Σαν το πάθος του… Αυγούστου!

Πίσω από τα μάτια του!
Τι είναι το σύνδρομο Ράιτερ; Πόσα γνωρίζεις για το σύνδρομο Ράιτερ; Πόσα θα ήξερες αν ήσουν 20 ετών; Και κυρίως, πώς θα ένιωθες αν έπειτα από κάθε παιχνίδι έβλεπες τα μάτια σου να γίνονται κόκκινα και ένιωθες τις αρθρώσεις σου να σε καίνε από τον πόνο; Ο Ντάγκλας Αουγκούστο Σοάρες Γκόμες δεν είχε ποτέ του προβλήματα υγείας. «Ούτε συνάχι», θα σε διαβεβαίωνε η μητέρα του Ιβανίρ.

Είχε περάσει 13 χρόνια στη Φλουμινένσε. Από το ποδόσφαιρο σάλας στο ποδόσφαιρο... εξωτερικού χώρου, από το αριστερό άκρο της άμυνας στη μεσαία γραμμή, από τα τμήματα παίδων, εφήβων, νέων στην πρώτη ομάδα, από το πρωτάθλημα Βραζιλίας κάτω των 20 ετών στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Η πορεία του είχε μαθηματική πρόοδο και έπειτα από το ντεμπούτο του σε ηλικία 18 ετών, είχε καθιερωθεί στη βραζιλιάνικη ομάδα. Μέχρι και στην Εθνική ομάδα κάτω των 18 είχε φτάσει, όπου ειρήσθω εν παρόδω είχε συμπαίκτη του και τον Λέο Ζαμπά.

Τα πάντα άλλαξαν στις 5 Φεβρουαρίου του 2017. Ο Ντάγκλας ήταν στη βασική σύνθεση της Φλουμινένσε. Αγωνίστηκε 90 λεπτά απέναντι στην Πορτουγκέζα, έδωσε μια ασίστ στο 33' για να ανοίξει το σκορ ο Χενρίκε Ντουράδο και βάδισε ικανοποιημένος προς τα αποδυτήρια. Εκεί διαπίστωσε κάτι τρομακτικό: Τα μάτια του ήταν κόκκινα. «Πίστεψα ότι θα ήταν από τη βροχή. Ίσως από το λασπερό γήπεδο. Γύρισα ήρεμος στο σπίτι μου και κοιμήθηκα, ωστόσο το πρωί είχα τρομερούς πόνους στις αρθρώσεις. Πρώτη φορά ένιωθα κάτι τέτοιο, δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε». Τρεις μέρες ξεκουράστηκε και μια εβδομάδα μετά ο 20χρονος ήταν ξανά στο γήπεδο. Τα μάτια του κοκκίνησαν στη διάρκεια του αγώνα. Αντικαταστάθηκε. Έπρεπε να δουν τι έχει.

Το σύνδρομο Ράιτερ δεν ονομάζεται καν σύνδρομο Ράιτερ. Είναι ένα σπάνιο είδος αρθρίτιδας, η λεγόμενη αντανακλαστική και ανακαλύφθηκε από τον Χανς Ράιτερ στη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Ωστόσο, λόγω της εμπλοκής του με τα εγκλήματα πολέμου των Ναζί και τα πειράματα πάνω σε ανθρώπους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, η επιστημονική κοινότητα αποφεύγει να αναφέρεται στη νόσο με το όνομά του. Ο Ντάγκλας Αουγκούστο είχε αντανακλαστική αρθρίτιδα και την είχε μόνο όταν συμμετείχε σε αγώνες. Φυσιολογικό εν μέρει, καθότι πρόκειται για αυτοάνοσο νόσημα και σχετίζεται με τα συναισθήματα και την ψυχολογία του ατόμου.

«Στο ματς υπάρχει πίεση, άγχος, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα», εξηγεί. «Αυτό πιστεύω ότι ήταν το θέμα. Προπονούμουν καθημερινά, έτρεχα περισσότερο από όλους, με μεγαλύτερη ένταση από όλους και δεν ένιωθα τίποτα. Μόνο μετά τα ματς, κι έτσι αναγκάστηκα να το πω στο ιατρικό τιμ. Εύχομαι κανείς να μην περάσει ό,τι πέρασα».

Το πρώτο στάδιο ήταν η διάγνωση. «Έπρεπε να γίνει δια της εις άτοπο απαγωγή και αφού αποκλείσαμε όλα τα υπόλοιπα», δήλωσε ο γιατρός που τον κούραρε. «Είχαμε μια πολύ συγκεκριμένη αρθρίτιδα. Σπανιότατη σε αθλητές και κάτι για το οποίο δεν υπήρχε προηγούμενο στο ποδόσφαιρο. Τον λυπόμουν κάθε φορά που τον έβλεπα την επομένη ενός αγώνα. Ήταν πρησμένες οι αρθρώσεις του, ήταν κόκκινος, δεν μπορούσε να περπατήσει. Χάρη στην αφοσίωσή του και τη θεραπεία, το ελέγξαμε σε αρχικό στάδιο, καθότι αργότερα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο».

Η Φλουμινένσε, το ιατρικό τιμ και οι γονείς του δεν τον εγκατάλειψαν στιγμή. Το ίδιο και η πίστη του. «Φοβήθηκα ότι δε θα έπαιζα ξανά. Υπήρχαν βράδια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Πρωινά που δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Είχα προμηθευτεί αναπηρικό καροτσάκι για τις πιο δύσκολες μέρες. Η ζωή δε με νίκησε. Εγώ νίκησα».

Η νίκη δεν ήταν εύκολη. Η διαδρομή προς τη νίκη δεν ήταν εύκολη. Ο Ντάγκλας Αουγκούστο χρειάστηκε να κάνει ειδική αγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έκανε δύο ενέσεις την εβδομάδα. 2.500 ευρώ η μία. 20 ευρώ το μήνα. Στους τρεις μήνες άρχισε η διαδικασία επιστροφής του στα γήπεδα, παρότι η θεραπεία θα διαρκούσε και όλο το 2018. Έπαιξε δύο ματς τον Μάιο, όμως από τον Σεπτέμβριο φάνηκε ότι άφηνε πίσω του την περιπέτεια. Ο Αμπέλ Μπράγκα, ο προπονητής του, δε σταμάτησε να τον πιστεύει. Τον περίμενε, τον πίστευε, τον κράτησε, τον επανέφερε.

Στις 20 Νοεμβρίου του 2017, ο Ντάγκλας Αουγκούστο έτρεξε με δάκρυα στα μάτια σε εκείνον. Είχε σκοράρει, ακριβώς όπως το είχε ονειρευτεί η μητέρα ενός συμπαίκτη του. Ακριβώς όπως έσπευσε ο ίδιος ο Ντάγκλας να πει στη δική του μαμά για το όνειρο. Ακριβώς όπως το σκεφτόταν πιτσιρίκι που κρυβόταν για να μην του κλέψουν τα παπούτσια.

Πέτρα, ψαλίδι, ψωμί!
Θα διαβάσεις ότι γεννήθηκε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Θα βρεις, όμως, κρυμμένους θησαυρούς όταν ψάξεις για το Νησί των Κυβερνητών. Δεν είναι τόσο ελκυστικό όσο ακούγεται. Περιβάλλεται από θάλασσα, ωστόσο η μόλυνση του κόλπου είναι τέτοια που απαγορεύεται το κολύμπι. Κι ας τον καθάρισαν ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, αφού δίπλα στο πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά υπάρχει και το – φαίνεσθαι – πιο καθαρά! Ο Ντάγκλας Αουγκούστο γυρίζει συχνά στην παιδική του γειτονιά, προσπαθεί να προσφέρει στην κοινότητα, επισκέπτεται τους γονείς του, παρότι από την ηλικία των 17 ετών είναι και ο ίδιος πατέρας (σ.σ. πριν μερικούς μήνες, μάλιστα, ήρθε στον κόσμο το τρίτο του παιδί).

Στο αριστερό του χέρι ένα από τα δεκάδες τατουάζ που έχει στο σώμα του: Το περίφημο παιδί που ονειρεύεται να παίξει ποδόσφαιρο. Κι έτσι ήταν πάντα, από πέντε ετών, όταν άλλοτε με τη μητέρα του και άλλοτε με τον πατέρα του διέσχιζαν τους δρόμους για να φτάσει στην προπόνηση της Φλουμινένσε. 36 χιλιόμετρα απόσταση, αλλά σχεδόν δύο ώρες με συγκοινωνία, τις περισσότερες εκ των οποίων περνούσε καθήμενος στα πόδια της μαμάς του. «Η ζωή του ποδοσφαιριστή δεν είναι εύκολη. Οι άνθρωποι βλέπουν τη δόξα και τα λεφτά, αλλά ποτέ δε θα κοιτάξουν πίσω για να δουν τι πέρασε ο καθένας για να φτάσει κάπου. Αν δεν είσαι συγκεντρωμένος, δε φτάνει να το θέλεις. Ήμουν τυχερός να έχω την υποστήριξη της οικογένειάς μου. Ο πατέρας μου άφησε τη δουλειά του για να με πηγαίνει στα ματς. Η μητέρα μου έπαιρνε το λεωφορείο μαζί μου. Σε εκείνους τα χρωστάω όλα».

Σε εκείνους και σε ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια. Η τιμή του; Μόλις 40 ρεάλ Βραζιλίας, ήτοι 9 ευρώ! Ένα πρωινό, ήταν δεν ήταν πέντε ετών, ο Ντάγκλας έτρεξε με τη μητέρα του να μπουν σε ένα φούρνο για να γλιτώσουν από τα μεγαλύτερα παιδιά που ήθελαν να του τα κλέψουν. Δε φοβήθηκε τότε. Δε φοβήθηκε μετά. Δε φοβήθηκε όταν υπέστη τη ρήξη χιαστών στον ΠΑΟΚ. Δε φοβήθηκε την καραντίνα στη Θεσσαλονίκη. Δε φοβήθηκε τον γάμο. Δε φοβήθηκε τις αλλαγές προπονητών. Δε φοβήθηκε τη νέα θέση που τον χρησιμοποιεί ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Δε φοβήθηκε ποτέ.

Θα φοβόταν στην Γάνδη;