ΠΑΟΚ 67 - Curry Steph 62!

Να κερδίσεις μέσα στο Περιστέρι. Γίνεται; Δε γίνεται. Ή μήπως γίνεται;

Γίνεται αν ας πούμε διατηρούνταν τα ποσοστά των δύο ομάδων από το τρίποντο. ο ΠΑΟΚ, πρώτος στην Α1 σε ευστοχία μέχρι πρότινος, από 42 έπεσε στο 24% βάζοντας μόλις 5, ενώ το Περιστέρι από το 30 πήγε στο 41 βάζοντας 11 (ενώ έβαζε 7.5). Τι συνέβη και έγινε αυτή η αντιστροφή;

Στο αμυντικό κομμάτι ο ΠΑΟΚ έδωσε σχεδόν όλα τα σουτ εκτός από αυτά στον Gray o οποίος έβαλε 2 στα 5 αλλά και τα 2 στο πρώτο ημίχρονο (με το σκορ 32-32). Όλη η περιφερειακή άμυνά μας κρατούσε με νύχια και με δόντια τον Gray και όλοι οι υπόλοιποι απλά είχαν εντολή να κλείνουν στη ρακέτα.

Τα 11 σουτ που παίρνει ο McLean, αν εξαιρέσεις ένα σε κεντρικό pick&roll στο οποίο χάνεται ο αμυντικός μας 2 μέτρα στο σκριν, όλα τα υπόλοιπα έχουν προέλθει από την ΑΠΟΦΑΣΗ μας να αφήσουμε παντελώς αμαρκάριστο το wing, ώστε ο αμυντικός που τον είχε κάθε φορά να κλείνει προς τη ρακέτα και όχι προς τον παίκτη.

Το αποτέλεσμα ήταν τα 10 σουτ να έρθουν σε απόσταση τουλάχιστον 1-2 μέτρα από τον αμυντικό μας. Τώρα γιατί διαλέξαμε αυτή την επιλογή απέναντι σε έναν παίκτη που έχει καριέρα 38 με 40% τρίποντο, είναι κάτι που πρέπει να συζητηθεί μέσα στην ομάδα...

Πάμε τώρα στην άλλη μεριά του παρκέ. Δυστυχώς ο ΠΑΟΚ στα δύσκολα, δε βρίσκει ελεύθερα σουτ. Υπάρχουνε μεγάλα διαστήματα μέσα στον αγώνα που η επίθεση δε δουλεύει, δεν διαβάζουμε σωστά, οι παίκτες δεν παίρνουν τη σωστές θέσεις ώστε να δημιουργηθεί χώρος (spacing), η μπάλα δεν κινείται καθόλου. Όλο αυτό συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις όταν η τριάδα στα guards είναι Griffin-Love-Turner στο παρκέ.

Τρεις άνθρωποι, μη δημιουργικοί (ο Griffin μπορεί να δημιουργήσει προφανώς ως δεύτερος δίπλα στον Long ή τον Νώντα αλλά, ήμαρτον ο Griffin από την DII είναι, όχι ο Σπανούλης- δηλαδή και κουράζεται ο άνθρωπος), οι οποίοι αλλάζουν απλά τη μπάλα μεταξύ τους στην περιφέρεια ώστε να παίξουν 1-1. κατάληξη; 31 από τα 62 σουτ, ήτοι 50% των σουτ από αυτούς. Ε μόνο αν αυτοί οι 3 ήταν ο Curry, o Lillard και ο McCollum θα κέρδιζες...

Σε γενικές γραμμές δεν ήμασταν κακοί, ούτε ξέφυγε το σκορ, Θύμισε ένα κλασσικό ματς ΟΣΦΠ-ΠΑΟΚ το '95 ξέρω γω, όπου οι γαύροι με ένα ξέσπασμα στο 3ο και λόγω έδρας έπαιρναν μια διαφορά 8-10 πόντων η οποία έμενε εκεί και τέλειωνε το ματς.

Όμως ήταν μια ευκαιρία χτες μιας και δεν έπαιζε και ο Μάντζαρης ο οποίος (μαζί με τον Αγραβάνη) μας είχε κερδίσει μόνος του στην Πάτρα. Τα παιδιά παλέψανε και πάλι, δεν υπάρχει παράπονο. Απλά θέλει πολλή δουλειά να υπάρχει μια ισορροπία στο μέσα-έξω παιχνίδι. Δε γίνεται τα 14 μόνο από τα 41 δίποντα να είναι από τους ψηλούς μας.

Δε γίνεται ο ΠΑΟΚ να εκτελεί ούτε 7 βολές ανά ματς από τους ψηλούς του. Δε γίνεται να παίζει τόσο λίγο ο Konate, o oποίος είναι ο μόνος που μπορεί να ματσάρει σε αθλητικότητα τους πάντες (χωρίς να είναι maitre στο rebound πάντως στο οποίο έχουμε μεγάλο θέμα). Δε γίνεται να μην ταΐζεται συχνότερα ο απίστευτα φιλότιμος Κακλαμανάκης. Δε γίνεται να παίζει αυτός ο Beech στον ΠΑΟΚ...

Μπορούν όλα αυτά να γίνουν με την συγκεκριμένη τριάδα στο back court; Όχι. Ειδικά το pace στο οποίο επιτίθεται ο Griffin είναι παντελώς αταίριαστο με αυτό των Love-Turner. Η ομάδα επίσης μπορεί άνετα να τρέξει, μπορεί να είναι πιο γρήγορη στην επίθεση αλλά δεν το κάνει γιατί δε βολεύει τους 2 αυτούς παίκτες.

Και αλήθεια τώρα, το να παίρνει τη μπάλα ο Love στα 10'' και να κάνει τρίποντο ή midrange στο 0 σαν να είναι ο Lebron, αυτό ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ ΜΠΑΣΚΕΤ. Πάρτε εμένα να το χάνω, δεν θα πληρώνομαι κιόλας. Θα πει κάποιος και η λύση είναι Μήτρου μέσα (ή Νώντας) και Καμπερίδης; ΝΑΙ αλλά προφανώς με χαμηλά expectations.

All in all, η μεγάλη εικόνα είναι καλή, τα προβλήματα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ, ας είμαστε αισιόδοξοι, νέα χρονιά μπήκε. Μπορεί οι Love-Turner-Beech να γίνουν Jordan-Paul George και Chris Love, ξέρω γω...