Το φυσιολογικό αποτέλεσμα της Λεωφόρου

Το απόγευμα της Κυριακής στη «Λεωφόρο», ο ΠΑΟΚ βίωσε μια ακόμη οδυνηρή βραδιά. Από τις πολλές της φετινής χρονιάς. Αγωνιστικά ήταν -ίσως- η χειρότερη εμφάνιση. Κοιτώντας, όμως, το δάσος και όχι το δέντρο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος αφορά το ενδεχόμενο να υποθηκεύσει και την επόμενη.

Απέναντι στην Athens Kallithea ήθελε τη νίκη που θα τον διατηρούσε ζωντανό στο κυνήγι της δεύτερης θέσης. Ακόμη και με την ήττα, ο ΠΑΟΚ έχει μέγεθος που τον υποχρεώνει να συνεχίσει να το παλεύει. Βέβαια, όχι απλά έχασε, αλλά είδε τους Παναθηναϊκό και ΑΕΚ να του αυξάνουν τη διαφορά, σε αγωνιστική που κανείς τους δεν κέρδισε! Φοβερό.

Αυτά, έχοντας ως καλύτερο του παίκτη τον Γίρι Παβλένκα, των τεσσάρων συμμετοχών. Ο Τσέχος ευθύνεται που το σκορ δεν πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις, ώστε να διασυρθεί. Από τον προτελευταίο της βαθμολογίας. Όλοι οι υπόλοιποι, μηδενός εξαιρουμένου, σε μια απαράδεκτη εικόνα και εμφάνιση για ενενήντα λεπτά. Περιμένεις την μεγάλη ομάδα κάπου να αντιδράσει. Λες ότι δεν μπορεί, θα βρει έστω ένα δεκάλεπτο που θα στριμώξει τον αντίπαλο, θα τον πιέσει, θα τον κάνει να αγχωθεί, να κλειστεί στην άμυνα. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε ούτε ένα τέτοιο πεντάλεπτο στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Δεν είναι ένα πρόσωπο. Φταίει ο Μεϊτέ. Ο Τσάλοφ, που βλακωδώς χτυπάει αντίπαλο. Ο Βιετέσκα που έδωσε τρεις, τέσσερις εύκολες λάθος πάσες. Ο Μπράντον που από την αρχή της χρονιάς είναι εκτός κλίματος. Ο Βιεϊρίνια που δεν κλείνει το σουτ στον Λουκίνα. Είναι όλοι μαζί. Φυσικά και ο προπονητής. Πρώτος απ’ όλους.

Το αποτέλεσμα με την ομάδα του Στέλιου Μαλεζά, που πραγματικά παρουσιάζει καλό και δουλεμένο σύνολο, μπορεί να δημιουργεί σοκ σε πολλούς. Επιμένοντας όμως στο να δούμε το δάσος, έρχεται φυσιολογικά με όσα έχει κάνει ο Δικέφαλος στη διάρκεια της σεζόν. Άλλωστε, σε ποιο σημείο της παρουσιάστηκε σταθερός έστω για κάποιο διάστημα, σε απόδοση και αποτελέσματα; Πότε έδειξε, στην πράξη, ότι μπορεί να διεκδικήσει τους στόχους, για να μιλάμε ακόμη και την διεκδίκηση της δεύτερης θέσης;

Ξεκινώντας από το καλοκαίρι, με όλες τις μεταγραφικές αστοχίες, για ακόμη μια χρονιά, που χάλασαν και το μυαλό του προπονητή. Ενός προπονητή που τιμωρήθηκε δυο φορές και συνολικά απουσίασε από τον πάγκο της ομάδας του για 67 ημέρες. Πως θα μπορούσε να μην επηρεάσει αυτό το αγωνιστικό τμήμα; Και γενικά τον οργανισμό. Η υπόθεση Μεϊτέ, ας μην αναλωθούμε να την γράψουμε από την αρχή. Όλοι την ξέρουμε. Οι αστοχίες στον επιθετικό. Προσέξτε. Ο ΠΑΟΚ πήρε δυο επιθετικούς, για φτάσει στο σημείο να είναι τρανταχτή η απουσία του φορμαρισμένου Σαμάτα στο προχθεσινό παιχνίδι. Οι κεντρικοί αμυντικοί Κόλεϊ και Λόβρεν, που εδώ και καιρό δεν υπάρχουν πουθενά. Ο Σορετίρε που δεν έχει καταφέρει -έως τώρα- να αποδείξει. Και πόσα ακόμη.

Είναι φανερό ότι ο Ράζβαν Λουτσέσκου δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα ενιαίο γκρουπ μεταξύ των περσινών πρωταθλητών και των φετινών μεταγραφών, που ήρθαν για να ενισχύσουν την ομάδα στις αδυναμίες της. Μιλάμε για προπονητή που ένα από τα πιο βασικά του προτερήματα, που χαρακτηρίζουν όλες τις επιτυχίες του με τον σύλλογο, είναι η έμπνευση που δημιουργεί στους παίκτες του. Η νοοτροπία που χτίζει, οι σχέσεις που χτίζει μαζί τους, αλλά και μεταξύ τους. Θυμάστε τι υγεία έβγαζε πέρυσι ο ΠΑΟΚ; Πως αισθανόσουν ότι οι ποδοσφαιριστές ήταν φίλοι, παρέα, γούσταραν να παίζουν ο ένας για τον άλλον. Κάτι που δεν είδαμε να συμβαίνει φέτος.

Όλη η διαχείριση μιας πρωταθλήτριας ομάδας είναι λάθος. Η φετινή χρονιά θα μπορούσε να αποτελεί εγχειρίδιο για το πως μπορείς να καταστρέψεις σε μια χρονιά, έναν πρωταθλητή. Αυτό δεν είναι για να ισοπεδώσουμε ή να απαξιώσουμε τον οργανισμό. Είναι η πραγματικότητα. Νωρίτερα έγραψα για τον κίνδυνο να υποθηκεύσει την επόμενη χρονιά. Η τέταρτη θέση είναι -ποδοσφαιρικά- κίνδυνος θάνατος. Καλοκαίρι με προετοιμασία από νωρίς και τρεις προκριματικούς γύρους με την πλάτη στον τοίχο. Πλέον, το ξέρουμε. Γίνεται. Σε όλους.

Να θυμηθούμε τη Λέφσκι; Την Έστερσουντ; Την Νόα; Την Βελέζ Μόσταρ; Δεν συμβαίνει μόνο στον ΠΑΟΚ. Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Το καλοκαίρι οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Παίζουν, πολύ σημαντικό, ρόλο πράγματα που στη ροή της σεζόν δεν έχουν βαρύνουσα σημασία. Ακόμη και την πιο πρόσφατη επιτυχία να θυμηθούμε, πέρυσι με το Conference League, ήταν ψυχοφθόρο. Το κρίσιμο παιχνίδι στο Ισραήλ. Η «λευκή» ισοπαλία με τη Χάιντουκ, σε παιχνίδι είχε δοκάρια και σημαντικές φάσεις για να νικήσει. Η ανατροπή με την Χαρτς στη Σκωτία. Όλα αυτά κινδυνεύει να ζήσει ο ΠΑΟΚ, σε χρονιά που θα μπαίνει στον έναν αιώνα ζωής.

Οι «ασπρόμαυροι» απέτυχαν να διαχειριστούν την μεγάλη επιτυχία του 2019. Απέτυχαν το ίδιο και μετά από αυτήν του 2024. Η φετινή σεζόν θα πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς για το μέλλον του συλλόγου. Να αναλυθούν σοβαρά και διεξοδικά όλα τα λάθη που οδήγησαν σε αυτά τα αποτελέσματα. Επιβάλλονται σημαντικές και μεγάλες αποφάσεις. Ευτυχώς, καλείται να τις πάρει ο Ιβάν Σαββίδης, που βγάζει πάντα τον ΠΑΟΚ από τις δύσκολες καταστάσεις και διαρκώς τον μεγαλώνει.

Στον οργανισμό θα πρέπει να δουλεύεται ήδη ο σχεδιασμός της επόμενης χρονιάς. Ασχέτως με την θέση που θα τερματίσει φέτος και -εννοείται- παλεύοντας με όλες του τις δυνάμεις για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, από εδώ και στο εξής, μέχρι το φινάλε των Play-Off.

Υ.Γ.1: Ο Λουτσέσκου μίλησε για ντροπή μετά το τέλος του αγώνα. Προσωπικά με θίγει αυτός ο όρος στο ποδόσφαιρο. Άθλημα που πολύ αγαπήσαμε ακριβώς γιατί ο καθένας μπορεί να κερδίσει τον οποιονδήποτε. Η Athens Kallithea κάνει αξιόλογη προσπάθεια να μείνει στην κατηγορία. Δούλεψε πολύ καλά το παιχνίδι, ήταν άψογα προετοιμασμένη ακόμη και να διαχειριστεί το προβάδισμα του αντιπάλου στο δεύτερο λεπτό.

Σε αγώνα που έπαιζε το κεφάλι της. Αισθάνομαι ότι ο όρος «ντροπή» μειώνει και υποτιμά την προσπάθεια της εκάστοτε ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι χρησιμοποιείται συχνά – πυκνά από στελέχη μεγάλων ομάδων, ακόμη και στο εξωτερικό, όταν έρχονται ήττες…εκτός προγράμματος.

Υ.Γ.2: Ανήκω σε μια γενιά που κατηγορείται συχνά ως «νεοΠΑΟΚτσήδικη». Επειδή σε μικρή ηλικία είδαμε τον ΠΑΟΚ να μετατρέπεται σε πρωταγωνιστή, να διεκδικεί μόνιμα, αλλά και να κατακτά τίτλους. Ναι, ο Δικέφαλος έχει πάρει τα τελευταία οχτώ χρόνια τόσους τίτλους όσους είχε αθροιστικά στα προηγούμενα ενενήντα ένα.

Προσωπικά την ομάδα την γνώρισα σε μια ήττα με 0-4 από την ΑΕΚ, στην Τούμπα, το 2008. Θυμάμαι να φεύγω από το γήπεδο και με έναν ανεξήγητο τρόπο να νιώθω ότι αγαπώ τον ΠΑΟΚ περισσότερο από ότι πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Το να βλέπω με τέτοιο εμετικό τρόπο, ανθρώπους που αγάπησαν τον σύλλογο σε ακόμη χειρότερες βραδιές, χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, να απαξιώνουν τόσο τον ΠΑΟΚ, αρρωσταίνει το είναι μου. Μιλάμε για χαρακτηρισμούς και εκφράσεις προς πρόσωπα που έχουν γράψει -και συνεχίζουν να γράφουν- τα ονόματα τους στις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας του κλαμπ.

Επιθέσεις στον Ιβάν Σαββίδη. Στον Ιβάν Σαββίδη. Δε θα γράψω για τον Λουτσέσκου, που το ίδιο ισχύει. Και όχι, δεν είναι κανείς πάνω από τον ΠΑΟΚ. Αλλά, θα το γράψω και τρίτη φορά, στον Ιβάν Σαββίδη. Δεν ξέρω, ίσως να μας άξιζε να έχουμε περάσει και από την Β’ ή την Γ’ Εθνική. Να έχουμε παίξει εκεί ντέρμπι με τον Άρη και τον Ηρακλή. Κάποια στιγμή ας αναλογιστούμε που ήταν ο ΠΑΟΚ πριν τον Σαββίδη. Που πιθανόν να κινδύνευε να πάει πριν εμφανιστεί και τελικά που βρίσκεται σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά την έλευση του. Αλήθεια, ακόμη και μια απαράδεκτη χρονιά, μπορεί να ορίσει το παραπάνω;