Πώς φαντάζεστε τη μετά Ζαγοράκη εποχή;

Η σχέση του οπαδού με την ομάδα του είναι πάνω από όλα συναισθηματική. Κατ΄ επέκταση, ο δεσμός ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη (ομάδα – οπαδός) έχει καθαρά ψυχολογικό υπόβαθρο. Το πόσο συμπαγές μπορεί να είναι αυτό το υπόβαθρο έχει σχέση με το πώς αντιδράει ο κάθε οπαδός παρακολουθώντας την πορεία της ομάδας του.

Τα αδύνατα σημεία στο συναισθηματικό δέσιμο του οπαδού με την ομάδα του, όταν αυτή πάει καλά, δεν γίνονται άμεσα αντιληπτά. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα πάντα τα καλύπτει η επιτυχία. Ο ενθουσιασμός είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα και κανείς δεν τον αποφεύγει από όπου και εάν προέρχεται. «Αντε ρε ΠΑΟΚΑΡΑ!» λέμε όλοι και αισθανόμαστε υπερπλήρεις και ικανοποιημένοι από τη σχέση μας με την ομάδα και είμαστε έτοιμοι να της ανταποδώσουμε τον ψυχολογικό παράδεισο που μας προσφέρει. (Την ακολουθούμε παντού, αγοράζουμε διαρκείας, μετοχές κλπ). Αντιδράμε όλοι, πάνω – κάτω, στο ίδιο μοτίβο.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά; Όταν δηλαδή η ομάδα χωλαίνει, δε τραβάει, δεν δίνει όραμα και προοπτική στον οπαδό της; Σε αυτή τη περίπτωση, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις επιτυχίες, ο κάθε οπαδός αντιδράει διαφορετικά. Είναι η στιγμή που αποκαλύπτεται το κατά πόσο είναι συμπαγές το ψυχολογικό υπόβαθρο στη σχέση ομάδας – οπαδού ή περιέχει αυτή η σχέση πολλούς «αδύναμους κρίκους».

Οι έχοντες «αδύναμους κρίκους» στη σχέση τους με τον Π.Α.Ο.Κ. στα δύσκολα λένε: «δε πάνε να πηδηχτούν (Πρόεδρος ή παίχτες ή και όλοι μαζί) που θα πάω στον αγώνα», «σιγά μη πάρω διαρκείας και να στηρίξω την πουλημένη διοίκηση κλπ, κλπ». Μοιάζει αυτή η σχέση με εκείνη που συνδέει δύο φίλους και η οποία φιλία τους διαρκεί όσο ο ένας συνεχίζει να κάνει τα χατίρια στον άλλο. Μόλις κοπούν τα «χατίρια» ο «άλλος» απομακρύνεται και οι όρκοι «αιώνιας φιλίας» που τον συνόδευαν καθώς και τα πολλά μεγάλα λόγια (βλέπε συνθήματα όπως «και μεις μαζί για μια ζωή αετέ, αετέ Δικέφαλε!») πάνε περίπατο…

Στις επιτυχίες όλοι δηλώνουμε «παρόντες» αφού είναι και εύκολο όσο και ευχάριστο να το κάνουμε. Το μεγάλο ζητούμενο είναι να διατηρείται η συμπαγής ψυχολογική σχέση του ΠΑΟΚΤΣΗ με την ομάδα ακόμα και στις δύσκολες εποχές. Τότε μόνο αποκτάει νόημα και περιεχόμενο το παραπάνω σύνθημα «και μεις μαζί για μια ζωή αετέ , αετέ Δικέφαλε!» Τότε μόνο μπορούμε να μιλάμε για μεγάλο λαό που διαφέρει από τους άλλους όπως π.χ. τους βάζελους που πάνε στο γήπεδο μόνο στις επιτυχίες και τα μεγάλα παιχνίδια.

Με λίγα λόγια ο προβληματισμός είναι ο εξής: Τι θα κάνουμε στη «μετά Ζαγοράκη» εποχή που κάποια στιγμή θα τελειώσει, όπως και ο ίδιος δήλωσε; Θα συνεχίσουμε τους όρκους αιώνιας πίστης στη ΠΑΟΚΑΡΑ μας ή στις πιθανές δύσκολες στιγμές που θα ακολουθήσουν θα «την κάνουμε» με «ελαφρά πηδηματάκια» επαναφέροντας στο προσκήνιο τις εποχές της άδειας ΤΟΥΜΠΑΣ, με φτηνοδικαιολογίες περί «κακής» διοίκησης, αδιάφορων παικτών ή και ποιος ξέρει τι άλλο;