Από κομπάρσος, έγινε ο απόλυτος πρωταγωνιστής!

Σε εκείνο τον τελικό κυπέλλου με την ΑΕΚ, δεν έπαιξε λεπτό, δεν ίδρωσε. Δεν σηκώθηκε καν για ζέσταμα, πως θα γινόταν κάτι τέτοιο, αφού δεν χωρούσε καν στην 18άδα! Είχε μείνει εκτός αποστολής, κάτι απόλυτα λογικά με τις συνθήκες της εποχής, ο Ράζβαν Λουτσέσκου δεν τον έβλεπε καν. Στην δική του ιεραρχία των χαφ, ο... Μισικ (όπως τον έλεγε χαρακτηριστικά ο Λουτσέσκου) ήταν πια τέταρτη λύση πίσω από τον Σάκχοφ, τον Κάνιας, τον Σέρτζιο Ολιβέιρα -στην εξίσωση έμπαινε ο λαβωμένος Μαουρίσιο.

Η επιλογή του να έρθει στον ΠΑΟΚ μεσούσης της χρονιάς, μετά από ένα άοσμο πέρασμα στην Σπόρτινγκ γεμάτο... ναφθαλίνη και σκουριά από τον πάγκο έμοιαζε ακόμα μία αποτυχημένη κίνηση.

Από τον Ιανουάριο που αποκτήθηκε για να γεμίσει τα χαφ είχε αγωνιστεί μόλις 134 λεπτά στο πρωτάθλημα και 225 «σκοτωμένα» λεπτά στο κύπελλο, τα περισσότερα σε παιχνίδια μικρής έντασης και χαμηλότερου ανταγωνισμού.

Συστήθηκε με την ασπρόμαυρη φανέλα με ένα γκολ έργο-τέχνης μέσα στα λασπόνερα απέναντι στην Παναχαϊκή που θύμισε τον τρόπο που χρησιμοποιεί το εξωτερικό φάλτσο ο Ρικάρντο Κουαρέσμα, όμως σταδιακά περιθωριοποιήθηκε, πιθανώς όχι άδικα.

Κάθε φορά που έπαιζε έμοιαζε αργός στα πόδια, αλλά και στο μυαλό. Έδειχνε κάπως βραδύς, δυσκίνητος, άχρωμος, διστακτικός. Επέλεγε να κάνει το αυτονόητο, το εύκολο, το σίγουρο κι όχι κάτι εξεζητημένο. Με λίγα λόγια, δεν έδειχνε κάτι το ιδιαίτερο.

Κι όμως στις εσωτερικές, off the record συζητήσεις με αυτόπτες μάρτυρες η κασέτα ήταν ίδια. Από όλους: «Ξέρεις τι κάνει στις προπονήσεις; Θα χαζέψεις. Για κάποιο λόγο όμως δεν μπορεί να τα βγάλει στους αγώνες».

Με άλλα λόγια, η ποιότητα υπήρχε. Αυτό που έλειπε ήταν ψυχολογία, θάρρος, χημεία με την ομάδα και μερικά συνεχόμενα ματς για να βρει ρυθμό, πίστη, ρόλο, εμπιστοσύνη.

Η αλλαγή προπονητή έδειχνε να αποτελεί αεράκι αλλαγής, αλλά ούτε στα αρχικά πλάνα του Αμπέλ Φερέιρα, ο Κροάτης αποτελούσε βασική λύση. Στα δύο κομβικά παιχνίδια με τον Άγιαξ έπαιξε μόλις 8 λεπτά, με την Σλόβαν Μπρατισλάβας όλα κι όλα 25! Το πρώτο βασικό δίδυμο κεντρικών χαφ στην σεζόν ήταν ο Εσίτι με τον Ελ Καντουρί, σήμερα -ούτε τρεις μήνες από τότε- ακούγεται τρελό.

Ο σιωπηλός, συνεσταλμένος, άλαλος εκτός γηπέδων Γιόζιπ Μίσιτς ποτέ του δεν έκανε θέμα τον μικρό χρόνο συμμετοχής του. Ένα σκάρτο μισαωράκι στην πρεμιέρα με τον Παναιτωλικό και ένα όμορφο γκολ ήταν αυτό που άλλαξε όλη την ιστορία. Έκτοτε, ο Γιόζιπ Μίσιτς δεν ξαναβγήκε ποτέ από την ενδεκάδα, ο ΠΑΟΚ -έστω κι από σπόντα- βρήκε τον χαφ-ηγέτη, που έψαχνε...

Είναι από τις περιπτώσεις που η πρώτη ματιά στους αριθμούς που έχει το βιογραφικό του δεν συναρπάζουν κανέναν. Τι είδους εξαρό-οκτάρι (όρος που χρησιμοποιούσε συχνά ο Λουτσέσκου για παίκτες με το δικό του ύφος) είναι αυτό που δεν είχε σκοράρει ποτέ του πάνω από δύο γκολ σε μία σεζόν; Τι είδους χαφ ήταν αυτός που δεν είχε να επιδείξει ούτε ασίστ, αλλά και τέσσερις ομάδες την τελευταία τετραετία (Ριέκα, Σπέτσια, Σπόρτινγκ, ΠΑΟΚ);

Λέξεις όπως «αθόρυβος», «εργαλείο», «χρήσιμος» ήταν αυτές που περιέγραφαν μέχρι πρόσφατα το προφίλ του, όμως φέτος αυτό έχει αλλάξει. Η ικανότητα του να παίζει έξυπνα ανάμεσα στις γραμμές, η υψηλή τεχνική του, αλλά και το ύφος του πρωταθλήματος του επιτρέπουν να διαλύσει κάθε προηγούμενο σεζόν καριέρας, από το πρώτο κιόλας τρίμηνο της σεζόν!

Η αρτιότητα των χτυπημάτων του έκανε τον Αμπέλ Φερέιρα να του δώσει όλες τις στημένες μπάλες που απαιτούν σέντρα, κάπως έτσι ο Κροάτης έδωσε δύο ασίστ με Ατρόμητο και Άρη.

Έχει πάρει το ελεύθερο να δοκιμάζει το πόδι του από οποιαδήποτε απόσταση, κάπως έτσι έχει βρει δίχτυα τρεις φορές (Παναιτωλικός, Λαμία, ΟΦΗ) με καλοζυγισμένα σουτ εκτός περιοχής. Ενίοτε την πατάει κιόλας, ως κρυφός φορ, έτσι ήρθε το «χρυσό» (όπως αποδείχθηκε) 2-2 στις καθυστερήσεις του ντέρμπι με τον Άρη.

Ο Κροάτης μετρά ήδη 4 γκολ και άλλες τόσες ασίστ, μόλις σε 10 αγωνιστικές, όμως η προσφορά του είναι πολυεπίπεδη, αφού δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλο το παιχνίδι του ΠΑΟΚ περνάει από τα πόδια του.

Είναι πρώτος σε εύστοχα γεμίσματα (25/57) σε όλο το πρωτάθλημα, αυτό σημαίνει ότι οι πάσες του δημιουργούν προϋποθέσεις για καθαρή ευκαιρία, περισσότερο από κάθε άλλον στην Super League. Είναι πρώτος σε εύστοχες προωθητικές μεταβιβάσεις (65), πρώτος σε κλεψίματα (26), κι όλα αυτά χωρίς να υποπίπτει σε πολλά λάθη παρότι έρχεται σε επαφή με την μπάλα πιο συχνά από κάθε άλλο συμπαίκτη του (Μπίσεσβαρ, Γιαννούλης, Λημνιός, Κρέσπο έχουν περισσότερες χαμένες κατοχές από αυτόν). Α, και όσους τον λένε soft είναι αυτός που έχει υποπέσει στα περισσότερα φάουλ από κάθε άλλο παίκτη του ΠΑΟΚ, κάτι που δείχνει ότι δεν φοβάται να μπει γερά σε όλες τις φάσεις. Γεμάτη, πλήρης στατιστική ενός χαφ που μέχρι τώρα είναι ο πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ ΚΑΙ Η ΡΗΤΡΑ ΕΞΑΓΟΡΑΣ

Έμεινε στην Λισσαβώνα ακριβώς ένα χρόνο. Από Γενάρη του 2018 σε Γενάρη του 2019. Υπήρξε προσωπική επιλογή του Ζόρζε Ζεσούς, αλλά έπεσε στην πιο ταραχώδη περίοδο των «λιονταριών», αλλά και σε ένα ρόστερ γεμάτο ταλέντο στα κεντρικά χαφ. Υπήρξε αυτόπτης μάρτυς της πιο μελανής στιγμής στην ιστορία του συλλόγου με το ντου οπαδών στο προπονητικό κέντρο, είδε τον προπονητή που τον έφερε να αποχωρεί και τους διαδόχους του (Ζοσέ Πεσέιρο, Μαρσέλ Κάιζερ) να μην τον βλέπουν καν, έγινε μέσα σε ένα χρόνο, κάτι σαν... βαρίδιο για τον πορτογαλικό σύλλογο.

Η πρόταση για δανεισμό 1,5 χρόνου από τον ΠΑΟΚ έμοιαζε με βάλσαμο για την Σπόρτινγκ που είχε δώσει κοντά στα 3 εκατομμύρια για να τον πάρει από την Ριέκα, λεφτά που έμοιαζαν χαμένα. Στην πραγματικότητα, οι Πορτογάλοι ούτε που πίστευαν ότι η ρήτρα εξαγοράς που έβαλαν στον Δικέφαλο (2 εκατομμύρια ευρώ) θα δινόταν ποτέ, μάλιστα δέχθηκαν να πληρώνουν το 25% του μισθού του. Η ρήτρα μπήκε... για να μπει. Και σήμερα που ο ΠΑΟΚ πολύ ευχαρίστως δέχεται να τα «σκάσει» για να τον κάνει δικό του, το φυσάνε και δεν κρυώνει, όμως από την άλλη δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα για να αλλάξει το παραμικρό από την συμφωνία. Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...