Το έπος της Γενεύης

Το έπος της Γενεύης ήταν η δικαίωση της μεγάλης προσπάθειας του Νίκου Βεζυρτζή, των συνεργατών του και του ανεπανάληπτου φίλαθλου κόσμου μας, που από την πρώτη στιγμή ενστερνίστηκε το μήνυμα της διοίκησης και το στήριξε με όλες του τις δυνάμεις.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειωθεί πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε-είναι αλήθεια πως το περιμέναμε, όχι όμως στο βαθμό και το μέγεθος που αντικρίσαμε-ήταν η διάθεση των εισιτηρίων, και αυτό γιατί η ζήτησή τους ήταν εξωπραγματική.

Το γήπεδο, που θα διεξαγόταν ο αγώνας είχε 8.500 θέσεις και η FIBA αποφάσισε η κατανομή να γίνει ως εξής: για κάθε ομάδα 3.000, ήτοι συνολικά 6.000 εισιτήρια, στην ομοσπονδία της Ελβετίας, που ήταν διοργανώτρια χώρα 2.000 και να κρατήσει για τις δικές της ανάγκες 500.

Εκπρόσωπος για την παραλαβή των εισιτηρίων είχε οριστεί ο εξαίρετος διοικητικός μας γαλλομαθής παράγοντας, Νίκος Ζελομοσίδης. Πήγε στη Γενεύη, συνάντησε τον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής, που ήταν και πρόεδρος της ομοσπονδίας μπάσκετ της Ελβετίας, παρέλαβε τα 3.000 εισιτήρια και με συνεχείς παρακλήσεις κατάφερε να του αποσπάσει ακόμη 500 και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Τον παρέλαβα από το αεροδρόμιό μας και φθάσαμε στο σπίτι μου για να κάνουμε την κατανομή κατά κατηγορία, έτσι ώστε από την επομένη ν' αρχίσει η διάθεση τους, όπως και έγινε! Οι ανάγκες πλήθυναν τα τσάρτερ γέμιζαν το ένα μετά το άλλο, τα πούλμαν των συνδέσμων τελειωμό δεν είχαν και τα εισιτήρια άρχισαν να εξαντλούνται.

Εν τω μεταξύ, οι παραγγελίες Συνδέσμων Φιλάθλων από την Ευρώπη και κυρίως από τη Γερμανία, την Αυστραλία και την Αμερική συνεχώς αυξάνονταν.

Δεν ξέρω πως, αλλά οι πράκτορες της Θεσσαλονίκης κατάφεραν και προμηθεύτηκαν από την Ισπανία και την Ελβετία άλλα 1.000 εισιτήρια και με αυτόν τον τρόπο ικανοποιήθηκε ένας πολύ σημαντικός αριθμός φιλάθλων, που ήθελαν να βρίσκονται στη μεγάλη αυτή γιορτή του τελικού Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.

Όπως είναι γνωστό, η ημέρα εκείνη ήταν ιστορική για την ομάδα μας, τη Θεσσαλονίκη μας και το μπάσκετ της χώρας μας. Με σκορ 76-72 ο ΠΑΟΚ αναδείχτηκε κυπελλούχος Ευρώπης και ένα ανεπανάληπτο πανηγύρι στήθηκε στη Γενεύη και στο Λευκό Πύργο της πόλης μας.

Αξίζει ν' αναφερθώ σε δύο περιστατικά:

Στα μέτρα τάξης. Στη συνάντηση, που είχε ο Νίκος Ζελομοσίδης στη Γενεύη, παραμονή του αγώνα, με τον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής, τον ρώτησε για τα μέτρα τάξης, που είχαν σχεδιάσει για πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη του αγώνα. Η απάντηση ήταν: «Κύριε Ζελομοσίδη, σε ποια μέτρα αναφέρεστε, για την αστυνομική δύναμη, τους άνδρες ασφαλείας κλπ. Εδώ, κύριε Νίκο, είναι Ελβετία». «Πρόσεξε, του λέει, εάν υπάρξει πρόβλημα με τους φιλάθλους, μη με ψάξεις, δεν θα με βρεις» κι εκεί σταμάτησε κάθε συζήτηση!

Η έναρξη του αγώνα ήταν στις 8 το βράδυ και τα καραβάνια των φιλάθλων μας άρχισαν να καταφθάνουν στις 3 το μεσημέρι. Οι θύρες του σταδίου θ' άνοιγαν στις 5 το απόγευμα. Στο μεταξύ, κι ενώ άρχισαν να πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες, οι φίλαθλοι άρχισαν να κινούνται μαζικά και, σε λίγα λεπτά, σπάζοντας τον κλοιό των ελαχίστων ανδρών ασφαλείας -μην ξεχνάτε, κύριε Νίκος, εδώ είναι Ελβετία- μπουκάρανε πάνω από τρεις χιλιάδες από τις 5 το απόγευμα και στρογγυλοκάθισαν στην κερκίδα των VIP. Και εδώ αρχίζει ο αγώνας να πείσουμε πάνω από 500 άτομα να μετακινηθούν προς τα άλλα σημεία των κερκίδων, προκειμένου να εξασφαλίσουμε θέσεις για τους αξιωματούχους της FIBA, με επικεφαλής τον πρόεδρο της διεθνούς ομοσπονδίας Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς και τους δικούς μας επίσημους. Ηταν η στιγμή, που οι ανησυχίες του Νίκου Ζελομοσίδη επαληθεύτηκαν.

Στο νεαρό, που απειλούσε ν' αυτοκτονήσει...

Παραμονές του αγώνα είμαστε στα γραφεία μας. Σε κάποια στιγμή έρχεται στο γραφείο μου η γραμματέας μου, Κατερίνα Παπλιώρη και μου λέει πως ένας νεαρός φοιτητής επιμένει να με δει. «Ελα, πες του να έρθει». Μπαίνει μέσα και προτού μου πει τι θέλει, κατευθύνεται στην μπαλκονόπορτα που οδηγεί έξω, ανεβαίνει στα κάγκελα του μπαλκονιού και μου λέει κοφτά και δυνατά: «ή μου εξασφαλίζετε εισιτήριο του τελικού ή πέφτω κάτω!».

«Βρε αγόρι μου, αφού ξέρεις τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί εδώ και τρεις ημέρες, σε παρακαλώ, νέο παιδί είσαι, θα έχεις πολλές ευκαιρίες να χαρείς την ομάδα σου». Επαναλαμβάνει τα ίδια. Οπότε αναγκάζομαι να τον πείσω να κατέβει και να του δώσω τελικά ένα από τα δύο, που είχα φυλαγμένα για τον πατέρα του Μπάνε, με την ελπίδα να βρεθεί τρόπος να τακτοποιηθεί το θέμα στη Γενεύη!

ΥΠΟΔΟΧΗ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ

Για πάντα στις αναμνήσεις μας

Αξίζει ν΄ αναφερθώ σε δύο περιστατικά μετά τον αγώνα:

Ημέρα επιστροφής: 27η Μαρτίου του 1991, ημέρα Τετάρτη και ώρα 12 μ. μ. Χιλιάδες κόσμου περιμένουν εναγωνίως να υποδεχθούν τους θριαμβευτές της Γενεύης, τους Κυπελλούχους Ευρώπης! Με το που προσγειώνεται το αεροσκάφος των Ελβετικών Αερογραμμών, σπάζει ο κλοιός των ανδρών ασφαλείας και μπουκάρουν στην πίστα του αεροδρομίου χιλιάδες φίλαθλοι. Ανοίγουν οι θύρες του αεροσκάφους και με το που εμφανίζεται ο αρχηγός της ομάδας με υψωμένο το τρόπαιο του τελικού, γίνεται το έλα να δεις! Χειροκροτήματα, σημαίες που ανεμίζουν, τραγούδια και χοροί δημιουργούν μια υπέροχη, ανεπανάληπτη, φανταστική ατμόσφαιρα, η εικόνα της οποίας παρέμεινε και θα παραμείνει για πάντα στις αναμνήσεις μας.

Η εικόνα του γραφείου μου την επομένη του θριάμβου: Δεκάδες τηλεγραφήματα. Από την πολιτική ηγεσία της χώρας, Πρωθυπουργού, Υπουργών, Βουλευτών, Δημάρχων, σχεδόν από το σύνολο των αθλητικών σωματείων, κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων, επιμελητηρίων, οργανώσεων, Συνδέσμων Φιλάθλων εσωτερικού και εξωτερικού και πολλών άλλων ομάδων και ατόμων.