Ένα όνειρο τρελό

Στην αρχή το γκρουπ πήγαινε χέρι χέρι. Όσο περνούσε η ώρα, άρχισε η διαφοροποίηση της σειράς στην κατάταξη.

Άλλος πιο μπροστά και άλλος αρκετά πιο πίσω. Εύκολα διέκρινε κανείς την προτίμηση του κάθε δρομέα. Χρώματα διάφορα. Άλλο κόκκινο, άλλο κίτρινο, άλλο ασπρόμαυρο.

Πολύ γρήγορα, φάνηκε ότι ο κόκκινος θα έπαιρνε κεφάλι. Μα λίγο η σιγουριά του πρώτου, λίγο η κούρασή του, έδωσε την ευκαιρία στους άλλους να τον πλησιάσουν. Φαίνεται πως η αλλαγή στην τακτική του ασπρόμαυρου, τον έφεραν σε μικρή απόσταση.

Μετά, ήρθε η κούραση και μαζί, οι δυσκολίες του αγώνα.

Σε μια στροφή του δρόμου έπεσαν και οι δύο τους σε λακκούβες. Ο ασπρόμαυρος στον λάκκο που ήταν γεμάτος με λάσπες και βρωμιές. Ο κόκκινος σε αυτόν που ήταν γεμάτος με μέλι.

Τώρα θα μου πείτε, στη μέση του δρόμου και μέσα σε λάκκο, τι γύρευε το μέλι; Ε, όνειρο είναι αυτό!

Κι όπως όλοι ξέρουμε, στα όνειρα πολλά μπερδεύονται, γλυκά γλυκά.

Δυστυχώς στο σημείο αυτό, ξύπνησα και εγώ, και άρχισα να ψάχνω τη συσχέτιση ανάμεσα σε όσα είδα στον ύπνο μου και όσα περίμενα να δω στη διάρκεια της ημέρας.

Και έτσι αποφάσισα να περιμένω την λήξη του παιχνιδιού για να καταλάβω αλλά και να εξηγήσω.

Κατόπιν εορτής, ξέρω.

Ο στίχος του ποιητή συμπληρώνει τον τίτλο με δύο λέξεις: όνειρο απατηλό.

Και το ισόπαλο αποτέλεσμα, τον δικαιώνει.

Είχα ελπίσει μαζί με πολλούς ακόμη πως μπορούσαμε να πετύχουμε, να κρατήσουμε ζωντανό το όνειρο για την κατάκτηση της πρώτης θέσης.

Η απόδοση της ομάδας δεν ήταν καθόλου άσχημη. Ο αντίπαλός μας δεν έδειξε τίποτα το ιδιαίτερο, όμως παραμένει δυνατός, σε διάφορους τομείς. Με λίγη τύχη, θα μπορούσαμε να πετύχουμε το κάτι παραπάνω.

Θεωρητικά τίποτα δεν τελείωσε, και μπορούμε ακόμη να ονειρευόμαστε. Τίποτα δεν μας εμποδίζει.

Στο κάτω κάτω, ούτε και από το όνειρο που σας διηγήθηκα, προέκυπτε κάτι διαφορετικό.

Photo credit: Pixabay