Το life story του Στέλιου Κίτσιου

Κάπου εκεί, στη Μενεμένη συγκεκριμένα, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1993 ο Ιορδάνης και η Κυριακή Κίτσιου φέρνουν στον κόσμο το δεύτερο παιδί τους, τον Στέλιο.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι γιοι της – πενταμελούς πια – οικογένειας δεν γινόταν να ξεφύγουν από το μικρόβιο. Το τόπι αρχίζει να κυλά στα διαλείμματα του σχολίου και η ιστορία αρχίζει να γράφει. Ο μπαμπάς Ιορδάνης δειλά δειλά αρχίζει να φέρνει τους μικρούς στην Τούμπα, ενώ ο Στέλιος παράλληλα με το Δημοτικό γράφεται και στον Αίαντα Ευόσμου. Λίγο μετά… επαναπατρίζεται στον Α.Σ. Μενεμένης και παίρνει την απόφασή του να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο ως παίκτης των Ιώνων Διαβατών. Ο προπονητής του εκεί, ο Παναγιώτης Δεληγιαννίδης, διακρίνει από νωρίς το ταλέντο του.

Επόμενη στάση, ο Παύλος Μελάς, μια από τις πιο cult ομάδες του ελληνικού ποδόσφαιρου, γνωστή για το… αίμα που βράζει στο γήπεδο και το δυναμισμό στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία. Σε ηλικία 14 ετών ο Στέλιος αρχίζει να γίνεται «άντρας» στα γήπεδα της Σταυρούπολης.

Δοκιμάζεται, αρχικά στον Άρη που δείχνει ενδιαφέρον για την περίπτωσή του κι έπειτα στον ΠΑΟΚ που δεν χάνει χρόνο και σπεύδει να τον κλείσει για τη δεύτερη ομάδα.  Σ΄αυτή την επιλογή συμμετέχει και η οικογένεια. Με διακριτικότητα. Ο Στέλιος πάντα έχει το ελεύθερο να επιλέξει το δικό του μέλλον. Στην Κ20 αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις εκτός αυτής του τερματοφύλακα και του στόπερ. Δείχνει αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα, αλλά αισθάνεται να βολεύεται καλύτερα στο κέντρο.

Ως παίκτης της μεσαίας γραμμής υπογράφει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και κάνει την πρώτη του προετοιμασία το καλοκαίρι του 2012. Η χρονιά που ακολουθεί του δίνει κάποιες σποραδικές συμμετοχές κι ο ίδιος νιώθει το αίμα του να βράζει, πιθανόν κατάλοιπο από τις μέρες του Παύλου Μελά. Παρότι σκάρτα 20 ακόμη, θεωρεί ότι μπορεί να βοηθήσει περισσότερο.

Στα πλέι οφ της περασμένης σεζόν ο ΠΑΟΚ παίζει την τελευταία αγωνιστική την είσοδό του στα προκριματικά του Champions League κι ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης – «σειρά του» στην Κ20 – τραυματίζεται στον αγκώνα. Ο Γιώργος Γεωργιάδης (που παρεμπιπτόντως ήταν ο προπονητής της Κ20 όταν ο Κίτσιου δοκιμάστηκε και αποκτήθηκε το 2008) τον βάζει στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου. Ο μικρός συσσωρεύει τα νεύρα του, τα μετατρέπει σε ενέργεια κι αποδεικνύεται σημαντικός λίθος στη νίκη και την κατάληψη της πρώτης θέσης στο μίνι πρωτάθλημα.

Ο Γεωργιάδης, στην εισήγησή του στον Στέφενς για το υπάρχον υλικό, προτείνει να μη φύγει ο Κίτσιου δανεικός, αλλά να συμμετάσχει τουλάχιστον στην προετοιμασία λόγω των υποχρεώσεων του Κωνσταντινίδη με την Εθνική Ελπίδων.

Ο Στέλιος αρπάζει την ευκαιρία και καθιερώνεται ως βασικός σε μια νέα ομάδα, υπό την καθοδήγηση ενός σπουδαίου προπονητή. Όνειρο! Ο Στέφενς του δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη, καθιερώνεται στην Εθνική Ελπίδων, υπογράφει πρόσφατα ένα περισσότερο…κανονικό επαγγελματικό συμβόλαιο.

Μέντοράς του και συγκάτοικος στις αποστολές ο Κώστας Κατσουράνης, ένας παίκτης που έχει αποδείξει πως ξέρει να καθοδηγεί τους μικρότερους. Τον μυεί στην έξτρα προπόνηση στο γυμναστήριο, του μεταδίδει πιο επαγγελματική νοοτροπία, του αλλάζει την οπτική για το ποδόσφαιρο, τον βοηθάει στα πρώτα ματς ακόμη και στις τοποθετήσεις. Γι αυτό κι ο Στέλιος τον θεωρεί ως έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην -μικρή μέχρι τώρα- ζωή του.

Τα χρήματα δεν τον νοιάζουν ιδιαίτερα. Με τα πρώτα του καινούριου συμβολαίου θα αλλάξει αυτοκίνητο. Το προηγούμενο, άλλωστε,  δεν το παίρνουν ούτε για ανταλλακτικά μετά το πρόσφατο σοβαρό τρακάρισμά του. Την ώρα που το αμάξι κάνει στροφές, ο μικρός βλέπει το χάρο με τα μάτια του! «Αφού ζω…» μονολογεί μόλις βγαίνει σώος και αβλαβής.

Και να φανταστεί κανείς πως δεν τρομάζει και δεν φοβάται εύκολα. Έχει μια καλώς εννοούμενη… αναισθησία, σπάνια αγχώνεται. Διαλύεται μόνο όταν κρατάει αγκαλιά του τον 9χρονο Μάριο, τον μικρό του αδερφό (έχει κι έναν μεγαλύτερο, τον Χρήστο). Δεν σκέφτεται να φύγει από την αγαπημένη του γειτονιά, ακόμη και τώρα που νοίκιασε το πρώτο του σπίτι! Παραμένει κάτοικος Μενεμένης!