Ασπρόμαυρη ονειροφωλιά

Είμαι, λέει, στο τερέν της Τούμπας και ορμάω με την μπάλα προς την αντίπαλη περιοχή, περνάω έναν, δύο, τρεις αντιπάλους και όποιον άλλον βρίσκω μπροστά μου, φθάνω στην γραμμή της μεγάλης περιοχής και με ένα ξερό βολέ ξετινάζω τα αντίπαλα δίχτυα με το τόπι να σφηνώνει στο γάμα της εστίας του ανήμπορου τερματοφύλακα. Τα επόμενα δευτερόλεπτα με βρίσκουν να προσγειώνομαι στα γόνατα, με την ριγωτή ασπρόμαυρη φανέλα στο χέρι, μπροστά στους εκστασιασμένους και έτοιμους για όλα πιστούς των ασπρόμαυρων ομάδων κρούσης της θύρας 4…

Πέρασαν τα χρόνια και η παραπάνω φαντασίωση συνέχισε και συνεχίζει να «παίζει» με τα ίδια ψυχοτονωτικά αποτελέσματα στην οθόνη της κρανιακής μου χώρας τις πιο πολλές φορές, μάλιστα, χωρίς να το θέλω. Το βράδυ στις αϋπνίες εάν δεν βάλω 3-4 τεμάχια στους μισητούς μας αντιπάλους δεν με πιάνει ύπνος. Όταν αγχώνομαι στη δουλειά και αλλού το φάρμακο είναι αυτό. Κάθε φορά που ένιωθα ερωτική απογοήτευση ούτε 500 ψυχολόγοι δεν μπορούσαν να με συνεφέρουν παρά μονάχα αυτή η σκηνή. Ακόμα και οι ροζ φαντασιώσεις είχαν και έχουν πάντα την ώρα τους και μετά αποβάλλονται αυτόματα από το «σύστημα». Το σκοράρισμα στην «4», όμως, δεν έχει ποτέ συγκεκριμένη ώρα. Είναι πάντα το ίδιο επίκαιρο και τονωτικό!

Νόμιζα όλα αυτά τα χρόνια ότι άμα εξομολογούμουν την επίμονη σχεδόν σαραντάχρονη φαντασίωσή μου σε άλλους ότι θα με έπαιρναν με τα γιαούρτια. Πρόσφατα, όμως, όταν με δισταγμό ανοίχτηκα σε μία ασπρόμαυρη ομήγυρη αντί για γιούχα σχεδόν ομόφωνα ένας - ένας τους παραδέχτηκε ότι χρόνια τώρα ζουν με το ίδιο φαντασιόπληκτο σκηνικό θεραπεύοντας με αυτόν τον τρόπο άγχη, αϋπνίες, απογοητεύσεις και επιθετικά διλήμματα της επίπονης καθημερινότητας…

Τώρα που σιγουρεύτηκα ότι κάθε ΠΑΟΚτσήδικος εγκέφαλος διαθέτει, από καταβολής του, ως φυσικό σύμμαχο την απαραίτητη ασπρόμαυρη «ονειροφωλιά» του, τώρα απαλλαγμένος από τις παλιές αστήριχτες, τελικά, ατομικές ενοχές θα γεμίσω το κινηματογραφικό μου ρεπερτόριο με σκηνές απείρου ασπρόμαυρου κάλλους.

Ό,τι κύπελλο υπάρχει θα το σηκώσω μπροστά στην «4». Θα βγαίνω πρώτος σκόρερ ξετινάζοντας τα Ελληνικά και παγκόσμια ρεκόρ. Θα γονατίζω στην Τούμπα τον κάθε μισητό μου αντίπαλο μέχρι τη στιγμή που θα φωνάζει «έλεος» και δε θα μαλακώνω προτού μού το ζητήσει αυτό η κερκίδα. Και όταν περάσουν τα χρόνια και τα εγγόνια μου κάνουν παιδιά εγώ θα το σκάω από το γηροκομείο και ντυμένος με ασπρόμαυρες ρόμπες και με ένα μπαστούνι στα χέρια θα συνεχίζω να σκορπάω τον πανικό στο αντίπαλο στρατόπεδο πότε με τα πόδια και πότε με το ξύλο.

Και όταν ο ύψιστος αποφασίσει, τελικά, την απαραίτητη απόσυρσή μου στους ουρανούς αυτό οπωσδήποτε θα γίνει μετά από ένα γκολ μου στο 90΄ την ώρα που θα επιχειρώ μία φιλόδοξη προσπάθεια πανηγυρισμού με ανάποδη κωλοτούμπα μπροστά στην «4» με θανατηφόρα, βέβαια, αποτελέσματα που θα μας χαρίσει, όμως, ακόμα ένα πρωτάθλημα και μία ακόμη προσθήκη στην τεράστια πια τροπαιοθήκη μας...

Συμβουλή προς την νέα γενιά:

«Το Υπουργείο αθλητισμού προειδοποιεί: Το ΠΑΟΚίζειν βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο. Προτού το δοκιμάσετε συμβουλευτείτε τον γιατρό σας!»