Σαν σήμερα στις 21 Δεκεμβρίου 1963...

Τα κατορθώματά του είναι περιττό να τα περιγράψουμε εδώ. Θα αναφέρουμε μόνο πως φόρεσε συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις τη φανέλα του ΠΑΟΚ 607 φορές (504-70-33), περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία της ομάδας, ενώ σκόραρε 164 γκολ (133-27-4), μόλις 6 λιγότερα από τον κάτοχο του ρεκόρ και για χρόνια παρτενέρ του Σταύρο Σαράφη.

Ήταν παρών στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι του ΠΑΟΚ, στη νίκη με 2-1 απέναντι στην αυστριακή Βίνερ στις 15 Σεπτεμβρίου 1965 στο Καυτατζόγλειο για το Κύπελλο Εκθέσεων, οπότε και σκόραρε το πρώτο ευρωπαϊκό γκολ στην ιστορία της ομάδας.

Σημείωσε και τα δύο γκολ στον τελικό κυπέλλου απέναντι στον παναθηναϊκό στο φαληρικό ποδηλατοδρόμιο το 1972, στην κατάκτηση του πρώτου πανελλήνιου τίτλου του Συλλόγου.

Από τις σημαντικότερες στιγμές του επίσης, τα δύο γκολ στο 0-4 επί της εγκληματικής οργάνωσης στο ποδηλατοδρόμιο του Φαλήρου στις 4 Γενάρη του 1976, ένα ματς που δεν άφηνε περιθώρια για το ποιος θα είναι πρωταθλητής εκείνη τη χρονιά.

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Σεπτέμβρη του 1975, πέτυχε το μοναδικό γκολ στη νίκη επί της Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ στην Τούμπα.

Περί της γνωστής ιστορίας

Επειδή βλέπουμε και ακούμε διάφορα ανέκδοτα από πληρωμένες σκυμμένες φιλιππινέζες υπόδικων μεγαλοπρεζέμπορων, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.

Ο Γιώργος Κούδας είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία αυτού του τόπου. Φόρεσε, τίμησε και δόξασε τη φανέλα του ΠΑΟΚ όσο ελάχιστοι, δοξάστηκε δε και τιμήθηκε ο ίδιος όσο κανένας. Από την άλλη, η κριτική μας ως οπαδοί είναι πάντα αδυσώπητη και δεν λογαριάζει πρόσωπα μπροστά στο συμφέρον του Συλλόγου.

Κριτική άσκησαν οι οπαδοί στον Κούδα για τη γνωστή ιστορία, όταν ο πιο μάγκας και περήφανος λαός του πλανήτη νίκησε κράτος και παρακράτος σε εποχές που τα'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Κριτική άσκησαν και αργότερα για τον απαράδεκτο ρόλο του επί εποχής Μπατατούδη.

Από την κριτική μέχρι την απαξίωση και την αχαριστία, όμως, υπάρχει μεγάλη απόσταση και σε τελική ανάλυση αυτό είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την οικογένεια του ΠΑΟΚ. Και η οικογένεια του ΠΑΟΚ αν μη τι άλλο γνωρίζει και αναγνωρίζει τα μέλη της και τον ρόλο του καθενός ιστορικά.

Σε αντίθεση με κάποιους άλλους συλλόγους και τους βετεράνους τους, οι οποίοι, αν και χτυπημένοι από αλτσχάιμερ και άνοια, συνεχίζουν να αποτελούν μέλη της διοίκησης της εγκληματικής οργάνωσης και μόνιμους γελωτοποιούς-κλόουν-τσαρλατάνους των ΜΜΕ, προσφέροντας απλόχερα το γέλιο σε όλη τη χώρα, και οι οποίοι δεν γνωρίζουν ποιος έχει (το λέμε όσο πιο κόσμια γίνεται) τη γυναίκα ποιου και ποιος έχει παιδιά με ποια.

Αυτά λοιπόν τα τριμπούρδελα, τα παιδιά απ'τα καλντερίμια της Τρούμπας και οι υπάλληλοι της φάπας και των πρεζέμπορων, τα χαϊδεμένα του παρακράτους που δρουν ανενόχλητα χωρίς να τους ακουμπά καμία δικαιοσύνη, ενώ έχουν το θράσσος να το παίζουν παράλληλα οπαδοί και "μάγκες", δεν μπορούν να πιάνουν στο στόμα τους ούτε τον ΠΑΟΚ ούτε τον λαό του ούτε τους βετεράνους του.

Το να κάνουν επομένως κριτική στον Κούδα οι νταβάδες του ελληνικού αθλητισμού (και όχι μόνο), που νομίζουν πως όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται, μόνο και μόνο επειδή είδαν από μικροί τον μπαμπά τους να πουλάει σε καλντερίμια τη μάνα τους για να κλείσει ευχάριστα τη σούρα αγγλόφωνων μούτσων, είναι κάτι που έχει θέση μόνο στο γνωστό θέατρο επιθεωρήσεων που βρίσκεται, όχι τυχαία μάλλον, δίπλα στο γήπεδο που αγωνίζεται το πιο λούζερ και κλαψομούνικο τμήμα της εγκληματικής οργάνωσης.

Ας κοιτάξουν να φυτρώσουν πρώτα αρχίδια μπας και τους δούμε ποτέ από κοντά, έστω και με τους ένστολους προστάτες και συνοπαδούς τους, όπως πάντα.

Γιατί 91 χρόνια τώρα, τους είδαμε μόνο 4 φορές στην Τούμπα και μία στο Παλέ. Μέσος όρος μια φορά στα εικοσιτόσα χρόνια, οι "βαρύμαγκες".