Φιλοδοξία, ρεαλισμός και… μακριά το άγχος

Οντως, ο Βούλγαρος άσος, με τις απαντήσεις του, «έδωσε» ένα τρίπτυχο που χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του για το ποδόσφαιρο και, γενικότερα, τη ζωή.

Κατ' αρχήν, δείχνει ότι θέλει να κρατάει στεγανά γύρω από το εαυτό του. «Υπάρχουν, λέει, άνθρωποι που εισβάλλουν στον προσωπικό σου χώρο. Σε αγκαλιάζουν σαν να είναι οικογένειά σου. Αυτά τα πράγματα δεν τα κατανοώ. Πρέπει να υπάρχει προσέγγιση με σεβασμό και να ξέρει κανείς πώς να επιδιώκει την επαφή. Είναι θέμα γενικής κουλτούρας». Εχει δίκιο. Εν μέρει, όμως. Διότι, όταν είσαι διάσημος, υπάρχουν και θαυμαστές που σου δείχνουν υπερβολική αγάπη επειδή όντως έτσι το νιώθουν και επειδή όντως σε αισθάνονται σαν δικό τους άνθρωπο.

«Είμαι φιλόδοξος και δεν ξέρω αν ποτέ πάψω να είμαι», λέει για τον εαυτό του. «Η λέξη φιλόδοξος με περιγράφει μάλλον καλύτερα από όλες. Η λέξη παράξενος με περιγράφει, επίσης, κατά κάποιο τρόπο. Αλλά εγώ πάντα πίστευα ότι όλοι οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι κάπως περίεργοι. Η φιλοδοξία με οδηγούσε πάντα προς τα εμπρός, αλλά πάντα ήμουν ρεαλιστής.

Ξέρω τι μπορώ να κάνω. Ειδικά στο ποδόσφαιρο, έκανα πάντα τα πράγματα που ξέρω ότι μπορώ. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να έχουμε μια πραγματική εικόνα των δυνατοτήτων μας, με ρεαλιστική εκτίμηση». Μεγάλη κουβέντα. Σπουδαίο προσόν για έναν αθλητή υψηλού επιπέδου να είναι αθεράπευτα φιλόδοξος, άλλο τόσο σπουδαίο όμως είναι να διαθέτει ταυτόχρονα το «γνώθι σ' αυτόν». Χωρίς το ένα από τα δύο, χάνει την μπάλα. Με τον συνδυασμό των δύο, συν το ταλέντο του και τη σκληρή δουλειά, έχει εξασφαλισμένη την επιτυχία.

Ακόμη, αφού επαινεί τη γυναίκα του, την Ελενα, για τον τρόπο με τον οποίο ανατρέφει και διαπαιδαγωγεί τα παιδιά τους, μιλάει για την επιμονή του να αποκρούει κάθε αιτία που μπορεί να προκαλέσει άγχος. «Δεν έχει νόημα να αποθηκεύω καταστάσεις που δημιουργούν άγχος, γιατί το άγχος είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την ανάπτυξη κάθε είδους ασθένειας. Παρά το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα πιο αγχωτικά επαγγέλματα και έχω περάσει από πολλές δύσκολες στιγμές, προσπαθώ να μη χάνω ποτέ το ηθικό μου». Απαραίτητη αυτοάμυνα για κάθε άνθρωπο και, φυσικά, για ποδοσφαιριστή που είναι υποχρεωμένος μονίμως να κάνει πρωταθλητισμό. Φιλοδοξία, λοιπόν, ρεαλισμός και... μακριά το άγχος, προτείνει ο Μπερμπάτοφ.

ΥΓ: Διάβασα στα ρεπορτάζ αυτών των ημερών ότι ενθουσιάστηκε από την κατάσταση που βρήκε στη Θεσσαλονίκη και ήδη κινητοποίησε όλη την οικογένειά του για άμεση εγκατάσταση στην πόλη. Προβλέπω ότι η οικογένεια Μπερμπάτοφ θα παραμείνει μόνιμα στην Ελλάδα, μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του Ντίμιταρ.

Το να αγοράσει ένα σπίτι στη Θεσσαλονίκη και ένα εξοχικό στη Χαλκιδική θα είναι πανεύκολο γι' αυτόν και είμαι βέβαιος ότι θα το κάνει, αρκεί βέβαια να «βολευτούν» τα παιδιά για τις σπουδές τους. Ούτε στη Γερμανία θα θελήσει να ζήσει η οικογένεια, ούτε στην Αγγλία, ούτε στη Γαλλία, χώρες που τις ξέρει καλά από την ποδοσφαιρική θητεία του ο Μπερμπάτοφ. Στην Ελλάδα θα ζήσει και βάζω στοίχημα από τώρα. Γιατί ο ξένος που γνωρίζει αυτή τη χώρα, μπορεί να εκτιμήσει την αξία της και να απολαύσει τις χαρές της. Εμείς οι ίδιοι οι Ελληνες έχουμε μια δυσκολία σ' αυτό το θέμα...

Του Στέλιου Γρηγοριάδη