Περί συστημάτων κι' άλλων πολλών

Όταν γνώρισα το ποδόσφαιρο, τα κυριακάτικα απογεύματα, με την ομάδα του χωριού μου, έμαθα ότι τα νούμερα στις φανέλες των ποδοσφαιριστών ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένες θέσεις (από το ΕΝΑ του τερματοφύλακα, μέχρι το ΕΝΤΕΚΑ του αριστερού εξτρέμ).

Και οι θέσεις ήταν ΤΡΕΙΣ στην άμυνα, ΔΥΟ στο κέντρο και ΠΕΝΤΕ στην επίθεση.

Τα χρόνια πέρασαν και όπως είναι λογικό πολλά άλλαξαν.

Η άμυνα στελεχώθηκε με τέσσερις, το κέντρο με δύο, και μπροστά τους άλλους τρεις, και η επίθεση – επίθεση με έναν.

Οι παραλλαγές πολλές. 3-5-2, 3-4-3, 4-1-4-1, 4-3-3, 3-2-4-1, και διάφορες επιμέρους αλλαγές.

Πόσες και πόσες συζητήσεις δεν αναλώθηκαν μεταξύ των φιλάθλων για ποιο είναι το καλύτερο σύστημα.

Ο κάθε ένας με την λογική του και τις προτιμήσεις του. Καλό είναι να κάνουμε μια βασική παραδοχή, που ξεδιαλύνει – αν το ξεδιαλύνει – όσο και το γνωστό «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα». Το σύστημα κάνει την ομάδα, ή οι ποδοσφαιριστές της ομάδας αναδεικνύουν το σύστημα;

Προσωπικά σε πρώτη μοίρα βάζω τους ποδοσφαιριστές. Τις ικανότητες τους, την ψυχολογία τους, αλλά και την αναγκαία φυσική τους κατάσταση και φυσικά λίγη τύχη.

Πόσες φορές, μετά την αποβολή κάποιου παίχτη, που η ομάδα του συνέχισε με δέκα, και όμως πήρε αποτέλεσμα! (παρά την αναγκαία αλλαγή του συστήματος).

Στο σημείο αυτό έχω να διηγηθώ από τα αποδυτήρια μιας μικρής επαρχιακής ομάδας (επιπέδου Γ κατηγορίας). Η εικόνα της ομάδας στο πρώτο ημίχρονο ήταν τραγική. Στην ανάπαυλα, μπήκε στα αποδυτήρια ο προπονητής μαινόμενος. Βρίζοντας Θεούς και Δαίμονες. «Δεν έχω να σας πω τίποτα, φεύγω. Σας αφήνω να κάνετε ότι θέλετε. Βγείτε και παίξτε όπως νομίζετε».

Η εικόνα της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο ήταν τελείως διαφορετική. Γιατί;

Ίδιοι παίχτες, ίδιο σύστημα ( ; ), διαφορετικό αποτέλεσμα.

Εγωισμός και ψυχολογία μάλλον έπαιξαν τον ρόλο τους.

Τον τελευταίο καιρό, οι σχολιαστές των αγώνων, συχνά πυκνά αναφέρονται στον άξονα, στα άκρα, στις αποστάσεις, τις μακρινές μπαλιές (ως αβέβαιες πάσες), στο περίφημο passing game, και πολλά ακόμη.

Έχουμε και τα γραφήματα: τέτοια, αλλιώτικα, ποσοστά κατοχής, πετυχημένες πάσες, τελικές προσπάθειες, και πολλά ακόμη.

Ας μην τα χαρακτηρίσω όλα αυτά, γιατί θα ξεφύγω.

Όταν με το οποιοδήποτε σύστημα φτάνει η μπάλα στα άκρα και ο κάτοχός της πάει και στουκάρει ( ! ) στον αντίπαλο αμυντικό, αναρωτιέμαι φταίει το σύστημα της ομάδας;

Όταν η ομάδα μας μέχρι τώρα, έχασε έξι με εφτά πέναλτι, που αν πετύχαινε να σκοράρει πιθανά να προκρινόμασταν στην Ευρώπη, να μαζεύαμε παραπάνω βαθμούς και να ξεκινούσαμε τα play off με άλλο αέρα.

Μήπως ξεχνάμε πόσους βαθμούς χάσαμε ύστερα από πολλές, πάρα πολλές, χαμένες τελικές; Και οι αντίπαλοί μας, με μία ή δύο τελικές μας έκοψαν βαθμούς και σμπαράλιασαν την ψυχολογία της και της ομάδας και την δική μας.

Είμαστε λέει από τους καλύτερους σε αριθμό τελικών. Ε και;

Τα δε κερδισμένα κόρνερ, άπειρα. Ε και;

Μια ακόμα παράμετρος, στον αγωνιστικό προσανατολισμό της ομάδας είναι και η βασική επιλογή, επιθετικά ή αμυντικά; Τι προτιμούμε; Τι θέλουμε;

Υπάρχει το δίλημμα μεταξύ ποιότητας – θεάματος (επιθετικός προσανατολισμός), και σκοπιμότητας με στόχο το αποτέλεσμα (αμυντικός – συντηρητικός προσανατολισμός).

Πέτυχε η ομάδα μας να κερδίσει κύπελλα, πρωτάθλημα, αλλά μάλλον δεν πέτυχε να παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο. Σήμερα, μετά τις δύο τελευταίες σεζόν, που έψαξε το επιθετικό ποδόσφαιρο, αναζητά την απάντηση στο δίλημμα που θέσαμε παραπάνω.

Ποιος αμφιβάλλει ότι στον τελευταίο αγώνα με την ΑΕΚ επικράτησε η σκοπιμότητα. Μένει να δούμε (σε βάθος χρόνου) και την εκδοχή της ποιότητας της ποδοσφαιρικής ομορφιάς. Δύσκολο εγχείρημα. Αξίζει όμως τον ΚΟΠΟ.

ΥΓ. Με 4-3-3 παίξαμε με την ΑΕΚ και κερδίσαμε. Με το ίδιο σύστημα παίξαμε και με τον ΠΑΟ και χάσαμε. Τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας.