Το κέφι του Λουτσέσκου

Φαντάζομαι ότι συμβαίνει σε πολλές ομάδες του κόσμου: να έχουν μια τόσο οργανική σχέση με τον προπονητή τους που αν αυτός δεν είναι καλά, ψυχολογικά και πνευματικά, ολόκληρο το κλαμπ πέφτει σε “μαύρη τρύπα”. Στον ΠΑΟΚ, πάντως, συμβαίνει κατά τρόπο ξεκάθαρο, χειροπιαστό και αδιαμφισβήτητο. Τα “κέφια' του Λουτσέσκου είναι απολύτως συνυφασμένα με τα “κέφια” του οργανισμού και προφανώς και με την αγωνιστική εικόνα της ομάδας – από την οποία έτσι κι αλλιώς εξαρτώνται τελικά και τα κέφια όλων μας!

Aπό την στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο Ιβάν Σαββίδης εκ των πραγμάτων μπήκε σε μια δύσκολη κατάσταση, ο Λουτσέσκου εν γνώση του ανέλαβε να καλύψει έναν πολύ μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν του προπονητή. Τούτο αποτελεί κάτι που ταιριάζει στην πληθωρική προσωπικότητά του μεν, ενίοτε τον αποσυντονίζει δε. Και σπανίως, τον λυγίζει κιόλας.

Έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι ο “πόλεμος” που δέχεται ο Λουτσέσκου εκτός ΠΑΟΚ, δεν τον επηρεάζει ιδιαίτερα. Εκείνο που τον επηρεάζει όμως είναι οι δυσλειτουργίες εντός ΠΑΟΚ.

Μοιάζει λογικό για τους αντιπάλους του “Δικεφάλου” να έχουν στοχοποιήσει τον Ρουμάνο τεχνικό, αφενός επειδή και ο ίδιος δίνει αφορμές συχνά- πυκνά, αφετέρου επειδή όλοι γνωρίζουν την πραγματικότητα που περιέγραψα: ο ασφαλέστερος τρόπος να κάνεις ζημιά στον ΠΑΟΚ, είναι να πειράξεις το μυαλό του Ραζβάν.

Αυτό καθίσταται δύσκολο όταν ο Ρουμάνος είναι χαρούμενος με τη διοίκηση, ευχαριστημένος με τις κινήσεις του κλαμπ, έχει πίστη στο ρόστερ του. Όταν δεν ισχύουν τα παραπάνω, είναι εύκολο ακόμα και να τον... κατεβάσεις από το πούλμαν, χωρίς ουσιαστικό λόγο και να προκαλέσεις την (αυστηρή και άδικη) τιμωρία του.

Ο Λουτσέσκου λοιπόν, για λόγους που έχουμε γράψει πολλές φορές, δεν ήταν καλά από το καλοκαίρι μέχρι και πριν από μερικές μέρες. Πλέον είναι. Η έμπρακτη στήριξη της οικογένειας Σαββίδη στο πρόσωπό του, η αποθέωση του κόσμου, η συσπείρωση των παικτών γύρω του, τον έκαναν ξανά χαρούμενο. Φάνηκε περισσότερο από ποτέ το βράδυ της Πέμπτης. Η σημαντικότατη νίκη επί της Σλάβια Πράγας, ήταν μια από τις πλέον “Λουτσέσκου” νίκες της σεζόν. Ο ΠΑΟΚ με περιορισμένες λύσεις χρειάστηκε να καταθέσει πάθος και μυαλό στο χορτάρι της Τούμπας, να δείξει “χιουτζ σπίριτ, στρονγκ μενταλιτι” αλλά και “μπάλανς”. Υπέφερε σε κάποια σημεία, άντεξε και μετά θα μπορούσε να βάλει πέντε γκολ. Ο Ραζβάν έλαμπε από ικανοποίηση και στο flash interview και στη συνέντευξη τύπου. Και επειδή είναι Ραζβάν, έβγαλε από μέσα του όσα τον βάρυνα, έριξε και ένα κλεμμένο του 2018 για το τσακίρ κέφι και επιβεβαίωσε ότι ο ίδιος έχει τη διάθεση να το παλέψει και φέτος, μέχρι τελικής πτώσεως.

Το καλό για τον ΠΑΟΚ είναι ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, συνεχίζει στην Ευρώπη, παρά τις αρχικές δυσκολίες.  Η σταθερή πορεία του την τελευταία τετραετία (με το διάλειμμα του αποκλεισμού – σοκ από την Λέφσκι) τον έχει φέρει περίπου στη μεσαίο επίπεδο  της δεύτερης διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης . Βήμα – βήμα θα φτάσει και στην πρώτη, ωστόσο προς το παρόν ας ευχαριστηθεί το “ταξίδι” του στο Γιουρόπα, για όσο διαρκέσει. Άλλωστε στην ενδιάμεση φάση θα πάει με ενισχυμένο ρόστερ, οπότε γιατί να μην φτάσει μέχρι τους “16” και βλέπουμε;

Το κακό για τον ΠΑΟΚ είναι ότι βρίσκεται εκτός των εγχώριων στόχων του – αποκλεισμένος από το Κύπελλο και μακριά από την κορυφή στο πρωτάθλημα.

Ωστόσο, με το κέφι του Λουτσέσκου να έχει επανέλθει, ας μην αποκλείσουμε ακόμα τίποτα.