Η πρόοδος που εύκολα ξεχνάμε

Όπως έχει ήδη τονιστεί από πολλές πλευρές, η νίκη αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αυτή που είναι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ο ΠΑΟΚ δεν έγινε ξαφνικά υπερομάδα, ούτε βέβαια ήταν και άθλιος τόσο καιρό (παρά τα ελεεινά σχόλια και τον μηδενισμό που επιχειρούνταν). Η ομάδα έχει ακόμα δρόμο μπροστά της, έχει ελλείψεις, έχει όμως και θετικά στοιχεία στον τρόπο που δουλεύει. Και αυτά φαίνονται σε κάθε ματς φέτος.

Η πραγματικότητα αυτή, είναι που με οδήγησε στη σκέψη ότι όλο αυτό το διάστημα, όλα αυτά τα χρόνια, ο ΠΑΟΚ έχει προοδεύσει σε όλα του τα τμήματα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε μαζί έχει συμπαρασύρει και όλο το πρωτάθλημα σε μια βελτίωση. Και φτάσαμε στο σημείο να ξεχνάμε εύκολα.

Γιατί πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι πλέον όταν οι ομάδες υποδομής (Κ17 κλπ) χάνουν κάποιον αγώνα, αποτελεί είδηση;

Πως αλλιώς να σχολιάσει κανείς ότι ο ΠΑΟΚ των αρκετών προβλημάτων, της απαισιοδοξίας και της μιζέριας θεωρείται ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε εν Ελλάδι αντίπαλο, εντός ή εκτός έδρας, χωρίς καν κάποιου είδους υπερπροσπάθεια;

Και βέβαια, πως αλλιώς να αντιμετωπίσουμε το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως στο ελληνικό πρωτάθλημα πλέον κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για τη γενική βαθμολογία παρά μόνο όταν φτάνουμε Μάρτιο και Απρίλιο; Ακόμα και για καθαρά δόλιους λόγους, ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, επιχειρηματικών και λοιπών συμφερόντων έχει κινητοποιηθεί για να επαναφέρει αυτό που αποκαλούν «κανονικότητα» της Ελλάδος (ένα σύγκρυο, σε πιάνει).

Ο Ιβάν Σαββίδης γύρω στις αρχές του 2016 είχε δημόσια δηλώσει ότι «δεν θέλω να φτιάξουμε μια λίγκα όπου θα παίρνουμε αποκλειστικά εμείς τον τίτλο κάθε χρόνο». Πέρασε στα ψιλά γράμματα. Ο ίδιος όμως και οι πράξεις του αποδεικνύουν ότι δεν κορόιδευε.

Παρέσυρε όλες τις ομάδες σε πιο έντονο ανταγωνισμό. Έδωσε το δικαίωμα σε πολλούς (ακόμα και ανάξιους) να πιστέψουν ότι «έχουν στον ήλιο μοίρα». Και μέχρι σήμερα, πολύ λίγοι του το έχουν αναγνωρίσει.

Όλα αυτά, παρότι δεν είναι εκφάνσεις της ίδιας προόδου, μας θυμίζουν ότι κάποια πολύ βασικά δεδομένα τα ξεχνάμε εύκολα, απλά και μόνο επειδή η μπάλα πάει «δοκάρι κι έξω».

Ειδικότερα όμως, στα καθαρά αγωνιστικά δεδομένα, άποψή μου, είναι πως η χρονιά για τον ΠΑΟΚ ως τώρα εξελίσσεται απολύτως φυσιολογικά!

Μια ομάδα με αρκετούς νέους, με προβληματικό μίγμα χαρακτηριστικών στο ρόστερ και τις μονάδες της (ομάδα αρκετά κοντή, αρκετά «άγουρη», χωρίς «κίλερ», χωρίς αρκετή έκρηξη, χωρίς δεκάρι), έχοντας κάνει επανεκκίνηση (rebuilding), είναι απολύτως αναμενόμενο να έχει σκαμπανεβάσματα και βεβαίως να χάνει βαθμούς σε ματς που αντικειμενικά, δεν άξιζε να χάσει.

Το να κυνηγήσει φέτος ο ΠΑΟΚ τον τίτλο φαντάζει δύσκολο, ίσως όχι ακατόρθωτο.

Το να γκρεμίσουμε την προσπάθεια επειδή ξεχνάμε την πρόοδο που γίνεται, φαντάζει σίγουρα ευκολότερο.

Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν ότι το «αύριο» του ΠΑΟΚ, τόσο σε επίπεδο ανδρικής ομάδας όσο και ακαδημιών, φαντάζει με τα σημερινά δεδομένα εξαιρετικά ευοίωνο, κι ας μη ψάχνουμε λόγους κι αφορμές να πατήσουμε το κουμπί της αυτοκαταστροφής.

Τα καλύτερα, έρχονται.

Και το διπλό στον Πειραιά, δεν εντάσσεται καν σε αυτά. Τούτο, έχει πια καταντήσει συνήθεια.