Έπεα πτερόεντα…

Όλο αυτό το τελευταίο διάστημα μετά τον αγώνα στο Ζάγκρεμπ, το τι ακούστηκε, τι γράφτηκε και τι ειπώθηκε δε περιγράφεται.

Πέσαμε όλοι μας λίγο ή πολύ στην παγίδα του συναισθηματισμού. 

Τα ερωτήματα πολλά και αμείλικτα. 

Γιατί χάσαμε; Τι και ποιός φταίει; Γιατί έπαιξε αυτός και όχι εκείνος; Ποιό ήταν και ποιό θα έπρεπε να είναι το σύστημα και η διάταξη της ομάδας; Γιατί η ομάδα εμφανίστηκε χωρίς αυτοπεποίθηση και πολλά ακόμη..

Με αποτέλεσμα όλων αυτών των παρατηρήσεων να κυριαρχήσει η απαισιοδοξία για το δεύτερο παιχνίδι. 

Όλοι οι σχολιαστές τόνιζαν πως ο ΠΑΟΚ δεν έχει καταφέρει να ανατρέψει σε επαναληπτικό παιχνίδι εις βάρος του σκορ 2-0. 

Όμως όλες οι παραδόσεις και οι στατιστικές αργά ή γρήγορα ανατρέπονται. 

Και αν υπολογίσουμε τα δύο άσχημα αποτελέσματα με Ολυμπιακό και Άρη αλλά και το άτυχο αποτέλεσμα με Παναθηναϊκό, τότε το κλίμα βάραινε πάρα πολύ. 

Κι’ όμως όλα αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν. 

Η χθεσινή απόδοση της ομάδας αλλά και το σκορ χτίζουν αυτοπεποίθηση και πίστη για τη συνέχεια.

Γι’ αυτό καλό είναι να μην «ξεψειρίζουμε» την μαϊμού. 

Τα παιχνίδια συνήθως γίνονται από εβδομάδα σε εβδομάδα. Δεν παίζονται ενδιάμεσα και μάλιστα με λόγια. 

Καλοί οι προβληματισμοί και τα σχόλια αλλά με μέτρο. 

Και αυτό που κάποτε πρέπει να αποδεχτούμε είναι πως το κάθε παιχνίδι είναι ξεχωριστό και έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. 

Το χθεσινό παιχνίδι έδωσε πολλές απαντήσεις. 

Πρώτη και κύρια πως η ομάδα ξέρει και μπορεί να παίξει πολύ καλό ποδόσφαιρο. 

Κατά δεύτερον και οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές κάθε άλλο παρά άσχετοι και άμπαλοι είναι. 

Χθες τα πάντα κινήθηκαν σε πολύ καλό έως άριστο επίπεδο. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το τεχνικό επιτελείο. 

Η χρονική στιγμή που η ομάδα δείχνει ότι μπορεί είναι πολύ κατάλληλη να αποτελέσει μια βάση για να στηριχθεί η συνέχεια. 

Το επόμενο παιχνίδι είναι με τον Παναθηναϊκό. 

Έχοντας νωπή τη μνήμη μας από το αποτέλεσμα στο κύπελλο, περιμένουμε με ανυπομονησία και αυτό στα πλαίσια των Play Offs. 

Ήμουν έτσι και αλλιώς αισιόδοξος, πολύ δε περισσότερο τώρα. 

Όμως άλλο τα λόγια και τα γραπτά και άλλο το «χορτάρι» όπου και παίζεται στη πράξη το παιχνίδι. 

Τώρα σε ότι αφορά το παιχνίδι με την Ντιναμό αυτό καθ’ αυτό δύσκολα θα βρει κανείς ψεγάδι στο τρόπο που έπαιξε η ομάδα. 

Όλοι ήταν εξαιρετικοί. Μπράβο τους. 

Καλό είναι να μαζευτούν οι παρατηρήσεις και τα σχόλια για όλα τα τελευταία παιχνίδια, χαμένα και κερδισμένα, και να αποτελέσουν τον οδηγό για όλα όσα ακολουθούν. 

Την ώρα που γράφονταν όλα τα παραπάνω έμαθα και τον προσεχή μας αντίπαλο. Γνωστός μας από παλιά. 

Σε αυτό το επίπεδο λίγο ή πολύ όλοι μας δεχόμαστε πως δεν υπάρχει εύκολος αντίπαλος. 

Παρ’ ολ’ αυτά μάλλον είναι στα μέτρα μας. 

Όπως όμως σημειώνω και παραπάνω τα λόγια είναι λόγια και τα πάντα θα κριθούν στο γήπεδο.

Πως μπορώ όμως να κλείσω αυτό το σημείωμα χωρίς να αναφερθώ στην στάση των φίλων της ομάδας. Δεν ήταν απλώς ο 12^ος παίχτης, ήταν ίσως και ο 15^ος και ο 20^ος. Χωρίς αυτούς θα ήταν μάλλον διαφορετικά τα πράγματα και τους αξίζουν συγχαρητήρια.