Η τυχερή ασπρόμαυρη γενιά

Είμαστε ό,τι έχουμε ζήσει από μικροί. Το παρελθόν ορίζει το παρόν  και χαράσσει το μέλλον. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις αναμνήσεις του. Το περασμένα πάντα μας κυνηγάνε. Οι επιθυμίες μας έχουνε πάντα σχέση με το χθες και με ό,τι αυτό μας πρόσφερε ή μας στέρησε. Ευχή και κατάρα είναι το παρελθόν.

Όσοι  ζήσαμε σε έντονους ΠΑΟΚτσήδικους ρυθμούς στα χρόνια του δημοτικού σχολείου και μέχρι την ενηλικίωση δεν γίνεται ποτέ να απαλλαγούμε από αυτούς. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτά τα χρόνια συνέπεσαν με το γιγάντωμα του Π.Α.Ο.Κ.

Στα χρόνια του 50΄ και του 60΄ η ομάδα μας δεν θεωρούνταν μεγάλη  με την σημερινή της υπόσταση. Η επαρχία δεν ήξερε τον Π.Α.Ο.Κ. Οι περισσότεροι εκεί δηλώνανε οπαδοί των αθηναϊκών ομάδων. Αυτή ήταν η πικρή αλήθεια.

Οι σημερινοί 45αρηδες, όμως, ζήσαμε όλη τη μαγευτική διαδικασία της εκτόξευσης του Π.Α.Ο.Κ. που έλαβε χώρα στα 10 χρόνια του 70΄ με τον δικέφαλο να φτερουγίζει πολύ ψηλά εκπλήσσοντας τους πάντες. Σε αυτή τη δεκαετία δημιουργήθηκε το μεγάλο ΠΑΟΚτσήδικο κίνημα. Ήταν η εποχή που ο Π.Α.Ο.Κ. βγήκε εκτός Πόλης. Η Μακεδονία χρωματίστηκε κατά 50% ασπρόμαυρη και παραμένει έτσι μέχρι και σήμερα με τις τάσεις συνεχώς ανοδικές. Αλλά επειδή έλκω καταγωγή και από τον Μοριά άφοβα σας λέω ότι και εκεί  και στην Αττική ο λαός μας παίζει πολύ δυνατά. Το ίδιο και στη Θεσσαλία και στη Θράκη όπου συνεχώς ανεβαίνουμε. Μέσα στη Λάρισα μετά την ΑΕΛ ο Π.Α.Ο.Κ. παίζει δυνατότερα από όλους. Δεν υπάρχει χωριό σε όλη την Ελλάδα χωρίς έστω και λίγους ΠΑΟΚτσήδες.

Μεγαλώσαμε με έναν Π.Α.Ο.Κ. κάθε χρόνο στον τελικό του Κυπέλλου (70, 71, 72, 73, 74, 77, 78,  81, 83, 85), με δύο πρωταθλήματα (76, 85) με συνεχείς διεκδικήσεις του  τίτλου μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Με εν ψυχρώ κλοπές  τίτλων  με με…

Με τέτοιες παραστάσεις πως να κουμαντάρουμε τις ΠΑΟΚτσήδικες καταβολές μας. Και να θέλουμε δεν μπορούμε να συνταξιοδοτηθούμε. Είναι εκείνες οι ρημάδες οι αναμνήσεις που μας κυνηγάνε ασύστολα, είναι εκείνο το παιδικό δάκρυ των συνεχόμενων χαμένων τελικών του 70΄ και 80΄, είναι η απέραντη ηδονή των 2 πρωταθλημάτων, είναι εκείνη η Τούμπα των 42-43.000 «σαρδελοποιημένων»  οπαδών, είναι οι διεθνείς αγώνες με Μπάγιερν, με Μπαρτσελώνα με Λυών (η μόνη ελληνική ομάδα που την αποκλείσαμε) και είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα μέσα σε 15 μόλις χρόνια (70-85) και μέσα σε ένα καθαρά Αττικοκρατούμενο καθεστώς (όπως και σήμερα, άλλωστε.. )

Ήταν τα 15 χρόνια που άρχισαν από την πρώτη δημοτικού και τέλειωσαν στα φοιτητικά τα χρόνια. Αναμνήσεις που ορίζουν το παρόν μας και χαράζουν και το μέλλον. Αναμνήσεις που βάψανε και τα παιδιά μας ασπρόμαυρα και έκαναν άλλους να μας μισούν και άλλους να μας λατρεύουν.

Για εμάς που μεγαλώσαμε την ιερή αυτή περίοδο των «παχυλών ασπρόμαυρων αγελάδων», μέσα στα ΠΑΟΚτσήδικα «πλούτη», τι ακριβώς προβλέπει η επιστήμη σου, τρελογιατρέ; Θα γίνουμε ποτέ καλά θα απεξαρτηθούμε ποτέ από τον δικέφαλο (μεγάλη επιθυμία του γέρου, πια Πατέρα μου) ή όπως τονίζει και ο αξεπέραστος Καβάφης στην «Πόλη» του: «…δεν έχει πλοίο για σε δεν έχει οδό, έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στη κώχη τούτη τη μικρή σε όλη τη γη τη χάλασες» ;