Βρήκαμε τον Ένοχο! (?)

Ο "θυμόσοφος" λαός, σε μια κρίση αυτοκριτικής, συχνά λέει "πέντε Έλληνες, δέκα διαφορετικές γνώμες!"... Εύκολα ανοίγουμε το στόμα μας, δύσκολα το κλείνουμε και ακόμα δυσκολότερα αποδεχόμαστε τις συνέπειες των λεγομένων μας, Από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, μέχρι τον "τελευταίο" πολίτη...

Το γεγονός που δεν αμφισβητείται, είναι ένα και είναι το τραγικότερο από όλα: Ένα παλικάρι δολοφονήθηκε στη γειτονιά του. 

Μοχλεύοντας το γεγονός αυτό, εκατοντάδες άνθρωποι επιδίδονται σε ένα μακάβριο επικοινωνιακό πάρτυ ανηθικότητας, ο καθένας για το δικό του σκοπό. Άλλοι κατηγορούν τους οπαδούς, διότι κολλημένοι στο 1980 νομίζουν ότι όλοι οι οπαδοί είμαστε οπλισμένοι και έτοιμοι για ξύλο και ζημιές. Άλλοι έχουν ταυτίσει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ με καμπόηδες ή πληρωμένους δολοφόνους που κυνηγάνε τα παιδιά του κοσμάκη στο δρόμο. Άλλοι (οπαδικοί συνωμοσιολόγοι;) βλέπουν πίσω από μία δολοφονική επίθεση, ολόκληρη πλεκτάνη οπαδικής γενοκτονίας, με ενορχηστρωτή τον Ιβάν Σαββίδη.

Οι παραπάνω, ενδεχομένως γεννήθηκαν ή ήρθαν να ζήσουν στην Ελλάδα το 2022. Αλλά, ακόμα και το 2022 να ήρθε κάποιος, έχει ήδη δει επεισόδια μεταξύ οπαδών στο Πέραμα, έχει δει οπαδούς να κατεβαίνουν στην Αθήνα με τσεκούρια, σουγιάδες, μαχαίρια, κράνη, λοστούς και άλλα...πολεμοφόδια ενός ακήρυχτου πολέμου χωρίς αφορμή. Στα παραπάνω περιστατικά δεν ενεπλάκησαν ΠΑΟΚτσήδες, αλλά τα περιστατικά εκείνα πέρασαν στα ψιλά, επειδή δεν είχαμε νεκρούς. Όταν δεν υπάρχει (αρκετό) αίμα, δεν πουλάει μια είδηση. Ή όταν δεν εμπλέκονται ΠΑΟΚτσήδες. Όλοι θυμούνται πώς διασύρθηκε ο ΠΑΟΚ και οι οπαδοί του για ένα κιλό γαύρους στη Τούμπα... 

Από τη πρώτη μέρα, όσο το σώμα του Άλκη ήταν ακόμη άταφο, χωρίς κανένα αίσθημα ντροπής, ο πρόεδρος του ΑΣ Άρης συνέδεσε έμμεσα τη δολοφονία με τον Ιβάν Σαββίδη, χωρίς φυσικά να πει ονόματα. Άνθρωποι με ελάχιστη τσίπα παραπάνω, τουλάχιστον περίμεναν λίγο περισσότερο για να ξεκινήσουν το γαϊτανάκι συκοφαντίας, με αποκορύφωμα το σημερινό show του νυν δικηγόρου της οικογένειας του Άλκη (πρώην δικηγόρος Λιγνάδη, Κορκονέα, Βαγγελάτου, Σαλιαρέλη) ο οποίος ανέσυρε ένα παλιό story που έκανε ο Γιώργος Σαββίδης όντας εκτός Ελλάδος, όπου δείχνει ένα μαχαίρι, να μας πει...τι;! Δεν τον είδαμε να μιλάει όταν ο Μανιάτης και ο Τσόρι Ντομίνγκεζ έβγαιναν φωτογραφίες με λοστάρια στη Θύρα 7 Ηλιούπολης το 2015.

Όπως δεν είδαμε και τους χιλιάδες θιγμένους των ημερών να συγκινούνται για το Νάσο ή να λένε "Σήμερα είμαστε όλοι ΠΑΟΚ"... Που προφανώς δεν ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν, αλοίμονο! Αλλά δεν γίνεται να μιλάς για βία στα γήπεδα μόνο τώρα, επειδή είχαμε νεκρούς και να κλείνεις τα μάτια σε άλλες δολοφονικές ενέργειες επειδή η πέτρα πέρασε ξυστά ή το μαχαίρι βρήκε αέρα...ή επειδή το θύμα ήταν ΠΑΟΚ.

Αν έχουμε κάτι σε αφθονία σε αυτή τη χώρα, είναι η υποκρισία. Χιλιάδες posts στο ελληνικό internet στη μνήμη του Άλκη και την άλλη μέρα οι "Τζαβέλλες" αυτής της χώρας έβριζαν μανάδες στα social για την ομάδα του άλλου. Υποκρισία από όσους πιστεύουν το trendy αξίωμα "οι ΠΑΟΚτσήδες είναι κακοί και σκοτώνουν!" ενώ δεν βλέπουν ότι και στις άλλες ομάδες γίνονται ακριβώς τα ίδια. Δεν θρηνούμε νεκρούς κάθε μήνα από ΚΑΘΑΡΗ ΤΥΧΗ. Οι συμπλοκές δεν γίνονται με τα χέρια και οι διαφορές δεν λύνονται σε αγώνες ρητορικής... Κατεβείτε από τα συννεφάκια σας και ανοίξτε τα μάτια σας.

Οι πιο ψύχραιμοι και σώφρονες άνθρωποι αυτή τη περίοδο, είναι και οι μόνοι που θα δικαιολογούνταν εάν κραύγαζαν στα κανάλια... δηλαδή οι γονείς του Άλκη. Ο πατέρας του Άλκη έχει πει πολλάκις ότι θέλει η δολοφονία του γιου του να αποτελέσει αρχή για μια νέα εποχή αποδοχής της οπαδικής διαφορετικότητας στη χώρα... Δηλαδή τα γ****μένα αυτονόητα. Ελλάδα 2022 και ακόμα σκοτωνόμαστε για ομάδες.

Πρέπει να αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του. Από τους προέδρους των ομάδων, τους αρμόδιους φορείς, τη κυβέρνηση, την ΕΠΟ και την SL, μέχρι τους προέδρους των ΣΦ και τους απλούς μη οργανωμένους οπαδούς που θα δουν μέχρι και αγώνες γυναικείου χάντμπολ. Ο κάθε ένας από εμάς έχει ρίξει λίγο ή πολύ λάδι στη φωτιά της οπαδικής αντιπαλότητας. ΑΛΛΑ, υπάρχει μια μεγάλη απόσταση (και όχι λεπτή γραμμή) από το να βρίζω κάποιον στο γήπεδο, μέχρι να βγω οπλισμένος έξω και να σουλατσάρω ψάχνοντας σε ποιον θα επιτεθώ. Ο μεν είναι οπαδός, ο δε είναι δολοφόνος.

Αυτό που πρέπει να μάθουμε στους γιους και τις κόρες μας, στα ανίψια και τα αδέρφια μας είναι ότι το να αγαπάς την ομάδα σου, είναι εντελώς διαφορετικό από το να παίζουμε ξύλο με συμπολίτες μας που την άλλη μέρα θα μπούμε στο ίδιο αστικό ή στην ίδια δημόσια υπηρεσία... Αυτό είναι το μοναδικό ουσιώδες που πρέπει να μείνει σε όλους μας μετά από τη δολοφονία του Άλκη. Ας σεβαστούμε επιτέλους την ανάγκη του άλλου να νιώθει οπαδός άλλης ομάδας. Και για να το μάθουν τα παιδιά μας, πρέπει να το κατακτήσουμε εμείς, ΣΗΜΕΡΑ.

Όχι άλλες δολοφονίες στο όνομα των ομάδων. Πρώτα άνθρωποι, μετά οτιδήποτε άλλο.