Λαός και …κεφάλαιο

Το πολίτευμα στην ΠΑΕ είναι αναμφίβολα «λαϊκή δημοκρατία» και μας ταιριάζει «γάντι». Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει κανείς βλέποντας τόσο το απότομο φρένο που μπήκε όταν το κοντέρ έγραψε 21.100 εισιτήρια διαρκείας αλλά όσο και όταν μετρήσει τις χιλιάδες των μικρομετόχων που έσπευσαν ανιδιοτελώς και «ιδίoις δαπάναις» να συμμετάσχουν στην πρώτη ανοιχτή σε όλους αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, που ερμηνεύεται ως την έμφυτη ροπή ενός λαού για άμεση συμμετοχή στα διοικητικά δρώμενα αυξάνοντας τον οικονομικό ορίζοντα μιας διοίκησης που είναι «σπλάχνο από τα σπλάχνα του».

Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι ο οβολός του λαού αποτελεί πολύτιμο και θεμέλιο υλικό στο οικοδόμημα που σιγά - σιγά χτίζεται. Παράλληλα, αντιλαμβανόμαστε όλοι και ότι σε καμία περίπτωση δεν αρκεί αυτός ο «φτωχός μας πλούτος» για να έρθουν στην ομάδα παίκτες παγκόσμιας κλάσης που θα μας ανεβάσουν επίπεδο. Η αιμοδοσία του κόσμου είναι για να μπαλώνουν τρύπες ξεχρεώνοντας παλιές αμαρτίες, να κτιστεί το αθλητικό μας κέντρο, να λειτουργήσουν οι υποδομές μας με μάτια σε όλη τη χώρα και, γενικά, να καλύπτονται τα άμεσα λειτουργικά έξοδα τα οποία είναι «ουκ ολίγα».

Τα χρήματα της μεγάλης λαϊκής διασποράς είναι «ματωμένα» και ως τέτοια είναι δύσκολο να διατεθούν για τις μεταγραφές «μπαμ» που όλοι γουστάρουμε να βλέπουμε. Και αυτό γιατί μπορεί να μη βγει η μεταγραφική κίνηση και τότε το μόνο που θα γίνει είναι να κλαίμε το πονεμένο μας κομπόδεμα ενώ θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να αξιοποιηθεί στερεότερα, αυτό, βελτιώνοντας την καθημερινότητα της ανώνυμης εταιρίας μας αλλά και την μακροπρόθεσμη προοπτική της. Αυτές τις μεγάλες κινήσεις τις κάνουν συνήθως οι χορηγοί ή οι έξωθεν επενδυτές.

Στο πλαίσιο αυτό νομίζω ότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν και σε συστράτευση επενδυτών που θα ήθελαν να προβληθούν και να συνδράμουν μέσα από το τεράστιο κοινωνικό μέγεθος της ομάδας και πάντα, φυσικά, στο πλαίσιο του προαναφερόμενου λαϊκού πολιτεύματος.

Όταν οι όροι συνεργασίας με το «ξένο κεφάλαιο» είναι διάφανοι και με ασφαλιστικές δικλείδες τότε μπορούν άνετα να παντρευτούν και να συζήσουν αρμονικά τα δύο αντίθετα διοικητικά ρεύματα δηλ. λαός και κεφάλαιο.

Ως λαός δώσαμε εξετάσεις υπομονής και πετύχαμε. Μάθαμε να αντέχουμε τον Γολγοθά της προσδοκόμενης Ανάστασης και να στηρίζουμε τον αγώνα της διοίκησης γιατί αποτελεί τον δικό μας αγώνα. Τίποτα δεν μας χαρίζουν εμάς όσο και εάν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί συνοικιακών σωματείων πασχίζουν να αποδείξουν, ματαίως, το αντίθετο. Για την περίπτωσή μας προβλέφθηκε το άρθρο -00- και όχι -44-... Εμείς μάθαμε να αναστηνόμαστε μέσα από τα ποικιλότροπα λαϊκά ρεφενέ που μας υπαγορεύει το υψηλό ιδανικό της συσπείρωσης που το ζηλεύουν όλοι οι αντίπαλοί μας.

Ο λαός, όμως, αντέχει μέχρις ενός σημείου. Μπορεί να συνδράμει μέχρι και το «νοικοκύρεμα». Την εκτόξευση σε άλλο επίπεδο δεν μπορεί να την φέρει από μόνος του. Το μεγάλο βήμα απαιτεί περισσότερο ρευστό στην ΠΑΕ. Το παράδειγμα μας έρχεται και από τη μεταγραφή του Λάζαρου Παπαδόπουλου που για να πραγματοποιηθεί έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους επιφανή μέλη της ασπρόμαυρης οικογένειας μας. Τα διαρκείας δεν θα αρκούσαν ακόμα και εάν αριθμούσαν διψήφιο αριθμό.

Από «Κροίσους» δεν περιμένουμε γιατί έτσι όπως έχει στηθεί το σκηνικό στο χώρο του Ελληνικού ποδοσφαίρου κανείς επιχειρηματίας δεν θέλει να απέχει 504 χιλιόμετρα από την Αττική γιατί τότε θα δει την αθλητική επένδυσή του να καταπολεμείται λυσσαλέα αλλά και την εν γένει επιχειρηματική δραστηριότητά του να υπονομεύεται από τα σκοτεινά συμφέροντα που έμαθαν να συμπορεύονται μόνο με τους εκφραστές του «Κέντρου».

Δεν μπορεί, όμως, μεγάλο μέγεθος είμαστε και πιστεύω ότι θα τη βρούμε την άκρη. Ο Π.Α.Ο.Κ. θα ξαναγίνει μεγάλος και θα τον χάσουν (πάλι) τον ύπνο τους...