Τρίγωνα κάλαντα με τις γειτονιές ...

Συνάμα όμως και ένα κούμπωμα στο στομάχι: πώς έφτασε ο μεγάλος ΠΑΟΚ να αγκομαχά για να κερδίσει εντός τον Ιωνικό Νικαίας; Πώς γίνεται ο Ιωνικός να αλλάζει προπονητή, να κάνει 2-3 προσθήκες και να αλλάζει ΑΜΕΣΑ την εικόνα του προς το καλύτερο και να κάνει δια περιπάτου διπλά;

Πώς γίνεται το Λαύριο (το οποίο εγώ χαρακτήρισα μετά την Πυλαία την ομάδα με το πιο αδύναμο ρόστερ στους ξένους) να κάνει αυτή την πορεία μέσα σε λίγες εβδομάδες;

Ας πάμε όμως στο πρώτο και πιο ενδιαφέρον σκέλος. Νίκη, mission accomplished. Με πολλά μείον, αλλά πάλι με την γνωστή θέληση, πυγμή και αυταπάρνηση που επιτέλους χαρακτηρίζει αυτή την ομάδα. Έτοιμη να πεθάνει για να κερδίσει. Είτε και κάποιες φορές να πεθάνει τους οπαδούς της για να κερδίσει...

Είναι προφανές ότι δεν ξέρουμε ακόμα ΠΩΣ να κερδίσουμε. Ούτε φυσιολογικό είναι στη Ρόδο να χάνεις τόσο εύκολα τη διαφορά σε 5-6 λεπτά, ούτε και χτες να χάνεις μικροδιαφορές 3-4-5 πόντων όταν παίζεις εντός και έχεις το μομέντουμ.

Η ερώτηση είναι θα μάθουμε το ΠΩΣ; Έχουμε παίκτες ΝΙΚΗΤΕΣ; Αυτό θα το γράψει προφανώς η ιστορία, η ομάδα έχει πολλά ακόμα να κάνει στο παρκέ. Και στην επίθεση όπου φαίνεται ότι έχουμε ταλέντο αλλά και δουλεύουμε.

Δεν υπάρχει ακόμα ισορροπία στο μέσα-έξω παιχνίδι αλλά υπάρχει στόχευση, υπάρχουν σκόρερς, τα χέρια είναι σχετικά λυμένα, υπάρχουν τρόποι να μπεί η μπάλα στο πλεκτό. Ειδικά αν σκεφτείς ότι δημιουργικά δεν είσαι κάτι ιδιαίτερο (Χτες 16 ασίστ με 15 λάθη).

Είναι και αυτή η τρελή ισορροπία που προσπαθεί να βρεί η ομάδα στο back court όπου ο Long είναι ένας fast pace άσσος και ο αναπληρωματικός του (Nώντας Π.) αυτό που είναι τέλος πάντων. Ο αναπληρωματικός ο οποίος μετά την τρομερή εμφάνιση του Long πριν 8 ημέρες στη Ρόδο (ranking 23 σε 27') κατάφερε όχι μόνο να έχει ΙΔΙΟ χρόνο συμμετοχής αλλά και να ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ εκείνος τα ματς...

Δίπλα σε αυτούς ο πολύς Griffin ο οποίος δείχνει εμφανώς να κάνει step up και να οδηγεί την ομάδα παρά τις παιδικές επαναφορές που κάνει (τον έχουνε μάθει όλοι και τον μαρκάρουν παράνομα σε λιγότερο από ένα μέτρο απόσταση), και οι αλλοπρόσαλλοι Love-Turner οι οποίο παίζουν (ορισμένες φορές) στο δικό τους pace.

Σαν να έχουνε κάποιο cheat στο arkanoid και ενώ όλοι τρέχουν, αυτοί παίζουνε χαλαροί με τις τάπες των βαρελιών. Συνήθως πάντως τα βάζουν ειδικά ο Τέρνερ. Χτες τα βαλε και ο Love. Ειλικρινά σε αυτό το μπάσκετ που πάει να παίξει ο κοουτς εγώ δε βλέπω θέση σε αυτούς τους δύο. Ωστόσο επειδή με αυτούς θα μείνουμε (και καλά θα κάνουμε ενδεχομένως ελέω χρημάτων), θα επανάλαβω ότι ο μεν Love πρέπει:

1. Να παίρνει τη μπάλα λίγο πριν το μπουμπουνίσει σε ψευτο catch and shoot καταστάσεις και 2. Να μη γίνεται χωρίς να μπορεί ο Jordan της ομάδας (έλεος κόουτς!). Ο δε Τέρνερ θέλει ΑΔΥΝΑΤΙΣΜΑ για να ΔΕΙΞΕΙ και το καινούργιο του μαλλί.

Οι ψηλοί; Παλεύουν, παλεύουν πολύ. Λείπει το athletism, λείπει το σίγουρο rebound, λείπει η άμυνα ψηλά. Αλλά τα παιδιά προσπαθούν. Ο Beau; Είπαμε αυτό μπορεί αυτό κάνει. Είναι ο Dan Majerle των ψηλοφτωχών, αν δεν τα βάλει, η υπόλοιπη προσφορά του είναι επιπέδου Εκεζέγκε.

Επιμένω πάντως ότι ένα 4αρι του 50% τρίποντο, πρέπει να δουλέψει και αυτός και η ομάδα για αυτόν στην weak side. Ένα σχήμα που εγώ θα δοκίμαζα είναι ο Κονάτε στο 4 που είναι γκιστοειδές και μαρκάρει όποιον θέλει με τον (πολύ τίμιο) Κακλαμανάκη στο 5.

Πεδουλάκη πατώνεις; Ερχόμαστε λέμε...