Το μεγάλο συλλαλητήριο του 1998...

Η Τούμπα δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια και το κύμα οργής που ξέσπασε εν ριπή οφθαλμού ανάγκασε τον παρατηρητή Γενεράλη να πει το περίφημο: «Σφύρα τη λήξη και πάμε να φύγουμε!» Ένας τραγικός διαιτητής, που τα χρόνια της παράγκας έκοβε και έραβε, τύλιξε τον ΠΑΟΚ σε μια κόλλα χαρτί και έβαλε τον Σύλλογο σε πολύ μεγάλες περιπέτειες με τα αλλοπρόσαλλα σφυρίγματά του και τις κατευθυνόμενες αποφάσεις του!

Ο κόσμος αντέδρασε και στις 4/11/1998, οι Σύνδεσμοι Φίλων ΠΑΟΚ οργάνωσαν μεγάλο συλλαλητήριο στην Καμάρα, στο οποίο έδωσαν δυναμικό παρόν πολλοί Σύνδεσμοι από τις γύρω πόλεις, αλλά και μεμονωμένοι οπαδοί, καθώς η αδικία μας έπνιγε όλους! Υπολογίζεται πως έδωσαν το παρόν περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι, που διατράνωσαν την αντίθεσή τους σε μια από τις μεγαλύτερες αδικίες όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο!

Εκείνη τη μέρα κυριολεκτικά σείστηκε το κέντρο της Θεσσαλονίκης, ενώ στο βήμα ανέβηκαν μεταξύ των άλλων ο Κούλης Αποστολίδης, η Βούλα Πατουλίδου (δήλωσε πως τώρα αξιώθηκε να γίνει μέλος της μεγάλης οικογένειας του ΠΑΟΚ!), ο Γιώργος Τουρσουνίδης, ο Θανάσης Κατσαρής (ΑΣ ΠΑΟΚ), ο Απόστολος Αλεξόπουλος (ΚΑΕ ΠΑΟΚ), ο Μπατατούδης, ο Γιώργος Καλύβας, καθώς και ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, με τους τελευταίους δύο να αποδοκιμάζονται!

Βασικός ομιλητής ήταν ο εκπρόσωπος της συντονιστικής Επιτροπής των ΣΦ ΠΑΟΚ, ο οποίος είχε πει μεταξύ των άλλων: «Μαζευτήκαμε εδώ για να δώσουμε ένα μήνυμα σε αυτούς που έπρεπε να βρίσκονται κοντά μας (πολιτικοί), από τους οποίους έχουμε την αξίωση να τιμούν την ψήφο μας και να μας σέβονται! Οφείλουν να προασπίζουν τα συμφέροντά μας και τις δικές μας ιδέες και τώρα η μεγαλύτερη ιδέα για εμάς είναι ο ΠΑΟΚ»

Ο τότε πρόεδρος της ΠΑΕ είχε επισημάνει: «Η μεγαλειώδης συγκέντρωση είναι το πιο δυναμικό και αποτελεσματικό χτύπημα για να γίνει κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Έφτασε η ώρα για να καθαρίσουν τα παραμάγαζα και να υπάρχει δικαιοσύνη στους αγωνιστικούς χώρους»

Ακολούθησε πορεία προς το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης όπου επιδόθηκε ψήφισμα, με το οποίο ο κόσμος του ΠΑΟΚ απαιτούσε (και δεν επαιτούσε!) την επανάληψη του αγώνα και ένα υγιές πρωτάθλημα, γιατί αυτό που είχαμε ΚΑΙ εκείνα τα χρόνια ήταν για γέλια και για κλάματα!

Στις 26/11 βγήκε η απόφαση: Μηδενισμός, αφαίρεση τριών βαθμών και για πέντε αγωνιστικές κλειστή η Τούμπα! Ακολούθησαν νέες αντιδράσεις, στις 5/12 έκλεισαν τα διόδια στα Μάλγαρα και την επόμενη μέρα, κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από τα γραφεία του συνδρομητικού καναλιού (filmnet τότε), καταστρέφοντας αποκωδικοποιητές, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εξοντωτική απόφαση!

Στις 14/12/1998, εκδικάστηκε η έφεση και κάτω από μια τόσο μεγάλη πίεση και κατακραυγή, η Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ αποφάνθηκε ότι το παιχνίδι τελείωσε στο 83' με σκορ 1-2, η ποινή των πέντε αγωνιστικών μειώθηκε σε τρεις, ενώ μειώθηκε και το πρόστιμο...

Για να φτάσουμε ως εκεί όμως, χρειάστηκε αγώνας! Αγώνας τεράστιος, από το πολύ δυνατό οπαδικό κίνημα εκείνης της εποχής, που βγήκε μπροστά, συσπείρωσε τον κόσμο και προέκυψε ένα αποτέλεσμα λιγότερο βαρύ από την αρχική ποινή, που έφτανε στα όρια της εξόντωσης!

Βέβαια η δουλειά της ομάδας του δημοσίου έγινε, γιατί πήρε μια νίκη που σε καμιά περίπτωση δεν δικαιούνταν, αλλά για μας τουλάχιστον, ισχύει το μη χείρον βέλτιστον!