Π.Α.Ο.Κ. παντού !!!

Σαββατόβραδο και μόλις πριν από λίγα λεπτά η ομάδα του χάντ-μπολ έκανε τη λαϊκή εντολή πράξη και το σήκωσε το … τιμημένο! «Τιμημένο» και όχι κάτι άλλο γιατί για να πω κακή λέξη θα πρέπει να έχω απέναντι έναν διαιτητή που μόλις έχει φαλτσοσφυρίξει αντιΠΑΟΚτσήδικα μέσα στο Ναό μας.

Αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά εκνευρισμένος είμαι. Μόλις έχω πάρει πρωτάθλημα. Τα βλέπω όλα φωτεινά και λαμπερά δηλαδή τα βλέπω όλα ασπρόμαυρα. Κάτι πονοκέφαλοι που από νωρίς με τυραννούσαν εξαφανίστηκαν μαζί με κάθε έννοια άγχους που καθημερινά με συντροφεύει στο σπίτι, στη δουλειά, παντού.

Κάτι τέτοιες στιγμές έχεις ανάγκη να μιλήσεις με έναν άνθρωπο. Παίρνω, λοιπόν, έναν φίλο ΠΑΟΚτσή να μοιραστώ τη χαρά μου και τι μού λέει το άτομο: «έλα μωρέ να μη κάνουμε σα τις γριές που τάχαμου τρελαίνονται για το βόλεϋ. Πως κάνεις έτσι, για το χάντ – μπολ μιλάμε τώρα…». Δεν είχα σκοπό να ξενερωθώ και του το έκλεισα. Παίρνω σε έναν άλλο: «αλήθεια; μπράβο, πότε παίζαμε;». Δεύτερο «χτύπημα» άκου, λέει, πότε παίζαμε, ο ΠΑΟΚ να χτυπάει τίτλο σε ομαδικό άθλημα με απευθείας τηλεοπτική κάλυψη  και εκείνος να μη ξέρει τίποτα (παρεπιπτόντως έχει διαρκείας στο ποδόσφαιρο και έχει αγοράσει και μετοχές στη ΠΑΕ!). Ρισκάρω  ένα τελευταίο τηλεφώνημα: « Καλά μωρέ, εντάξει, μπράβο» μου λέει και αμέσως την πάει αλλού τη κουβέντα για τον Κουτσιανικούλη και τα γούστα που θα βγάλουμε του χρόνου…

Αυτό ήταν, σε μια βραδιά ΠΑΟΚτσήδικου θριάμβου ξενέρωσα οριστικά από αδερφικό αίμα αυτή τη φορά. Μα κανείς τους κανέναν ενθουσιασμό για τον άθλο του χάντ-μπολ; Δεν μπορούσα να το  αφήσω το πράγμα έτσι. Ήθελα να δώσω μία λογική εξήγηση για το πώς είναι δυνατόν τρεις φίλοι ΠΑΟΚτσήδες που πηγαίνουν Τούμπα από μικροί και αποδεδειγμένα ασχολούνται μια ζωή και αγαπούν τον Π.Α.Ο.Κ. να δηλώνουν τόσο αδιάφοροι για το τίτλο που ο σύλλογός μας μόλις είχε κερδίσει. Σκέφτηκα, λοιπόν:

Α. Μήπως ο Π.Α.Ο.Κ. τελικά, είναι ιδέα μόνο στο ποδόσφαιρο; Μήπως  ακόμα και με το μπάσκετ στην πλειοψηφία μας αναγκασθήκαμε από τα πράγματα να ασχοληθούμε πριν από λίγες δεκαετίες;

Β. Μήπως δεν φταίει αυτό αλλά ότι το ποδόσφαιρο μονοπωλεί την ειδησιογραφία και κάπως έτσι έμμεσα πέρασε και η άποψη ότι Π.Α.Ο.Κ. είναι μόνο το ποδόσφαιρο και τα άλλα τμήματα υπάρχουν έτσι …για να υπάρχουν;

Από την άλλη, αυτοί οι 2.000 τρελαμένοι αδερφοί που αφήσανε τα λαρύγγια τους στη Μίκρα και κάνανε σα μικρά παιδιά  με την επιτυχία, ΠΑΟΚτσήδες δεν είναι; Δηλαδή υπάρχουν «ΠΑΟΚτσήδες» και  «ΠΑΟΚτσήδες»;

Απογοητεύτηκα, γιατί όλα συνηγορούσαν στο συμπέρασμα ότι  άλλο πράγμα είναι ο μέσος ΠΑΟΚτσής και άλλο ο «άρρωστος» ΠΑΟΚτσής. Ο ένας  τρελαίνεται μόνο για την Τούμπα και ο άλλος καρδιοχτυπάει όπου φτερουγίζει ο δικέφαλος. Δεν κακολογώ αυτούς που υπάγονται στην πρώτη κατηγορία γιατί όλοι ομογάλακτα αδέρφια είμαστε, αλλά να, όταν είσαι αδερφός και τα βλέπεις όλα ασπρόμαυρα, ακόμα και στο τάβλι, τότε είσαι υπόδειγμα για όλους τους άλλους και πρέπει να σε μιμούμαστε γιατί το αξίζεις…

Ποια έννοια, τελικά, να είναι πλατύτερη αυτή του Π.Α.Ο.Κ. ή αυτή του ποδοσφαιρικού Π.Α.Ο.Κ;