Η ομορφιά της ήττας

Η χθεσινή ήττα του ΠΑΟΚ μέσα στο γήπεδό του από τον Παναθηναϊκό, δεν ήταν προφανώς ούτε ωραία, ούτε -για κανένα λόγο- δίκαιη, με βάση την εικόνα του αγώνα. Όπως άλλωστε και σε όλες τις προηγούμενες φετινές αποτυχίες, ο ΠΑΟΚ σε καμία περίπτωση δεν ήταν χειρότερος από τον αντίπαλό του.

Αυτό είναι μάλιστα κάτι που «τυχαίνει» ή «επιλέγουμε» να ξεχνάμε στην ασπρόμαυρη οικογένεια κάθε φορά που η ομάδα δεν πάει καλά.

Κατ’ αρχάς, ας θυμηθούμε κάτι βασικό: ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει συμβόλαιο με τις νίκες εις το διηνεκές. Πολύ λίγες ομάδες στον πλανήτη έχουν συνεχώς επιτυχίες, χωρίς να επηρεάζονται από απλά ποδοσφαιρικά δεδομένα όπως οι αλλαγές προπονητών, παικτών, συνθηκών κλπ. Και κατά κανόνα, αυτές οι λίγες που συνέχεια «νικάνε» κόντρα στη λογική, είναι και οι πιο μισητές, αφού για να φτάσουν στην κορυφή χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα.

Θα μου πείτε, αυτό τι σημαίνει; Ότι ο ΠΑΟΚ πρέπει να χαίρεται που χάνει;

Όχι, αλλά πρέπει να θυμόμαστε τα βασικά: Ο ΠΑΟΚ έχει επιλέξει να στραφεί σε ένα πιο λογικό, πιο ισορροπημένο και μακροπρόθεσμα βιώσιμο μοντέλο προόδου της ομάδας. Και ειδικά η περίοδος που διανύουμε, είναι απλούστατα η αρχή αυτού του μοντέλου.

Έχουν έρθει παίκτες νέοι, άγουροι, που επιπλέον είναι ακόμα ασύνδετοι μεταξύ τους. Παράλληλα, τα κενά στο ρόστερ (που ΟΛΟΙ ελπίζουμε και προσδοκούμε να κλείσουν σύντομα) είναι γνωστά και προφανή.

Αν λοιπόν αυτά τα δεδομένα τα συνδυάσουμε με την έλλειψη «χαρακτήρα νικητή» που διακρίνει την ομάδα, καταλαβαίνουμε γιατί ο ΠΑΟΚ παρότι είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ και στατιστικά αλλά και οπτικά από τους αντιπάλους του, έχει μείνει στο -7 από την κορυφή του πρωταθλήματος.

Στο κάτω κάτω, τι πραγματικά μας εκπλήσσει;

Είναι προφανές ότι από την κορυφή ως τη βάση του συλλόγου, ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει φέτος την πρεμούρα του πρωταθλητισμού, ΚΑΝΕΙΣ δεν θεωρεί ότι φέτος υπάρχει «υποχρέωση» νικών σε κάθε ματς. Γιατί απλούστατα είναι ξεκάθαρο πως το ρόστερ της ομάδας, με τα κενά και την συνολική απειρία του, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Πράγμα λογικό.

Με τη σκληρή δουλειά και την παρανοϊκή επιμονή του προπονητή Λουτσέσκου, ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ στη διάρκεια της χρονιάς θα αναπτυχθεί ένας χαρακτήρας πρωταθλητισμού. Και, ως τότε, ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ μην έχουμε μείνει πολύ πίσω.

Με ευχές και ελπίδες όμως, καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής ότι πρωταθλήματα δεν έρχονται. Χρειάζεται δουλειά, επιμονή, ΚΑΘΑΡΟ ΜΥΑΛΟ (από κυριολεκτικά όλους).

Τα μπινελίκια, οι αφορισμοί, οι γενικεύσεις, το «μου φταίνε όλοι γιατί είμαι οπαδός και έτσι ξεσπάω» δεν οδηγούν πουθενά.

Προσωπικά λοιπόν είδα για ακόμα μια φορά έναν ΠΑΟΚ που είναι ξεκάθαρα καλύτερος ΚΑΙ θεωρητικά αλλά ΚΑΙ πρακτικά από τον αντίπαλό του, όμως δεν έχει «γυρίσει το κουμπί» ώστε να σκοράρει πιο εύκολα, να νιώθει πιο σίγουρος, να καθαρίζει τα ματς και να πάρει φόρα. Και αυτό δεν είναι κάποιου είδους θεϊκή κατάρα ή αναποδιά. Είναι απλά η λογική ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ που πρέπει να υπομείνουν παίκτες και σύλλογος για να γίνουν και πάλι ομάδα πρωταθλητισμού.

Η φράση «rebuilding season» δεν χρησιμοποιείται τυχαία στο Αμέρικα. Καιρός να την βάλουμε στο λεξιλόγιό μας, θα μας βοηθήσει σε πολλά πράγματα.

Η μόνη ευχή και ελπίδα που έχω εγώ προσωπικά, είναι να δω καθαρό μυαλό, καθαρό πλάνο και αρμονική εξέλιξη της ομάδας από τους υπεύθυνους. Όχι «θολωμένες» επιλογές, όχι «φύγε ‘συ - έλα ‘συ».

Ο κόσμος πιέζει και απαιτεί (πράγμα λογικό) όμως διαχρονικά στον ΠΑΟΚ υπάρχουν πολλά φίδια, «καλοθελητές», εκατομμύρια τύποι που «θέλουν το καλό του συλλόγου και δεν είναι προσωπολάτρες» (τι σκατά σημαίνει άραγε αυτό; ) και χιλιάδες εύπιστοι που από τη μια «δεν είναι πρόβατα» αλλά από την άλλη αναπαράγουν ότι φρικιαστική παπαριά διαβάζουν δεξιά κι αριστερά στα δηλητηριώδη μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φυτιλιάζοντας εαυτόν και αλλήλους με αναρίθμητες αηδίες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Η ΕΠΙΒΟΛΗ νευρικής κρίσης και εκρηκτικής ατμόσφαιρας γύρω και μέσα από τον ΠΑΟΚ έχει ξεκινήσει εδώ και δυο χρόνια περίπου. Βλέπουμε και διαβάζουμε απίστευτα πράγματα, τα οποία δημιουργούν μια κατάσταση αυτοκαταστροφική.

Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα, αλλά κινδυνεύει να τινάξει (για πολλοστή φορά στην ιστορία μας) την προσπάθεια στον αέρα.

Στο χέρι μας είναι λοιπόν να δούμε την ΘΕΤΙΚΗ πλευρά της ήττας, να πάρει ο σύλλογος τα μαθήματα που πρέπει και να βγει δυνατότερος. Η διοίκηση καλείται να χειριστεί σωστά την κατάσταση, να δείξει πιο «ενεργή» στη διαχείριση της ομάδας αλλά και πιο ψυχρή στην εφαρμογή του πλάνου που έχει.

Αν δεν το κάνει, τότε άλλη μια χρονιά θα πάει χαμένη, χωρίς καν να έχουμε καταλάβει γιατί. Ήδη οι «βάσεις» από τους γνωστούς-άγνωστους, έχουν μπει.

Να μην τους κάνουμε το χατίρι.