Η υγεία μέσα στην αρρώστια

Ο μπασκετικός ΠΑΟΚ δεν είναι ένα τυχαίο τμήμα. Αν το αναλύσεις, θα διαπιστώσεις πως μετά τις χρυσές εποχές του, διατήρησε όχι την αίγλη, αλλά τις γνώσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, με πενιχρά μέσα να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής και σε κάποιες φάσεις να πρωταγωνιστεί. Αυτό που θα διαπιστώσεις συνήθως, είναι πως εννέα στις δέκα ομάδες που στήθηκαν ήταν value for money. Έπαιξαν περισσότερο από αυτό που κόστιζαν και αυτό αποτελεί την επιβεβαίωση της βάσης που έχει αυτό το τμήμα.

Φέτος, μπήκε και η σφραγίδα σε αυτό που γράφω. Χωρίς να το έχω μελετήσει ιδιαίτερα, είμαι σίγουρος πως ο ΠΑΟΚ είναι η φθηνότερη ομάδα που έχει συμμετοχή σε τελικό ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης και παραλίγο να σηκώσει το τρόπαιο. Μία ομάδα των 600ων χιλιάδων ευρώ. Όσα δίνουν οι ομάδες Ευρωλίγκας για έναν μέσο παίκτη του ρόστερ τους.

Το έχασε στις λεπτομέρειες, αλλά αυτά έχει ο αθλητισμός. Οι Ισπανοί βρήκαν τα μεγάλα σουτ, ο ΠΑΟΚ ξέμεινε από ενέργεια έχοντας μικρότερο ροτέισον και όντας αναγκασμένος από νωρίς να κυνηγάει το σκορ. Όσοι ήμασταν στο γήπεδο και ξέρουμε αθλητές, το καταλάβαμε όταν η ομάδα πήγε στο συν δέκα. Μόνο με θαύμα ή με αυτοκτονία των Ισπανών θα μπορούσε ο ΠΑΟΚ να αντέξει μέχρι το τέλος. Όμως και αυτό που πέτυχε, ήταν τεράστιο.

Ο Καντσελιέρι έκανε το θαύμα του, όμως στο βάθος του πλάνου, υπάρχει ένας τύπος που αν δεν τον γνωρίσεις δεν μπορείς να κατανοήσεις το πάθος του για αυτό που κάνει. Ο Θανάσης Χατζόπουλος δεν άντεξε να βλέπει την ομάδα να παραπαίει και κάθε χρόνο να έχει ατζέντα τίγκα στη μιζέρια και ανέλαβε. Όταν υπάρχει υγεία, δεν γίνεται να μη μπαίνει στο κάδρο ο Αντώνης Τσαλόπουλος, άλλο μεγάλο αρρωστάκι με την ομάδα που είναι δίπλα της δεκαετίες τώρα.

Οι δυο τους, παρέα με τον Βασίλη Τριλυράκη, έχτισαν ένα διοικητικό σχήμα που από τη μία αντιμετώπισε τεχνοκρατικά το εταιρικό, για αυτό και η ΚΑΕ ελαφραίνει από χρέη κάθε μέρα που περνάει και σύντομα θα είναι καθαρή. Παράλληλα όμως, έχουν δώσει χώρο σε ανθρώπους του αθλήματος να κάνουν αυτό που μπορούν. Να σκεφτούν μπασκετικά.

Ο ΠΑΟΚ παρουσίασε φέτος ένα μπάσκετ με ταυτότητα, σύγχρονα χαρακτηριστικά, διαφόρων ειδών ηγέτες, ανέδειξε και αναβάθμισε καριέρες, έδωσε κίνητρα σε «γυρολόγους» του ελληνικού πρωταθλήματος. Όμως το βασικότερο, είναι πως υπενθύμισε στην αγορά, πως η δυναμική του τμήματος δεν είναι για να πέφτουν τα ψίχουλα που περισσεύουν από τους άλλους.

Έβλεπα τους χορηγούς που έχουν μικρομεσαίες ομάδες και μου έπεφταν τα μαλλιά. Τράπεζες, ενέργεια κτλ πλην των στοιχηματικών. Χρήματα που εμφανίζονται βέβαια σχεδόν αποκλειστικά με κρατικές παρεμβάσεις και όχι γιατί υπάρχει κάποιος μάγος στο εμπορικό τους τμήμα.

Ομάδες με αστεία δυναμική μπροστά σε αυτή του ΠΑΟΚ, να έχουν διπλάσια και τριπλάσια ποσά από χορηγίες χωρίς κάποιο ανταποδοτικό όφελος.

Την ώρα που ο Χατζόπουλος, ο Τσαλόπουλος και οι υπόλοιποι γύρω από το τμήμα μπάσκετ του ΠΑΟΚ δίνουν τη μάχη τους για να ξεχρεώσουν κιόλας, ο ανταγωνισμός εισπράττει και οι δύο που έχουν ξεφύγει αρνούνται να μπούνε έστω σε μία λογική κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών. Με αποτέλεσμα να καταλήγουν πάλι ψίχουλα στα ταμεία της ομάδας.

Και το κερασάκι στη τούρτα, είναι να εμφανίζονται κάτι παιδάκια διαιτητές στη Ρόδο και να στερούν από την ομάδα την είσοδο στη τετράδα και το πλεονέκτημα έδρας.

Από τη μία λοιπόν έχουμε την υγεία και από την άλλη την απαίτηση μίας άρρωστης κατάστασης που απαιτεί την ύπαρξη ελεγχόμενων κομπάρσων για να υπάρχει ουσιαστικά ένα περιτύλιγμα στο προϊόν των δύο και παράλληλα, μία νομιμοποίηση των θέλω μικρόκοσμων που παραγοντίζουν εις βάρος του.

Αυτή η αντίθεση, με έχει οδηγήσει πολλές φορές στο αν πρέπει ή όχι να τραβιέμαι στο Παλατάκι στο οποίο κάποτε δεν έχανα παιχνίδι όταν δεν έπαιζε παράλληλα με το ποδόσφαιρο.

Χθες γυρνώντας στο σπίτι, κατέληξα πως όσο μάταιο και αν δείχνει, το μόνο που οφείλω να κάνω είναι να στηρίξω την ομάδα που αγαπάω και αυτούς που την τρέχουν, γιατί ο μόνος τρόπος να προστατευτεί από αυτά τα ρεμάλια που έχουν διαλύσει το πρωτάθλημα και τους νταλαβερτζήδες που δεν ανεβάζουν ευρώ στη Θεσσαλονίκη, είναι η μαζικότητα.

Ας κάνουμε εμείς αυτό που πρέπει, ας δώσουμε δύναμη στον Χατζόπουλο και μετά βλέπουμε που θα πάει το πράγμα.