Άλλο πράγμα η καζούρα κι άλλο η αποδοκιμασία την ώρα του πόνου

Θαρρεί κανείς ότι τον κυνηγάει μια κατάρα. Όχι σε ,ότι αφορά το εύθραυστο κορμί του -θα φτάσουμε κι εκεί. Μία άλλου είδους περίεργη κατάρα. Τόσα χρόνια δεν τον θυμάται κανείς να πρωταγωνιστεί σε κάτι σπουδαίο, σε κάτι σημαντικό. Τόσα χρόνια δεν ήταν ποτέ κεντρικό πρόσωπο ποτέ σε μία μεγάλη, λυτρωτική, ιστορική στιγμή, που να μείνει.

Αντιθέτως, κάθε φορά που ήταν καλός, σημαντικός, πολύτιμος κρυβόταν από πίσω μία τραγωδία. Θυμάμαι τον επαναληπτικό με την Κράσνονταρ, όπου ήταν πραγματικά μία ομάδα μόνος του. Έκανε τα πάντα, σκόραρε, έφτιαχνε, ήταν παντού. Ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε.

Στον προημιτελικό με την Μαρσέιγ στο «Βελοντρόμ», μπήκε στο ημίχρονο και γύρισε όλο το παιχνίδι. Σκόραρε ένα φανταστικό γκολ, βοήθησε τον Δικέφαλο να δείχνε ισοϋψής με τους φημισμένους Γάλλους, αλλά τι να το κάνεις; Ο ΠΑΟΚ έχασε και στον επαναληπτικό αποκλείστηκε, με τον Μαροκινό να παθαίνει θλάση στο ζέσταμα και να διαλύει την ψυχολογία των υπολοίπων.

Τα καλύτερα του παιχνίδια σε ντέρμπι -ειδικά ένα στο Καραϊσκάκης με τον Αμπέλ- τα έκανε σε ματς που οι ασπρόμαυροι ηττήθηκαν.

Στην χρονιά του νταμπλ έπαιξε μόλις 965 λεπτά. Από την ημέρα που ήρθε το καλοκαίρι του 2017, ο ΠΑΟΚ έφτασε σε τέσσερις τελικούς κυπέλλου και πήρε τρεις. Ο Ομάρ έπαιξε μόνο σε αυτόν που χάθηκε, μπαίνοντας ως αλλαγή στο ημίχρονο του περσινού στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό!

Ο Αμπέλ Φερέιρα τον αποκάλεσε ως τον πιο ποιοτικό παίκτη που είχε κοουτσάρει / προπονήσει μέχρι τότε στην καριέρα του και ο Ραζβάν Λουτσέσκου (αυτοί που τον ζουν κάθε μέρα δηλαδή) πίνει νερό στο όνομα του σε ότι αφορά την ποιότητα του ως παίκτη και ως άνθρωπο.

Κανείς ακόμα δεν έχει καταλάβει αν είναι δεκάρι, αν είναι οκτάρι, αν είναι εξτρέμ, αν είναι κάτι άλλο που δεν έχουμε καταλάβει μετά από έξι χρόνια. Τα νούμερα του (10 γκολ και 13 ασίστ μετά από 167 παιχνίδια με τα ασπρόμαυρα) ταιριάζουν περισσότερο σε κάποιο... πλάγιο μπακ και όχι σε έναν ποιοτικό μεσοεπιθετικό.

Ο Ομάρ Ελ-Καντουρί έγινε σταδιακά μία καλτ φιγούρα, η περίπτωση του άρχισε να αντιμετωπίζεται περισσότερο με χιουμοριστική διάθεση, έγινε meme, gif, ανέκδοτο, με τον Μαροκινό να τραυματίζεται με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο: να καίει την γλώσσα του πίνοντας ζεστό καφέ, να καίει τον λαιμό του φωνάζοντας δυνατά την λέξη «γκολ», να τραυματίζεται στον ύπνο του, στον ξύπνιο του, περπατώντας, αναπνέοντας.

Είναι άλλο πράγμα όμως η καζούρα και άλλο η αποδοκιμασία, την ώρα του πόνου. Μπορείς να τον αποδοκιμάσεις στο ζέσταμα, στην ανάκρουση του ονόματος του από τα μεγάφωνα, σε κάποιο λάθος του ίσως, όταν βγαίνει αλλαγή. Όχι, όμως την στιγμή που έχει τραυματιστεί. Δείχνει έλλειψη σεβασμού, στοιχειώδους ανθρωπιάς. Δεν μπορείς να πατάς στο κεφάλι κάποιον που βρίσκεται χάμω και κλαίει, υποφέροντας.

Δεν ξέρω αν ήταν πέντε, δέκα ή εκατό αυτοί που τον αποδοκίμασαν όταν έπεσε κάτω στο 13ο λεπτό του αγώνα με τον Βόλο και έπιασε τους προσαγωγούς του. Αυτό που ξέρω είναι πως μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, σιωπάς. Δεν ρίχνεις αλάτι σε μία ανοιχτή πληγή.

Ναι, το κορμί του είναι εύθραυστο. Το μυϊκό του σύστημα μοιάζει με λεπτές ίνες, έτοιμες να κοπούν σε κάθε ταλάντωση. Ο Μαροκινός όμως δεν ευθύνεται για κάτι από αυτά. Δεν κάνει κακή εξωγηπεδική ζωή, δεν παραμελεί το πρόγραμμα εκγύμνασης, δεν κοροϊδεύει, δεν προκαλεί ο ίδιος τους τραυματισμούς. Το ποδόσφαιρο -πιθανώς- να είναι το μόνο που ξέρει να κάνει, να είναι όλη του η ζωή. Κανείς δεν πονάει / υποφέρει περισσότερο από αυτούς τους συνεχόμενους τραυματισμούς του από τον ίδιο, το κλάμα του στον πάγκο ήταν ένα ανθρώπινο ξέσπασμα που δεν μπορούσε να σε αφήσει ασυγκίνητο. Σίγουρα, ο κόσμος, ο προπονητής, ο εργοδότης του έχουν απαιτήσεις, αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ενοχλεί, όμως η αποδοκιμασία την ώρα του δικού του προσωπικού δράματος, δεν είναι μία αποδεκτή αντίδραση.

ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Εκ των υστέρων και με την σιγουριά του χρόνου που πέρασε και των γεγονότων που συνέβησαν, ενδεχομένως η απόφαση για ανανέωση του συμβολαίου του το καλοκαίρι του 2021 (και όχι πέρσι) να μην αποδείχθηκε η πιο εύστοχη των επιλογών, με βάση πάντα το μισθολογικό του κόστος.

Σε ένα ποδοσφαιρικό γκρουπ 25 παικτών, όμως, οι ισχυρές προσωπικότητες που βοηθούν στην καθημερινότητα της ομάδας, πολλές φορές παίζουν μπάλα που ένας φίλαθλος που βλέπει μόνο την εικόνα στο γήπεδο, αγνοεί. Γι' αυτό και οι προπονητές ξέρουν πάντα καλύτερα κι από τον πιο ενημερωμένο οπαδό.

Ο Ομάρ Ελ-Καντουρί τον Αύγουστο θα γίνει 33 και πιθανότατα δεν θα πιάσει το ποσοστό συμμετοχών, που θα ενεργοποιήσει οψιόν αυτόματης ανανέωσης του συμβολαίου του.

Είναι εξαιρετικά πιθανό να έδωσε ό,τι είχε να δώσει και το καλοκαίρι να αποχωρήσει, κλείνοντας τον κύκλο του στον ΠΑΟΚ.

Το παραδέχεται, το ομολογεί και ο ίδιος ότι στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ την δυνατότητα να δούμε τον Ομάρ Ελ-Καντουρί της Ιταλίας.

Η ιστορία όμως έχει γράψει ήδη 167 συμμετοχές, δεν είναι λίγες. Ο Μαροκινός αποτελεί δεδομένα μέρος της ιστορίας του συλλόγου, μέλος της πιο πετυχημένης φουρνιάς στην ιστορία του. Όχι, σε πρωταγωνιστικό, αλλά σε δεύτερο ρόλο. Του αξίζει ένα καλύτερο κατευόδιο.