Εκεί χτυπούσε η καρδιά του ΠΑΟΚ!

Εκεί χτυπούσε η καρδιά του ΠΑΟΚ!

Ένα σχολείο της ζωής, με πρύτανη τον Μάκη, που μπροστά του ακόμα και οι ανώτερες σχολές πολέμου έμοιαζαν παρθεναγωγεία ...

Ένας χώρος ανοικτός και φιλόξενος για όλο τον Λαό του ΠΑΟΚ, αλλά ταυτόχρονα με τόσα στεγανά που θα τα ζήλευαν ακόμα και οι μυστικές υπηρεσίες υπερδυνάμεων...

Ένα χωνευτήρι ιδεολογιών, πεποιθήσεων, κοινωνικών στρωμάτων, χαρακτήρων και προσωπικοτήτων που συντονίζοταν περίτεχνα έτσι ώστε στο τέλος να υπάρχουν μόνο δύο χρώματα, τέσσερα γράμματα και ο Δικέφαλος Αετός να τα σκεπάζει με τις φτερούγες του...

Η πρώτη γραμμή της επίθεσης και το τελευταίο οχυρό άμυνας για το συμφέρον του ΠΑΟΚ, επανδρωμένο από τους καλύτερους στρατιώτες που δεν έτρωγαν παραμύθι από κανέναν, αλλά ούτε και χρειαζόταν πολλά λόγια για να πάρουν μπροστά. Αρκούσε μια ματιά η ένα νεύμα...

Εμπόδιο ανυπέρβλητο για εχθρούς που άλλοτε ερχόταν στα ίσα με θράσος, άλλοτε με το μανδύα του φίλου ή ακόμα και με την ψευδεπίγραφη ιδιότητα του διοικούντα...

Αν αυτά τα σκαλοπάτια και αυτοί οι τοίχοι είχαν στόμα και μπορούσαν να διηγηθούν αυτά που έχουν δει,θα μπορούσαν να γυριστούν δεκάδες τηλεοπτικές σειρές...

Και μέσα σε όλα αυτά εμείς, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που ανδρωθήκαμε εκεί μέσα.

Που μπολιαστίκαμε με αξίες όπως ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η αυταπάρνηση και η ανιδιοτέλεια! Αξίες που αποτελούν τη μεγάλη μας παρακαταθήκη και τις κουβαλάμε περήφανοι για μια ολόκληρη ζωή σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν ζούμε και τις μπολιάζουμε στα παιδιά μας...

Εμείς που γνωρίζουμε, όσο και να χτυπιούνται όλοι, ότι δεν είμαστε η αρρώστια αυτού του κόσμου, αλλά ο καταλύτης που μπορεί να τον γιατρέψει...

Εμείς οι απεριποίητοι, οι κακομούτσουνοι και οι κακοντυμένοι που προκαλούν στον κάθε κυρ Παντελή την ίδια ακριβώς απέχθεια που προκαλεί κι αυτός σε εμάς, αλλά που μόλις ξεστραβωθεί και ρίξει μια ματιά στην ψυχή μας,ντρέπεται από την ομορφιά που αντικρίζει...

Εμείς, η σπορά εκείνων που τον μακρινό Σεπτέμβρη του 1976 στέγασαν το όνειρο μέσα σε αυτά τα ντουβάρια και έστησαν με τη μαγκιά τους ένα φάρο στο κέντρο αυτής της πόλης, που φωτίζε, φωτίζει και θα φωτίζει για πάντα...

Όσο λοιπόν μοναδικός και αν έγινε αυτός ο χώρος σίγουρα δεν ήταν το αίτιο...

Η γενεσιουργός αιτία ήταν η ιδέα και οι αξίες με τις οποίες ποτίστικε...

Σε όλους εσάς λοιπόν έχω να πω ότι κανένα δάκρυ από εκείνα που μούσκεψαν εκείνο το πάτωμα δεν πήγε χαμένο...

Καμία σταγόνα από το αίμα μας που έσταξε δεν πήγε στον βρόντο...

Κανένα μεροκάματο που χάθηκε εξαιτίας μιας εκδρομής δεν πήγε στράφι...

Κανένα κρατητήριο δε βγήκε τζάμπα...

Στο τέλος πάντα κάτι μένει και επιστρέφει...

Και στην περίπτωση αυτή αυτό που έρχεται είναι τόσο μεγάλο που τρομάζει, γιατί μπορεί η γη να μην τρέμει όλη την ώρα...

Αλλά ποτέ δε σταματά να γυρίζει...