Αστέρια και ...λάβαρα

Να πούμε δυο κουβέντες και για τους φουκαράδες τους «επαγγελματίες αθλητές» ποδοσφαίρου και μπάσκετ της χώρας μας που συνηθίζουν να βγάζουν το ψωμί τους πατώντας πάντα στο συναίσθημα των οπαδών. Όταν, λοιπόν, αυτοί οι κύριοι είναι πανελληνίως άγνωστοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να ανέβουν στην ιεραρχία του επαγγελματικού αθλητισμού. Προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους κάνουν ό,τι θεατρινισμό μπορεί να σκεφθεί άνθρωπος. Βγάζουν φανέλες και τις ανεμίζουν σα λάβαρα, φιλάνε το έμβλημα, προσκυνούν τους φιλάθλους, στάζουν δημοσίως μέλι για τον «υπέροχο κόσμο» κτλ. κτλ.

Ο κόσμος που ζητάει τα αστέρια στην ομάδα του ανταποκρίνεται και με την αγάπη του και εκδηλώσεις λατρείας μεταμορφώνει τους μέχρι πρότινος αγνώστους σε λαμπερά «αστέρια» του αθλητισμού. Σκοπός πρώτος επιτεύχθηκε για τους αθλητές.. Όμως, τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Τα «αστέρια» δεν χορταίνουν ποτέ ούτε από δόξα αλλά και ούτε από χρήμα. Πάντα θέλουν το κάτι παραπάνω. Αυτό όμως το «κάτι παραπάνω» για να επιτευχθεί σημαίνει πολλές φορές ότι θα πρέπει να πικραθεί ο κόσμος που τους έπλασε «ουράνιους».

Τότε τα «αστέρια» χάνουν τον αρχικό τους «ρομαντισμό» και αρχίζουν να σκέφτονται περισσότερο με τη λογική και όχι με το συναίσθημα. Θυμούνται αυτό που δεν διανοήθηκαν ούτε κατ΄ ιδέαν να δηλώσουν κατά την διαδικασία αθλητικής ανέλκυσής τους, ότι δηλαδή είναι πάνω απ΄ όλα επαγγελματίες και έχουν να κοιτάξουν το μέλλον τους και ναι μεν είναι ρομαντικοί αλλά αυτό στην εποχή μας είναι ανακόλουθο με τις σύγχρονες επιταγές ... και άλλα πολλά παρόμοια και υποκριτικά «δικαιολογήματα».

Δηλώνουν, λοιπόν, πολύ όψιμα «επαγγελματίες» και με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν ποντάροντας στη λογική των οπαδών πια και όχι στο συναίσθημα, να ξεγλιστρήσουν από τα δύσκολα που δημιουργεί η προδοσία της «πρώτης τους αγάπης».

Ξεχνούν όμως κάτι τα συγκεκριμένα πρόσωπα: Εκείνοι μπορεί να δηλώνουν, έτσι εύκολα, «επαγγελματίες» ή ρομαντικοί ανάλογα με το τι επιτάσσει το στιγμιαίο συμφέρον τους, ο κόσμος όμως δεν είναι επαγγελματίας και ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ. Αγαπάει την ομάδα του και δεν την προδίδει ποτέ. Το πολύ – πολύ να θυμώσει κάποια στιγμή και να απόσχει για μικρό διάστημα από τα …καθήκοντά του. Αυτό είναι όλο. Και ποτέ δεν ξεχνάει διαθέτοντας και μνήμη και κρίση.

Παρόλα αυτά οι «επαγγελματίες» ποδοσφαιριστές επιμένουν να μας θεωρούν ηλίθιους. Κάποιος μάλλον θα τους είπε ότι οι φίλαθλοι είναι απλά μία αναλώσιμη μάζα σε μορφή πλαστελίνης που εύκολα πλάθεται, παραμυθιάζεται, χαλιναγωγείται, πείθεται, μεταπείθεται, αλλάζει στάση και άποψη αρκεί να το θελήσουν εκείνοι με μία τους κίνηση ή δήλωση. Και το κυριότερο πιστεύουν ότι το δικαίωμα της κρίσης αλλά και της μνήμης το διατηρούν πάντα εκείνοι και όχι οι φίλαθλοι. Όταν «απολογούνται» χρησιμοποιούν πολύ την λογική παραμερίζοντας το συναίσθημα που τους ανέδειξε σε αστέρια των οπαδών. Συνεχώς «κάτι παραπάνω» ξέρουν που το αγνοούν οι φίλαθλοι και πάντα κάποιο «σταυρό» κουβαλάνε που, επίσης, τον αγνοεί ο κόσμος…

Ο φίλαθλος στηρίζεται στο συναίσθημα για να αναδείξει τα «αστέρια» του αλλά όταν καταλάβει ότι τον χρησιμοποίησαν, πάλι απαντάει με συναίσθημα μόνο που αυτή τη φορά είναι της οργής. Και πάνω απ΄ όλα ένα ξέρετε όψιμοι «επαγγελματίες»: Το παραμύθι για να γίνει πιστευτό χρειάζεται δυνατό δράκο και όχι γοργοπόδαρους λαγούς…