Για κάθε Άλκη ...

Ας διαβάσουμε λοιπόν:

"... Ο 18χρονος αθλητής της ποδηλασίας Αριστείδης Δημητριάδης έκανε το «λάθος» να ειρωνευτεί την ήττα του Άρη από τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα με 5-1, στην πρεμιέρα του ποδοσφαιρικού
πρωταθλήματος και το πλήρωσε με τη ζωή του. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1983 άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, όπου επί έξι ημέρες έδινε άνιση μάχη με το θάνατο, μετά την άγρια επίθεση που δέχθηκαν αυτός και δύο φίλοι του από τρία αδέλφια, με μπουνιές και κλωτσιές στο κεφάλι, λίγα μέτρα από το σπίτι του, στη συμβολή των οδών Μαρασλή και Πλαταιών, στη Χαριλάου. Ο άτυχος νεαρός ήταν ποδηλάτης στον Αθλητικό Σύλλογο Πέρα Θεσσαλονίκης και δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το ποδόσφαιρο. Όμως έπεσε θύμα της «τυφλής» βίας που «γεννά» ο χουλιγκανισμός...

«Τρεις εύσωμοι νεαροί μας επιτέθηκαν ξαφνικά χωρίς να τους δώσουμε καμία αφορμή», είπε από το νοσοκομείο «Αγία Σοφία», όπου είχε μεταφερθεί τραυματισμένος ο 18χρονος Γιώργος Γαβριηλίδης. «Εγώ μαζί με το φίλο μου Ηρακλή Ορκά είχαμε πάει στο γήπεδο Χαριλάου για να δούμε τον αγώνα του ΠΑΟΚ με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και όταν τελείωσε πήγαμε στο σπίτι του Άρη για να τον πάρουμε και να βγούμε για μια βόλτα. Δεν ήταν οπαδός καμιάς ομάδας, δεν έβλεπε ποδόσφαιρο. Ενώ περπατούσαμε στο δρόμο με ρώτησε από περιέργεια τι έκανε ο Άρης στην Αθήνα με τον Παναθηναϊκό. Μόλις του είπα το αποτέλεσμα, όρμησαν ξαφνικά πάνω μας τρία άτομα που φορούσαν τζιν παντελόνια και αρβύλες και άρχισαν να μας χτυπούν. Εμένα με χτύπησαν στο πρόσωπο και έπεσα στο πεζοδρόμιο. Όταν σηκώθηκα είδα τον Άρη αναίσθητο, δεν μπορούσε να μιλήσει».

«Με χτύπησαν στη μύτη και το πρόσωπό μου γέμισε αίματα», συμπλήρωσε ο 18χρονος παλαιστής του ΒΑΟ Ηρακλής Ορκάς. «Όπως ήμουν πεσμένος, είδα τους άλλους δύο να κλωτσάνε τον Άρη στο κεφάλι. Όταν έμεινε ακίνητος στο πεζοδρόμιο, το έβαλαν στα πόδια. Γύρω μας ήταν πολύς κόσμος, αλλά όλα έγιναν τόσο γρήγορα που κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει».

Ο Άρης Δημητριάδης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ και εισήχθη αμέσως στο θάλαμο εντατικής παρακολούθησης της νευρολογικής κλινικής. Οι γιατροί αντελήφθησαν από την πρώτη στιγμή ότι η υγεία του κρεμόταν από μια κλωστή, καθώς είχε εκτεταμένη αιμορραγία στην περιοχή του στελέχους και στο κοιλιακό τμήμα του νωτιαίου μυελού. Όπως είπαν στους γονείς του, ακόμη και εάν κατάφερνε να βγει ζωντανός, οι βλάβες στον εγκέφαλό του θα ήταν ανεπανόρθωτες...

Ο αθλητικός κόσμος της Θεσσαλονίκης «πάγωσε» στην είδηση της βάρβαρης επίθεσης. Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας, μέσα από καταθέσεις και περιγραφές, κατάφεραν να βρεθούν στα ίχνη των τριών δραστών. Την επόμενη ημέρα του επεισοδίου συνέλαβαν τον 20χρονο Στάθη, ο οποίος ήταν ναυτικός και είχε ξεμπαρκάρει μόλις ένα μήνα νωρίτερα. Πριν περάσουν 24 ώρες, παρουσιάστηκαν συνοδεία του δικηγόρου τους ο δίδυμος αδελφός του, Δημήτρης, ο οποίος υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία και ο μεγαλύτερος αδελφός τους Τάσος, 23 χρόνων, φοιτητής οικονομικών στο Βούπερταλ της Δυτικής Γερμανίας.

«Μας προκάλεσαν βρίζοντας την ομάδα μας, τον Άρη και μας επιτέθηκαν πρώτοι, γι' αυτό τους χτυπήσαμε», είπαν κυνικά στους δημοσιογράφους κατά την παρουσίασή τους στην Ασφάλεια. Στην αρχή ο μεγαλύτερος αδελφός ανέλαβε την ευθύνη της μοιραίας κλωτσιάς στο κεφάλι του 18χρονου αθλητή, αλλά αργότερα και οι τρεις άλλαξαν γραμμή υπεράσπισης, λέγοντας ότι το χτύπημα προκλήθηκε από την πτώση του στο έδαφος. «Εγώ απλώς λογομάχησα μαζί τους, δεν χτύπησα κανέναν», είπε ο Στάθης και έριξε την ευθύνη στους...περαστικούς: «Μαζεύτηκαν γύρω μας καμιά τριανταριά άτομα και φώναζαν "βαράτε τους". Κανείς δεν μας χώρισε, ίσως φοβήθηκαν να ανακατευτούν. Αυτοί έπρεπε να είναι τώρα στο σκαμνί και όχι εμείς, γιατί εάν μας χώριζαν δεν θα είχε γίνει τίποτα».

Η Αστυνομία δεν συμπεριέλαβε στην ανακοίνωσή της την διεύθυνση κατοικίας των τριών αδελφών, θέλοντας να προλάβει τυχόν αντίποινα. Στην ίδια ανακοίνωση αναφερόταν ότι το 1978 ο Τάσος είχε τραυματίσει σοβαρά έναν στρατιώτη στην οδό Τσιμισκή, ενώ ο αδελφός του Δημήτρης είχε εμπλακεί σε ληστεία. Ο εισαγγελέας στον οποίο οδηγήθηκαν άσκησε εναντίον τους ποινική δίωξη για σκοπούμενη βαριά σωματική βλάβη σε βάρος του Αριστείδη Δημητριάδη και κατά συρροή επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος των δύο φίλων του. Στην απολογία τους ισχυρίστηκαν ότι ο 18χρονος και η παρέα του τούς επιτέθηκαν και εκείνοι αναγκάστηκαν να αμυνθούν. Δεν έπεισαν, όμως, ανακριτή και εισαγγελέα, που τους έκριναν προφυλακιστέους.

Στις 7 το πρωί της επόμενης ημέρας ο Αριστείδης Δημητριάδης έχασε τη μάχη στο ΑΧΕΠΑ και η κατηγορία για τα τρία αδέλφια μετατράπηκε σε θανατηφόρα σωματική βλάβη. Η ανακοίνωση που εξέδωσε η Κίνηση Ανάπτυξης Ερασιτεχνικού Αθλητισμού μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ: «Ο τραγικός θάνατος του αθλητή Αριστείδη Δημητριάδη διέψευσε με τον πιο έντονο τρόπο εκείνους που πίστεψαν ότι με ευχές και συμβουλές θα λυθούν τα προβλήματα στα γήπεδα»... (Πηγή: Bloko.gr - Δείτε το πλήρες κείμενο ΕΔΩ)

Αν δεν είσαι τυφλωμένος από οπαδικό μίσος, πανεύκολα θα διακρίνεις, ότι περίπου στον ίδιο χώρο μετά από 40 χρόνια, ένας φίλαθλος του Άρη Θεσσαλονίκης, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ επειδή ήταν οπαδός της συγκεκριμένης ομάδος.

"Σαν να μην πέρασε μια μέρα...δηλαδή ή τελικά μήπως πέρασαν πολλές μέρες και "κάτι άλλαξε";

Όποιος βλέπει "αλλαγές" στην Ελλάδα, στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις "πριν από οκτώ χρόνια", είναι προφανές πως δεν μπορεί να καθαρίσει το μυαλό του απ' το μίσος και τη ζήλεια, ή απλά προωθεί άλλες επιδιώξεις. Δεν θα πω περισσότερα.

Και επειδή στην χώρα που αποκαλούνται "υπόκοσμος" οι εισαγγελείς και οι δικαστές που κάνουν την δουλειά τους, στην χώρα που εκπλήσσονται οι κάτοικοι που πέφτει χιόνι μέρα μεσημέρι, στην χώρα που η βενζίνη έχει πάει δυο ευρώ αλλά δεν είναι ακριβή γιατί επιβαρύνονται μόνο οι πλούσιοι, έχουμε αλήθεια την θέληση και την δύναμη να διατηρούμε ακόμη την "κοινή λογική";

Έχουμε και την δυνατότητα και την ικανότητα να ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ποιος όπλισε τα χέρια των ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ,  έχουμε την απαραίτητη ΚΡΙΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ να ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΟΥΜΕ "ποιος ωφελείται" από το αποτέλεσμα αυτής της αποτρόπαιας ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ, έχουμε την ΑΙΣΘΗΣΗ να εντοπίσουμε τον ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ που σχεδίασε και εξετέλεσε αυτήν την ΙΔΙΟΤΕΛΗ ΑΦΑΙΡΕΣΗ μια ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΘΩΑΣ ΨΥΧΗΣ, προκειμένου πάνω σ' αυτήν να στήσει τα ποταπά και βορβορώδη σχέδιά του.

Πάνω στον τάφο αυτού του ΑΘΩΟΥ Αρειανού φιλάθλου/οπαδού, η ελλειμματική και προβληματική δίποδη προσωπικότητα, πλέκει τον αργαλειό, σπίλωσης και περιθωριοποίησης Ελλήνων πολιτών, θεωρώντας ότι έτσι "θα πετύχει τον σκοπό του".

Σ' αυτές τις δύσκολες για τον ΠΑΟΚ περιστάσεις, χρειάζεται υπομονή και περίσκεψη.

ΥΠΟΜΟΝΗ προς τους συμπολίτες γι' αυτά που θα πουν και θα γράψουν.

Δεν χρειάζεται ούτε αντίλογος ούτε διάλογος. Οι όποιες τσιρίδες θα στραφούν εναντίον τους, με το πέρασμα του χρόνου.

ΠΕΡΙΣΚΕΨΗ για τους λόγους που μια μεγάλη ΙΔΕΑ όπως είναι ο ΠΑΟΚ, έχει καταντήσει ν' αντιμετωπίζεται από τους ΠΑΟΚτσήδες ως "τοπική οντότητα". Πότε θα πάψει αυτό το εντελώς άκυρο σύνθημα "μια πόλη ομάδα"; Δηλαδή ο ΠΑΟΚ είναι ομάδα ΜΟΝΟ της πόλεως; Και σε κάθε περίπτωση η πόλη αυτή δεν είναι του Αρη και του ΓΚΑΛΗ; Δεν είναι του Ηρακλή και του ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΗ;

Αυτή η εντέχνως καλλιεργούμενη ΑΥΤΟΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ και ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ έχει φέρει την συγκεκριμένη εσωτερική αντιπαλότητα "πρωτοκαθεδρίας", την οποία ο αρρωστημένος εγκέφαλος την γνωρίζει την καλλιεργεί και την πυροδοτεί όποτε τον συμφέρει.

Όταν ο ΠΑΟΚτσής συλλάβει ποιος είναι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ εχθρός του, ο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ πολέμιός του, τότε "μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς".

Αλλά πριν απ' όλα θα πρέπει να συλλάβει τι είναι ο ΠΑΟΚ!

Ο ΠΑΟΚ δεν είμαστε εμείς (άλλη άρρωστη διατύπωση αυτή. Γιατί δε λες ρε μεγάλε, στον ενικό ο ΠΑΟΚ είμαι εγώ; - Γιατί θα σε περάσουν για νούμερο). Εμείς είμαστε ΠΑΟΚ.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ όμως τι είναι ο ΠΑΟΚ;

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ Αρειανός ΑΛΚΗΣ μπορεί να γίνει η αφορμή προσωπικής και αθλητικής και οπαδικής ενδοσκοπήσεως!

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ...