Μια συγγνώμη και ένα ευχαριστώ

Τα 29 χρόνια αποχής από ευρωπαϊκό τελικό είναι σχεδόν δυο γενιές, κοντά ένα τρίτο του αιώνα. Πολύς καιρός.

Είναι λογικό ο κόσμος να ξέσπασε. Να θυμήθηκε τα παλιά. Να είδε την ζωή του να ξετυλίγεται σαν κινηματογραφικό φιλμ μπροστά από τα μάτια του και να τράβηξε αεροδρόμιο για να θυμηθεί τα παλιά.

Στα 90’s ο ΠΑΟΚ μας είχε καλομάθει τόσο πολύ, που ο ευρωπαϊκός τελικός ήταν κάτι σαν το ετήσιο αντάμωμα των απανταχού «αμπαλέα» της γης. Η χρόνια στέρηση από τέτοιες στιγμές γιγαντώνει την προσμονή και την έκρηξη χαράς.

Ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος.

Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω, που ενώ γουστάρει το πιο λαϊκό από όλα τα ομαδικά αθλήματα, μεγάλωσε με το… μπασκετάκι. Ανδρώθηκε με το μπασκετάκι. Πέρασε ωραία, αξέχαστα, αλησμόνητα χρόνια με το… μπασκετάκι.

Αγάπησε με ειλικρίνεια το μπασκετάκι, ακόμα και αν δεν το κατάλαβε εις βάθος, ταυτίστηκε με τους ήρωες του, ταξίδεψε, χάρηκε, πόνεσε, έκλαψε, ούρλιαξε, μα όταν αυτό μαράζωσε στην παρακμή, το άφησε μόνο του και τράβηξε για την μπαλίτσα που άρχισε να ζει τα δικά της ένδοξα χρόνια.

Κάπως έτσι έμειναν ξοπίσω κάτι ρομαντικοί, να τρέχουν για να να συμμαζέψουν / αποπληρώσουν χρέη άλλων, να πρέπει να φτιάξουν «ομαδάρες» με 500 χιλιάρικα το χρόνο, να σπαταλούν χρόνο / χρήμα και να τα ακούνε και από πάνω.

Η χρονιά ξεκίνησε κάπως έτσι, με την απολογιστική συνέντευξη του Θανάση Χατζόπουλου: «Για να είμαι ειλικρινής, φέτος σκέφτηκα να σηκωθώ να φύγω. Γιατί δεν μπορώ τον εξευτελισμό, δεν μπορώ την ειρωνεία. Δεν μπορώ να είμαι εδώ επτά ημέρες την εβδομάδα και ο άλλος να με ειρωνεύεται. Δεν το αντέχω σαν άνθρωπος. Να παλέψω να τα δώσω όλα, αλλά να με ειρωνεύονται και από πάνω; Έχω και μια αξιοπρέπεια σαν άνθρωπος. Δεν βάζω τα λεφτά που έχω χάσει, την αξιοπρέπειά μου μόνο».

Τελειώνει με έναν τελικό. Με απανωτά sold-out και αεροδρόμια. Όλα αυτά ίσως να είναι μία ενοχική συγγνώμη για την απουσία όλων αυτών των ετών και μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ…

ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Οι πανηγυρισμοί στον αθλητισμό κρύβουν πάντα τις μεγαλύτερες αλήθειες. Είναι κωδικοποιημένα μηνύματα. Είναι καταπιεσμένα συναισθήματα που εκρήγνυνται όταν ανοίξει το πορτάκι.

Οι παίκτες του ΠΑΟΚ ήξεραν. Το είχαν προσχεδιάσει ο καθένας ξεχωριστά στο κεφάλι του. Το είχαν κάνει εικόνα στο μυαλό τους πολύ πριν συμβεί. Κάθε αθλητής ονειρεύεται ένα τέτοιο φινάλε, μία τέτοια μεγάλη στιγμή, δουλεύει τέτοιες στιγμές πολύ πριν συμβούν.

Αυτό το ομαδικό σπριντ στο πέταλο, όμως, με το που ήχησε για τελευταία φορά η κόρνα της γραμματείας ήταν ενστικτώδες. Αυθόρμητο.

Κι από εκεί και μετά ο κάθε ένας έδειξε τον χαρακτήρα του. Από τι είναι φτιαγμένος. Ο Κατσίβελης που ήξερε καλά το θαύμα που είχε συντελεστεί, την ιστορικότητα και το μεγαλείο της στιγμής, έπιανε το κεφάλι του, τραβούσε τα μαλλιά του.

Οι άλλοι όμως; Τι μπορεί να κάνει έναν 26χρονο τύπο από την Πενσυλβάνια, όπως ο Φόρεστερ και έναν 32χρονο από την Τζόρτζια που μέχρι πέρσι έπαιζε στο Κόσοβο, όπως ο Άπσον, να σκαρφαλώσουν στα τραπέζια με τα δημοσιογραφικά laptop και να δείχνουν επίμονα το μπροστά και όχι το πίσω μέρος της φανέλας;

Πότε έγιναν τόσο πολύ «πετσιά» και πότε πρόλαβαν να μπουν τόσο γρήγορα στο νόημα; Η δουλειά του προπονητή δεν φαίνεται μόνο στο πόσο καλά παίζει το pick ’n roll, αλλά σε κάτι τέτοια. Από το πως φτιάχνει «παρέες» που… νιώθουν.