Ο μικρός ζωγράφος!

Φαίνονταν ότι σιγά-σιγά από τα χέρια του θα έβγαιναν πραγματικά έργα τέχνης. Η θεματολογία του πολύ πλούσια. Ζωγράφιζε τα πάντα αλλά είχε μία μεγάλη αδυναμία: να ζωγραφίζει πολεμικά όπλα και είχε μία έφεση στα κανόνια.

Ο μικρός Άγγελος ήταν Πορτογάλος από το Γκιμαράες. Εργάζονταν στην πινακοθήκη του Πόρτο αλλά εκεί ήταν σχεδόν αδύνατον να συναγωνιστεί τους μεγάλους και έμπειρους ζωγράφους της πόλης. Το έβλεπε ότι έπρεπε για το δικό του το καλό να δοκιμάσει την τύχη του και σε άλλες πόλεις.

Αποφάσισε λοιπόν, πρώτα, να δοκιμάσει την τύχη του στο Λεϊσόες. Όντως εκεί ξεχώριζε αλλά η αλήθεια είναι ότι οι διαγωνισμοί ζωγραφικής και οι εκθέσεις που λάμβανε μέρος δεν ήτανε και πολύ μεγάλου επιπέδου ούτε, φυσικά, είχανε και κάποια ιδαίτερη αίγλη.

Ήτανε, δεν ήτανε 22 χρονών όταν δέχθηκε πρόταση από τον συμπατριώτη του, τον κ. Φερντινάντο, που ήτανε τότε διευθυντής στην μεγαλύτερη πινακοθήκη της Ελλάδας, στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισε να ξενιτευτεί.

Ο μικρός όμως στάθηκε πολύ άτυχος όταν τον πρώτο κι όλας χρόνο, σε μία έκθεση ζωγραφικής, είχε ένα ατύχημα και έσπασε το χέρι του όταν η καθαρίστρια μιας μικρής και περιθωριακής πινακοθήκης της ίδιας πόλης, από απροσεξία έβαλε πολύ παρκετίνη στο πάτωμα και ο μικρός Άγγελος σωριάστηκε στο πάτωμα. Η συγκεκριμένη καθαρίστρια όμως, η Βικτωρία, ήταν αρκετά καλή στη δουλειά της και από τον επόμενο χρόνο έπιασε δουλειά στην πινακοθήκη της Τούμπας όπου και έμεινε για δύο χρόνια. Έκτοτε χάθηκε και η τύχη της αγνοείται. Το μόνο που ξέρουμε για εκείνη είναι ότι, όταν έχει Ευρωπαϊκές εκθέσεις ζωγραφικής, κάθεται στον καναπέ της, βάζει Ant1 και θαυμάζει τα έργα του Άγγελου και των συναδέλφων του που διαπρέπουν. (Φωνή συνείδησης: Ρε συ Ντίνο, το θέμα του διηγήματός σου είναι η Βικτωρία; Ξεκόλλα, ρε γμτ μου ! – Εγώ : Καλά ντε, δεν άντεξα και άνοιξα μια μικρή παρένθεση ... συνεχίζω.)

Η χρονιά πήγε χαμένη, αλλά έστω και αυτές οι λίγες εκθέσεις που πήρε μέρος ο Άγγελος ήταν αρκετές για να πείσουν τον διευθυντή να τον εμπιστευτεί και να συνεχίσουν τη συνεργασία τους. Αυτό ήτανε! Το ταλέντο του απογειώθηκε και γιγαντώθηκε. Ζωγράφιζε κανόνια, πυροβόλα, μπαζούκας, όλμους, οβίδες, τανκς. Ο κόσμος της τέχνης στη Θεσσαλονίκη τον αγάπησε και τον αγκάλιασε. Ο Άγγελος προσέφερε τα μέγιστα στην προβολή του καλλιτεχνικού πλούτου της πόλης. Γιορτές και πανηγύρια κάθε φορά που γινότανε έκθεση. Δεν άργησε βέβαια να έρθει και η ευρωπαϊκή καταξίωση και η αναγνώριση. Πολλές πινακοθήκες και γκαλερί του εξωτερικού ήθελαν να τον δελεάσουν και να του προσφέρουν δουλειά.

Μα πιο πολύ απ' όλες, τον είχε βάλει στο μάτι η πινακοθήκη του Πειραιά. Ο πρόεδρός της, ο Βαγγέλης, έκανε όνειρα για τον Άγγελο. Μάλιστα μία γραμματέας της πινακοθήκης, η Κωνσταντίνα, τον είχε ερωτευτεί παράφορα. Πραγματικά, είχε χάσει τον ύπνο της. Τι γράμματα του έστελνε, τι λουλούδια, τι υποσχέσεις για προίκες, τι καντάδες του έκανε. Όμως, ο Άγγελος είχε από την πρώτη στιγμή καταλάβει ότι η πινακοθήκη αυτή δεν ήταν και τόσο «καθαρή» και οι διαγωνισμοί που κέρδιζε ήτανε όλοι στημένοι και βρώμικοι. Άσε που περνούσε υπέροχα στη Θεσσαλονίκη και είχε δεθεί με τον κόσμο της. Επ'ουδενί δεν ήθελε να πάει στον Πειραιά. Δεν ήθελε να φύγει από τον πόλη αυτή, εκτός βέβαια εάν του γίνονταν μία καλή πρόταση από γκαλερί του εξωτερικού (όπως π.χ. από την περίφημη γκαλερί του Liverpool ! Λέμε, τώρα !) .

Κάθε φορά που έδειχνε η τηλεόραση τις εκθέσεις της πινακοθήκης της Τούμπας, μαζεύονταν 5, 6 χιλιάδες, ίσως και 10 χιλιάδες μέλη της πινακοθήκης του Πειραιά, θαρρείς και τους είχε κάνει κάνει βουντού ο Άγγελος με μία καρφίτσα μαύρη, για να θαυμάσουν τα έργα τέχνης και κάθονταν όλοι μαζί πάνω στο ... πάρκο μας στο οποίο είχε βάλει τις γιγαντοοθόνες ο δήμαρχος ! Σημ. Και τα πάρκα του Πειραιά έχουν γίνει με χρήματα του Ελληνικού δημοσίου γι' αυτό εγώ τα αισθάνομαι σαν δικά μας πάρκα. Αυτό εννοώ ! (Φωνή συνείδησης : Αααα ... είπα και γω !)

Καλά ο Βαγγέλης, τη δουλειά του ήθελε να κάνει. Αυτή η Κωνσταντίνα, αλήθεια, ήθελα να ήξερα τι του βρήκε και τον ερωτεύτηκε. Κοντούλης ήτανε και δεν τον έλεγες και ομορφοάντρα. Άσε που μια μέρα είχανε τελειώσει τα πανιά του καμβά και αναγκάστηκε να ζωγραφίσει πάνω στο σώμα του. Χάλια έγινε ο Άγγελος. Ειδικά το χέρι του γέμισε μπογιές ανεξίτηλες που δεν έβγαιναν με τίποτα. Αμ το άλλο ! Μία μέρα με πολύ κρύο, φυσούσε κι ο βαρδάρης πολύ δυνατά, κόλλησε ωτίτιδα ο Άγγελος. Άμα δείτε μία φωτογραφία του από μία έκθεση που είχε γίνει στον Πειραιά, έχει ανοίξει την παλάμη του και την έχει ακουμπισμένη στο δεξί το αυτάκι του. Είναι από την ωτίτιδα! Ε, βέβαια ! Δεν άκουγε καλά ο Άγγελος εκείνη την εποχή. Μεγάλο πρόβλημα το παλικάρι!

Δε βαριέσαι όμως, ο έρωτας όμως είναι τυφλός. Η Κωνσταντίνα (Νικολακοπούλου νομίζω τη λέγανε, αλλά δεν είμαι σίγουρος), επέμενε και κάθε τρεις και λίγο του έστελνε γράμματα. Και μάλιστα δημόσια. Ανοικτές επιστολές δηλαδή. Είχε αρχίσει να γίνεται πολύ ενοχλητική, βέβαια. (Φωνή συνείδησης: Άνα μπράβο Ντίνο που κρατήθηκες γιατί άλλο ξεκίνησες να γράφεις. Εγώ: Εγώ ποτέ δεν ήθελα να γράψω ότι μας έπρηξε τα μύδια η Κωνσταντίνα. Απορώ που πως πήγε εκεί ο νους σου).

Δεν έχει καλό τέλος η ιστορία μας για την Κωνσταντίνα. Ο Άγγελος ποτέ δεν την κοίταξε. Ποτέ δεν πήγε στον Πειραιά. Είχε παντρευτεί τη Βασούλα από τη Θεσσαλονίκη και μάλιστα έκαναν και πολλά-πολλά παιδιά. Και έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!

Αααα ... η Κωνσταντίνα; Πώς να σας το πω τώρα; Κοιτάξτε ... εάν ήταν άντρας (εάν, λέμε ... όχι ότι είναι!) θα έλεγα ὀτι έμεινε ... με το πουλί στο χέρι ! (Φωνή συνείδησης : ΝΤΙΝΟ !!! Ντροπή σου. Εγώ: τι περιμένετε να πω; Τσιμουδιά δεν έβγαλα ... απλώς κοκκίνησα από την ντροπή μου !).

ΥΓ1. Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα και κάθε τρεις και λίγο ονειρεύονται τον Adelino στην κωλομαδίτσα τους ! Ουουουστ, λέρες !

ΥΓ2. Χρόνια πολλά και καλές γιορτές σε όλους σας, ρε αλάνια. Υγεία, ευτυχία και δουλειά σε όλους μας. Να χαίρεστε τις οικογένειές σας και να καμαρώνουμε όλοι μαζί τον ΑΕΤΟ μας να πετά ψηλά !

ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ,

ΑΗΤΕ, ΑΗΤΕ, ΔΙΚΕΕΕΕΦΑΛΕ ... ΟΟΟ-ΟΟΟ