Αγρότη, πεινάς

Όλα αυτά μαζί δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν τη μοιραία επαλήθευση ενός ιστορικού ρητού...

Τι κι αν τα είπαμε τόσες φορές;

Τι κι αν έχουμε προδοθεί απ' την ιστορία άλλες τόσες;

Τι κι αν όλοι αισθανόμαστε πως είμαστε έτοιμοι από καιρό;

Το μεθαυριανό ματς πλησιάζει και το αν, ως οπαδοί, είμαστε έτοιμοι ή όχι θα φανεί την Κυριακή.

Στο μεταξύ, οι προκλήσεις συνεχίζονται. Τα σάλια τους που, από κεκτημένη ταχύτητα, τρέχουν στο πάτωμα δεν τελειώνουν ποτέ. Ψευδή δημοσιεύματα, ανόητες προσβολές από δήθεν έγκριτους δημοσιογράφους που τόσα χρόνια μας πλάσαραν για αντικειμενικούς, τσιρίδες δίχως τέλος. Πλέον, τους μυρίζουμε από μακριά. Κανείς δε μπαίνει στη διαδικασία ούτε να θιχτεί ούτε να απαντήσει. Περισσότερο οίκτο κοντεύουμε να αισθανθούμε για ένα άρρωστο κτήνος που σβήνει και χτυπιέται για να ζήσει. Φωνάζει κι απειλεί.

Μόνη τους ελπίδα, ένα θείο δώρο. Όχι Θείο. θείο. Κοκκαλιάρικο. Από εκείνα τα βγαλμένα από κασέτες και βίντεο της τελευταίας εικοσαετίας.

Τότε, που φωνάζαμε πως βιάζουν την Ελλάδα με τις ευχές κυβερνώντων και ακούγαμε πως είμαστε τρελοί «μακεδονομάχοι» (κοίτα να δεις πως τα φέρνει η στιγμή).

Τότε, που έγιναν της μόδας οι αγρότες και ο «κόμβος της Βιοκαρπέτ» στα δελτία των 8.

Οποία σύμπτωσις. Τότε, που το ωμό, ακατέργαστο και βαθύτατα οξυδερκές ΠΑΟΚτσήδικο πνεύμα, συνάντησε μπλόκα στους δρόμους. Και τους έδωσε την απάντηση που άξιζε.

Διαβάζω πως έχουμε και πάλι μπλόκα, σε πολλά σημεία της χώρας. Και πάλι ο ΠΑΟΚτσής, σε ένα παιχνίδι της μοίρας, θα δώσει την ίδια απάντηση ανεβαίνοντας για την Τούμπα την Κυριακή:

Αγρότη, πεινάς. Γ@# ο Πειραιάς.

Τα υπόλοιπα, από αύριο.