Χορεύοντας με τους ... λύκους !

Γιατί ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου; Είναι απλό, γιατί  έχει μάθει από τη φύση του να συμπεριφέρεται δουλοπρεπώς στο αφεντικό του τον οποίο όταν  βλέπει  η ουρίτσα του αρχίζει να «πάλλεται» πιο γρήγορα και από τους υαλοκαθαριστήρες παρμπρίζ των αυτοκινήτων σε καταρρακτώδη βροχή.

Όχι μόνο το γένος των σκύλων αλλά και όποιο ον συμπεριφέρεται αναλόγως μόνο την συμπάθεια μπορεί να κερδίσει από το περιβάλλον του. Και ποιος δεν θέλει να έχει έναν αφοσιωμένο συνεργάτη - «σκύλο» - που να του κάνει  συνεχώς όλα τα χατίρια, να τον προστατεύει από τρίτους, να είναι έτοιμος να θυσιαστεί για εκείνον, να δέχεται να τον χτυπάς και εκείνος απλά να λουφάζει βάζοντας την «ουρά» του στα σκέλια και όλα αυτά με αντάλλαγμα μόνο ένα πιάτο φαΐ ή έστω και κάτι τις παραπάνω;

Έναν τέτοιο φίλο όλοι τον θέλουμε αλλά το δύσκολο είναι πού να τον βρούμε. Όταν όμως τον έχουμε τότε με δυσκολία τον αποχωριζόμαστε. Τι γίνεται όμως όταν διαπιστώνει  κάποιος ότι  ο «σκύλος» του  έπαψε να ανταποκρίνεται και, άρα, μόλις χάθηκε ένας καλός δουλοπρεπής  συνεργάτης; Τότε, πια, παύει να είναι συμπαθητικός ο μέχρι πρότινος «δουλοσυνεργάτης» και το μόνο που επιδιώκεται είναι η απαξίωσή του στα μάτια όλων με ύπουλα χτυπήματα κάτω από τη μέση.

«Σκύλο» ήθελαν όλοι να τον έχουν τον Π.Α.Ο.Κ. Τους βόλευε αφάνταστα κάτι τέτοιο.  Να ανέχεται τις σφαγές του βάζοντας την ουρά στα σκέλια,  να λειτουργεί ως φυτώριο ποδοσφαιριστών των αφεντικών του ποδοσφαίρου πραγματοποιώντας «περήφανες» πωλήσεις με ανταλλάγματα κάποιους δανεικούς ξοφλημένους παίκτες και κάποια κονδύλια με ασαφείς αποδέκτες,  να μην έχει φωνή στο παρασκήνιο, να αποφασίζουν άλλοι για εκείνον και τον λαό του, να έχει την ταμπέλα του δήθεν ταραχοποιού σωματείου με τον «κάφρο» λαό που τα σπάει όλα στην πρώτη ευκαιρία και όλα αυτά με αντάλλαγμα τι; Απολύτως τίποτα! Απλά πλούτυναν υπερβολικά κάποιοι που τον διοίκησαν.

Κατά βάθος ο Π.Α.Ο.Κ. όλα αυτά τα χρόνια ήταν ένας συμπαθητικός σκύλος για την Αθήνα γιατί  λειτουργούσε ακίνδυνα κομμένος και ραμμένος  στα μέτρα του κατεστημένου. Ακόμα και ο κόσμος εκεί κάτω στην πλειοψηφία του χάιδευε τα αυτιά μας με απόψεις περί «λεβεντιάς» και «ντομπροσύνης» του βορειοελλαδίτη… Και εμείς σα χαϊβάνια κολακευόμασταν από τις νερόβραστες αυτές θεωρίες  χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε το πόσο κατά βάθος μας «δούλευαν».

Ο Π.Α.Ο.Κ. πλέον, από βολικός «σκύλος» μετεξελίχθηκε σε επικίνδυνο λύκο και όλοι στην Αθήνα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το τι τους περιμένει από δω και πέρα. Άρχισαν τα όργανα με τη συστηματική απαξίωση του πρώην «σκύλου» τους, «ο Π.Α.Ο.Κ. του Γκαγκάτση» λένε τα λαμόγια σε εφημερίδες και φόρουμ (εδώ γελάνε, κοίτα ποιος μιλάει…).  Και είναι αυτοί οι ίδιοι που μιλούσαν υποκριτικά, στα χρόνια της ντροπής, για «ντόμπρο και λεβέντικο σωματείο με τον περήφανο λαό» (που στηνόταν στα τέσσερα για χάρη τους θα συμπλήρωνα εγώ).

Τέλος, στη σκυλίσια ζωή ήρθε η ώρα να «χορέψουμε με τους λύκους» με μια πραγματικά λεβέντικη φωνή σε κάθε γωνιά του παρασκηνίου και μία ομάδα που θα ξεβρακώνει αντιπάλους και διαιτητές με την ίδια λύσσα που ξεκοκκαλιάζει τα θηράματά της η αγέλη των λύκων…