Συμπεράσματα από ένα αγώνα

Ιδιαίτερα μάλιστα από αυτούς τους τελευταίους, που πολύ δύσκολα μπορώ να σβήσω από τη μνήμη μου. Πως να ξεχάσω τα δακρυσμένα μάτια του εξάχρονου τότε γιού μου, αλλά και το δικό μου βούρκωμα, έτσι όπως καθόμασταν αποσβολωμένοι και απογοητευμένοι μετά το τέλος του αγώνα, εκείνου του αξέχαστου τελικού, ή του αμέσως επόμενου ημιτελικού, τη χρυσή εποχή του μπασκετικού ΠΑΟΚ;

Με την γνωστή λοιπόν φόρτιση αλλά και αγωνία, κάθισα να παρακολουθήσω τον αγώνα της ομάδας μας με τον Προμηθέα, για το θεσμό του κυπέλλου, έχοντας κατά νου τίς δυσκολίες του παιχνιδιού.

Δύσκολος αντίπαλος, καλό και συγκροτημένο σύνολο. Όμως όπως πάντα οι ελπίδες δεν έλειπαν κι ας μην περίσσευαν.

Όταν όμως έληξε το πρώτο ημίχρονο και ο πίνακας έδειχνε 60-35, υπέρ της αντίπαλης ομάδας τα πράγματα δυσκόλεψαν. Aν ληφθεί υπόψη και η εικόνα του αγώνα ως εκείνο το σημείο, τότε το δεύτερο ημίχρονο φάνταζε εφιαλτικό. Σ 'αυτό το πρώτο μέρος ο ΠΑΟΚ ήταν αλλού κι αλλού.

Χωρίς συνοχή, δίχως άμυνα και φοβερά άστοχος. Η ευστοχία του και η σκληρή άμυνα που εφάρμοζε ο Προμηθέας, δεν άφηναν και πολλά περιθώρια για κάτι καλύτερο για το δεύτερο μισό του αγώνα. Αλλά κατά πως φάνηκε, «ποτέ μη λες ποτέ».

Με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, έκλεισα τελείως τον ήχο και έστρεψα την προσοχή μου στον αγώνα βόλεϊ της ομάδας μας με τον ΠΑΟ, ανοίγοντας μάλιστα και την ένταση του ήχου στο τάμπλετ από όπου και παρακολουθούσα το παιχνίδι.
Δεν άντεχα όμως και να χάσω τελείως την επαφή μου, με την εξέλιξη του παιχνιδιού κι έτσι με την άκρη του ματιού μου έριχνα και τις κλεφτές ματιές μου. Όταν η διαφορά μειώθηκε στους εννιά πόντους άνοιξα και πάλι τον ήχο ελπίζοντας στην ανατροπή.

Στο διάστημα του δευτέρου ημιχρόνου ο αντίπαλος δεν μας χαρίστηκε ούτε μια στιγμή και μας φόρτωσε άλλους σαράντα πόντους.

Τα πράγματα όμως από την πλευρά μας άλλαξαν κι έτσι μπορέσαμε να πετύχουμε 51 πόντους. Αυτό μας έκανε να σκεφτούμε πως αν στο α' μέρος ήμασταν πιο προσεκτικοί τα πάντα θα μπορούσαν να συμβούν. Με τα αν όμως δεν γίνεται δουλειά.

Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω μια υπόθεση εργασίας:

Αν ο Προμηθέας έχανε δύο από τα πολλά εύστοχα σουτ τριών πόντων που είχε και ο ΠΑΟΚ ευστοχούσε σε δύο από τα πολλά χαμένα, τότε το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν 94-92 (θυμίζω ότι το τελικό σκορ που έγραψε ο πίνακας ήταν 100-86).

Μια διαφορά ενός σουτ, ή ενός λάθους του αντιπάλου ή ακόμη ενός φάλτσου σφυρίγματος. Κάτι που θα σήμαινε μια ολική ανατροπή.

Πολύ θα ήθελα να μάθω τι λέχθηκε μεταξύ των προπονητών και παικτών κατά την ανάλυση του παιχνιδιού.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να αντέχουν σε κριτική, μόνο όμως ως υπόθεση εργασίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Όπως και να έχει, για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η αποτυχία από την επιτυχία, όπως άλλωστε και η αρνητική κριτική από την αποθέωση, είναι ένα... καλάθι δρόμος.

Image credit: Keithjj/Pixabay