβαζαν τον Δικέφαλο αναίτια μες την περιοχή του.

Ο Λέο Ζαμπά προσπαθούσε να κάνει τον Νεϊμάρ, με αποτέλεσμα να κουτουλάει συνεχώς πάνω στον προσωπικό του αντίπαλο, τον οποίο δεν πέρασε ούτε μισή φορά.

Ο Πέλκας ήταν γεμάτος ημιτελείς ενέργειες, περισσότερες φάσεις χάλασε, παρά έφτιαξε.

Ο Μπίσεσβαρ, ο οποίος έφαγε το περισσότερο ξύλο, δεν πέρασε ούτε μισή πάσα.

Ο Άκπομ που έκανε γιο-γιο τους αμυντικούς του Άγιαξ, δεν κέρδισε ούτε μία μάχη, πέρασε απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα.

Τι έμεινε; Ένας κανονικός Εσίτι, αφού οι όλοι οι υπόλοιποι ήταν στον δικό τους... πλανήτη.

Ακόμα και ο Αμπέλ Φερέιρα βρέθηκε κι αυτός σε κακό βράδυ. Τρίτο σερί επίσημο ματς, η ίδια αλλαγή (Σβιντέρσκι αντί Πέλκας), στο ίδιο χρονικό σημείο, με το ίδιο αποτέλεσμα, την αγωνιστική καθίζηση. Που είναι οι φρέσκες ιδέες, η πρωτοτυπία, ο αιφνιδιασμός, η τακτική ευελιξία; Το ρόστερ του προσφέρει τις δυνατότητες για να εμφανίσει στο γήπεδο κάτι πολύ πιο ελκυστικό, τουλάχιστον απέναντι σε αντιπάλους, όπως η Σλόβαν.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ο ΠΑΟΚ έχασε το μυαλό του μες το γήπεδο κι αυτό μοιάζει με καμπανάκι συναγερμού. Είδε τις γραμμές του να ανοίγουν σαν ακορντεόν -ειδικά μετά το 70ό λεπτό- χάνοντας το μεγάλο του όπλο: να είναι αυτός ο ρυθμιστής του ρυθμού, να έχει τον ψυχολογικό έλεγχο του ματς, να ορίζει αυτός το τέμπο.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ο ΠΑΟΚ είχε τόσα πολλά «εγώ» μες το γήπεδο. Παίκτες που προτιμούσαν την δύσκολη ατομική ενέργεια από μία αυτονόητη πάσα. Παίκτες που επέλεγαν να κάνουν το περιττό από το απλό. Στο γήπεδο έβλεπες στραβά βλέμματα, δυσφορία, νευράκια, ύφος, χαλαρότητα. Η αδυναμία στην τελική ενέργεια / πάσα ήταν απόρροια όλης αυτής της ψυχολογικής ανετοιμότητας. Ασθένειες που ο ΠΑΟΚ πίστευε ότι έχει θεραπεύσει οριστικά και εμφανίστηκαν ξανά από το πουθενά.

Μπορεί να ήταν ένα απλό... βηχαλάκι. Ένα κρυωματάκι, μια αδιαθεσία της βραδιάς. Μπορεί όμως να είναι κάτι πιο γερό που χρήζει αντιβίωσης. Το μόνο σίγουρο είναι πως σε περίπτωση που η Σλόβαν Μπρατισλάβας ολοκληρώσει την έκπληξη, τότε η είσοδος στο χειρουργείο θα είναι εσπευσμένη.

Ο τελικός της ερχόμενης Πέμπτης στην Τούμπα θα είναι κυρίως τεστ χαρακτήρα, θα κριθεί στο μυαλό, όχι στα πόδια. Αν το μυαλό είναι χαλασμένο, τα πόδια ποτέ δεν υπακούν...