Γλυκιά ηρεμία που… σκοτώνει

  Ούτε η ιστορία του, ούτε η παρουσία του Άγγελου Αναστασιάδη στον πάγκο του, θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Ο Δικέφαλος-όπως και η Φιορεντίνα άλλωστε, που παρότι ήταν με το ενάμισι πόδι στην φάση των «32» του Europa League παρέταξε μία ομάδα σχεδόν πλήρη-έπαιξε με την καλύτερη δυνατή σύνθεση και πρόσθεσε μία ακόμη σπουδαία ευρωπαϊκή βραδιά στο παλμαρέ του. Η ισοπαλία που θα μπορούσε να είναι και η νίκη αν δεν έδινε δώρο το φάουλ, που μετέτρεψε σε γκολ ο Πασκουάλ, στους «βιόλα» τον κρατά ζωντανό στη μάχη της πρόκρισης και κυρίως τον κάνει να ορίζει ο ίδιος την τύχη του. Ήταν η πρώτη πραγματικά μεγάλη βραδιά που έζησε φέτος η ομάδα και ο κόσμος του ΠΑΟΚ, μία από αυτές που κάνουν τους παίκτες και τους οπαδούς να φουσκώνουν από περηφάνια και αυτοπεποίθηση. Για τον φετινό ΠΑΟΚ του Άγγελου Αναστασιάδη που σκορπίζει τεσσάρες στο πρωτάθλημα κόντρα σε μικρομεσαίες ομάδες στην Τούμπα το να αγγίξει τη νίκη στο «Αρτέμιο Φράνκι» κόντρα στην Φιορεντίνα σπουδαίων παικτών όπως ο Γκόμεθ, ο Κουαρδάδο και ο Βάργκας, είναι η καλύτερη αυτοεπιβεβαίωση ότι υπάρχει και ποιότητα. Όσοι αγωνίστηκαν σίγουρα είναι, έστω και λίγο, καλύτεροι από χθες το βράδυ. Βίωσαν μία εμπειρία υψηλού επιπέδου αντιλαμβανόμενοι ότι μπορούν να σταθούν μία χαρά και σ' αυτή την κλίμακα ποδοσφαίρου. Ο ΠΑΟΚ αποκτά μεγάλο τερματοφύλακα Θα μπορούσα να γράψω για πολλούς διαφορετικούς ποδοσφαιριστές, αλλά επιλέγω να σταθώ μόνο σε έναν, τον Παναγιώτη Γλύκο. Η θέση του τερματοφύλακα στον ΠΑΟΚ είναι πραγματικά μία... πονεμένη ιστορία, αφού, πολλοί ήταν οι ικανοί πορτιέρε που πέρασαν από την ομάδα, ωστόσο λίγοι άντεξαν την τρομερή πίεση που δημιουργεί η δίψα του κόσμου για επιτυχίες. Ο Βολιώτης πάει να γίνει ένας από αυτούς, αφού διαθέτει ένα τρομερό, όσο και σπάνιο χάρισμα για τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ: Ηρεμία στα όρια αναισθησίας. Χθες, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ο κόσμος γύρω του «καιγόταν» και αυτός, και εκείνος όντας στον κόσμο του, «καθάριζε» τις φάσεις σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Ο Μάριο Γκόμεθ, ιδιαίτερα, θα πρέπει να τον θυμάται για αρκετό καιρό, αφού δεν μπόρεσε να τον νικήσει ούτε και με ανεπανάληπτα τετ-α-τετ. Είναι απόλυτα χαρακτηριστική της εικόνας που περιγράφω μία φάση στο δεύτερο μέρος, όταν ο Γερμανός φορ δεν βρήκε για ελάχιστα εκατοστά τη μπάλα με το κεφάλι, ο Γλύκος που είχε τοποθετηθεί σωστά την μπλόκαρε... χαλαρά και ο φορ της Φιορεντίνα κλοτσούσε τα δοκάρια. Ο 28χρονος τερματοφύλακας κράτησε σχεδόν μόνος του (ας προσθέσω και το όνομα του Τζιόλη για να μην τον αδικήσω) όρθιο τον ΠΑΟΚ στο πρώτο μέρος και ήταν εκείνος που έβαλε τις βάσεις για να πάρει η ομάδα του αποτέλεσμα που την κρατά μέσα στο κόλπο της πρόκρισης στο «Αρτέμιο Φράνκι». Για να πάμε λίγο πιο... βαθιά στο κεφάλαιο Γλύκος, έχω την αίσθηση, ότι και ο ίδιος χρειαζόταν ένα τέτοιοι παιχνίδι, κόντρα σε αντιπάλους με βαρύ όνομα, για να δείξει πόσο πολύ έχει βελτιωθεί και πόσο πολύτιμος είναι για τον «Δικέφαλο». Ο Βολιώτης πέρασε από πολλά στάδια μέχρι να καθιερωθεί στον ΠΑΟΚ. «Πλήρωσε» με σκληρό τίμημα τα παθήματα που απαιτεί το μάθημα της «θέσης 1» (θυμηθείτε τον αγώνα Κυπέλλου με τον Ατρόμητο στην Τούμπα και το γκολ που δέχθηκε με σουτ από το κέντρο) , αμφισβητήθηκε έντονα από μεγάλη μερίδα του κόσμου του ΠΑΟΚ, αλλά άντεξε. Εδώ και δύο χρόνια άρχισε να καθιερώνεται ως βασικός και από την ώρα που κλήθηκε στην Εθνική ομάδα και πήγε στο Μουντιάλ, αρχίζει και αποκτά τον αέρα του μεγάλου τερματοφύλακα. Χθες, το βράδυ στο «Αρέμιο Φράνκι» αυτός ο αέρας ενισχύθηκε με τις εντυπωσιακές αποκρούσεις που έκανε και τη συνολική παρουσία του. Και οι πλέον δύσπιστοι έχουν αρχίσει να πείθονται ότι ο ΠΑΟΚ στη «θέση 1» έχει έναν άνθρωπο που εκπέμπει σιγουριά, σπάνια με βάση το παρελθόν αυτής της ομάδας. Επιπλέον, αποδεικνύεται με τον πλέον πειστικό τρόπο πόσο κομβική στην επιτυχία του ΠΑΟΚ είναι η επιλογή που έχει κάνει ο Αναστασιάδης να στηρίζεται μόνιμα στον Γλύκο για να δίνει στην άμυνά του την ταχύτητα που δεν διαθέτουν οι στόπερ του. Υ.Γ. Ενόψει ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, μπορεί να έχει προστεθεί μπόλικη κούραση στις πλάτες των βασικών παικτών του, ωστόσο η ψυχολογία του έχει γίνει ατσάλινη κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη συνέχεια. Θα με θυμηθείτε...