Η ανεκτίμητη αξία της καύλας

Είμαι σχεδόν 40 χρονών. Και δημοσιογράφος, άρα μαθημένος να ελέγχω τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα μου σε θέματα ποδοσφαίρου. Επίσης, έτσι για να γνωριζόμαστε καλύτερα, είμαι εκ φύσεως συγκρατημένος άνθρωπος και δεν αντιδρώ πολύ έντονα σχεδόν σε κανένα εξωτερικό ερέθισμα, ούτε στη χαρά, ούτε στη λύπη. Αφήστε που και μερικά θεματάκια υγείας καθιστούν τις έντονες συγκινήσεις απαγορευτικές για εμένα.

Όταν ο Σταύρος Κόλκας και το SDNA «έσκασαν» το αποκλειστικό του καλοκαιριού, με την απόκτηση του Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ από τον ΠΑΟΚ, βρισκόμουν στο μπαλκόνι μου, με ένα ωραίο βιβλίο και χαλαρή μουσική. Χρειάστηκαν περίπου δέκα δευτερόλεπτα για να καταλάβω τι ακριβώς διάβαζα. Και άλλα δέκα για να πάνε περίπατο όλα όσα σας έγραψα στον πρόλογο,. Δεν ήμουν πια ένας σαραντάρης, κυνικός, κρυόκωλος και καρδιακός επαγγελματίας. Ήμουν ένας έφηβος, ενθουσιασμένος, ανυπόμονος, τρελαμένος. Ένας καυλωμένος (με συγχωρείτε αλλά δεν υπάρχει καλύτερη λέξη) οπαδός.

Στο τέλος της χρονιάς, τα δυο εκατομμύρια ευρώ που θα έχει πάρει ο Βούλγαρος σούπερ σταρ, ίσως και να μην έχουν πιάσει τόπο, εφόσον το κριτήριο είναι αποκλειστικά αγωνιστικό. Οι απορίες πολλές: Θα πιάσει, δεν θα πιάσει, θα έχει όρεξη ή θα έρθει για τη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης, θα τα βρει με τον αυστηρό Τούντορ ή μήπως επειδή δεν είναι δική του επιλογή (ούτε και του Άρνεσεν) θα έχουν θέματα, κ.λπ.. Όπως σε κάθε μεταγραφή, έτσι και στη συγκεκριμένη, ουδείς μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τι ακριβώς θα προσφέρει ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ στον ΠΑΟΚ.

Αλλά και ουδείς δικαιούται να υποτιμά την αξία της ηδονής. Το ξενύχτι των χιλιάδων ΠΑΟΚτσήδων που το πήγαν μέχρι ξημερώματα Τετάρτης για να ηρεμήσουν λίγο και να κοιμηθούν (όσοι κοιμήθηκαν τέλος πάντων), τα μεγάλα όνειρα, ο ωραίος χαβαλές, το κέφι, το πλατύ χαμόγελο, είναι πράγματα ανεκτίμητα, κι ας μη γεμίζουν τροπαιοθήκες. Είναι το πρώτο και διόλου αμελητέο κέρδος από την ηχηρότερη μεταγραφή στην ιστορία του συλλόγου. Παρότι το ποδόσφαιρο ώρες – ώρες μοιάζει να έχει γίνει περισσότερο περίπλοκο από όσο χρειάζεται, επί της ουσίας παραμένει μια διαδικασία αγνής, παιδικής χαράς. Αυτήν θέλουν να μεταφέρουν οι παίκτες στους οπαδούς, αυτή προσπαθούν να αγοράσουν οι πρόεδροι, για αυτήν γίνονται λίγο ως πολύ όλα. Και η απόκτηση Μπερμπάτοφ κουβαλάει, - μαζί με τις αποστομωτικές απαντήσεις του Ιβάν Σαββίδη σε όσους ακόμα και μετά την αποπληρωμή των χρεών, έγραφαν και έλεγαν ότι είναι "καβούριας" και ταΐζει σανό τον κόσμο του ΠΑΟΚ – τόνους τέτοιας!

Η χαρά του Σεπτεμβρίου, λένε οι επαγγελματίες συλλέκτες τίτλων, έχει μικρότερη αξία από τη χαρά του Μαΐου. Η χαρά δεν έχει χρονολογικές προδιαγραφές, ούτε μπαίνει στη ζυγαριά, λέω εγώ. Όποιος δεν καταλαβαίνει ή υποτιμάει τα συναισθήματα που γεννάει μια μεταγραφή τέτοιου τύπου, μάλλον έχει ξεχάσει την αληθινή φύση του ποδοσφαίρου. Αυτά που ζεις, υποστηρίζοντας μια ομάδα, αποτελούν την καθημερινότητα που τσιμεντώνει την αγάπη σου για εκείνη. Αυτά που ονειρεύεσαι όμως, άπιαστα, μακρινά και τρελά, όσο τρελό είναι να δεις κάποτε έναν από τους μεγαλύτερους αρτίστες των ευρωπαϊκών γηπέδων με τον "Δικέφαλο" στο στήθος; Αυτά, φιλαράκι, αποτελούν το αληθινό καύσιμο της.

Αν ο παίκτης (διαχρονική καψούρα όχι μόνο του Ιβάν αλλά και για όσους προτιμάμε το μποέμ ποδόσφαιρο των ράθυμων καλλιτεχνών από το διαστημικό των σύγχρονων υπεραθλητών) δείξει την κλάση του στο χορτάρι, τότε ακόμα καλύτερα.Η Τούμπα θα βγάλει τρελά γούστα. Αν όχι, κρίμα, αλλά και πάλι θα μας έχει μείνει η καύλα. Σε μια χώρα με εθνική κατάθλιψη και σε ένα πρωτάθλημα εντελώς ντεκαυλέ, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι σημαντικότερο απ΄ αυτό.