Μήπως είναι καιρός…

Κι αν το πρόβλημα εντοπίζεται σε λίγα λίτρα γάλα, έχει καλώς. Δεν είναι κάτι που αλλάζει τα πράγματα.

Όταν όμως το πράγμα ξεφεύγει και αντί για χυμένο γάλα έχουμε αίμα, που χύθηκε στα πλακάκια ενός πεζοδρομίου, τότε το πράγμα αλλάζει. Η ευθύνη όλων μας είναι πολύ μεγάλη και ιδιαίτερα εκείνων που επηρεάζουν κόσμο είτε λόγω ονόματος είτε λόγω θέσης.

Ο δημόσιος λόγος οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός, εγκρατής, σώφρων και αντικειμενικός.

Όλοι εμείς που επικεντρώνουμε το λόγο μας γύρω από τον αθλητισμό και κυρίως στο ποδόσφαιρο, καλό είναι να στοχεύουμε τα σχόλια μας Έχοντας κατά νου τούς φιλάθλους κι όχι τους οπαδούς.

Μεγάλωσα κι έφτιαξα χαρακτήρα φιλάθλου, μαζί με πολλούς ακόμα, έχοντας ξεκάθαρη προτίμηση. Όπως και οι άλλοι. Τότε, στις αφιλόξενες τσιμεντένιες κερκίδες κανείς δε μου ζήτησε εξηγήσεις γιατί και πως. Ούτε κι εγώ φυσικά. Τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν. Και στο τέλος του παιχνιδιού, ανάλογα με το αποτέλεσμα, ερχόταν η ώρα της καζούρας.

Όμορφες στιγμές κι αλησμόνητες που έφτιαξαν το φίλαθλο χαρακτήρα μας.

Δυστυχώς ζούμε σε μια πολύ σκληρή εποχή, όχι μόνο για το ποδόσφαιρο. Ληστείες, δολοφονίες, οικονομικές απάτες σε ημερήσια διάταξη. Κι επειδή το οικονομικό στοιχείο κυριαρχεί στις μέρες μας, καλά θα κάνουμε να είμαστε προϊδεασμένοι.

Έχω αναφερθεί κι άλλη φορά στην προσπάθεια που γίνεται, να ποδηγετήσουν τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Μια προσπάθεια που εύκολα παγιδεύει πολλούς και μάλιστα τους νεότερους.

Ένας ολόκληρος κόσμος που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το οικονομικό αποτύπωμα της προσπάθειάς τους. Λίγό τους ενδιαφέρουν οι τυχόν παράπλευρες απώλειες. Και όλα αυτά μαζί με τα αδιέξοδα μιας σύγχρονης κοινωνίας κάνουν το μείγμα ιδιαίτερα τοξικό.

Με αποτέλεσμα να βιώνουμε καταστάσεις όπως η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, στα καλά καθούμενα και χωρίς αιτία.

Δυστυχώς.

Είναι επιτέλους καιρός να μάθουμε να συνυπάρχουμε μέσα στη διαφορετικότητά μας.

Image credit: Daniel Reche-Pixabay