Δεν χάσαμε από την ΑΕΚ
SHARE:
Θα το κάνω αυτή τη στιγμή που ακόμα δεν έχει κατασταλάξει η οργή (;), ο πόνος, η απογοήτευση, η μελαγχολία... Θα επιχειρήσω να αναρτήσω στην οθόνη του υπολογιστή ένα ψυχικό πόστερ ζωγραφισμένο έστω και σε θερμοκρασία πυρετού. Και ας αποτύχω. Είμαι περίεργος, άραγες, θα καταφέρω να διατυπώσω μία παραγωγική άποψη ή θα υπερισχύσει ο ασυνήθης στιγμιαίος καύσωνας της εγκεφαλικής μου ενδοχώρας;
Τα παιχνίδια του Π.Α.Ο.Κ. στην Αθήνα κατάντησαν πια σαν από ταινία προσεχώς. Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Τις σκηνές της τις γνωρίζεις από μέρες πριν. Σε στοιχειώνει η προοπτική να βιώσεις, και πάλι, «μία από τα ίδια». Κατά βάθος κάθεσαι και περιμένεις το μοιραίο. Το χρονικό ενός προαναγγελθόντος εγκλήματος. Η απόλυτη οπαδική κρυάδα.
Επιχειρείς συνάμα την αντίδραση, κάνεις ο.τιδήποτε για να ενεργοποιήσεις την αδρανοποιημένη, από δεκαετίες, προοπτική της ανατροπής, της εξαίρεσης του κανόνα. Πάντα υπάρχει το «αν», η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, η αρχή μιας νέας εποχής. Το κάναμε, γράψαμε ότι δεν παίζουμε με την Μπάρτσα αλλά που...
Η ΑΕΚ παραπαίει φέτος και αυτό το ξέραμε όλοι. Εμείς ερχόμασταν με καλή ψυχολογία αποφασισμένοι να μιμηθούμε την Καβάλα, τα Γιάννενα και όσους άλλους δεν την σεβάστηκαν αγωνιστικά και κατάφεραν να την υποτάξουν. Τι κάναμε όμως; Μία μεγάλη τρύπα στο νερό.
Η αντίπαλός μας, και σε αυτό το παιχνίδι, ήταν μέτρια. Μετά το απίθανο γκολ ανέβασε την απόδοσή της γιατί εμείς αποσυντονιστήκαμε, λες και ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή δεχθήκαμε ένα απρόσμενα περίτεχνο τέρμα. Αντί να πεισμώσουμε σα μεγάλη ομάδα που πληγήκαμε από μια ενέργεια που δεν πρόκειται να επαναληφθεί, ποτέ ξανά, στην καριέρα του Σκόκο, απλά εξαφανιστήκαμε, πανικοβληθήκαμε, είπαμε «και τώρα;»
Καμία αντίδραση, κανένα σχέδιο ανατροπής. Δυστυχώς, φάνηκε το πόσο δεν δουλεύουμε στο «δημιουργικό» αλλά μόνο στο «αντάρτικο» σύστημα. Αναλάβαμε πρωτοβουλία μόνο όταν η αντίπαλος, που δεν πίστευε στα μάτια της για το πόσο αναπάντεχα πήρε κεφάλι στο σκορ, φυσιολογικά οπισθοχώρησε για να κρατήσει το αποτέλεσμα, όπως ακριβώς κάνουν οι χαμηλής ψυχολογίας και δυνατοτήτων ομάδες. Που να το προσέξουμε, όμως, εμείς αυτό...
Όχι, δεν παίξαμε κόντρα στην ΑΕΚ. Δεν ήταν αντίπαλός μας στο τερέν η κίτρινη ομάδα. Αυτή δεν υπήρχε στο γήπεδο. Εμείς παίξαμε κόντρα στην κακή μας ψυχολογία, στο αίσθημα κατωτερότητας όταν κατεβαίνουμε στο ΠΟΚ, παίξαμε κόντρα στην αδυναμία να δούμε ξεκάθαρα τα πράματα, να αξιολογήσουμε τις πραγματικές μας δυνατότητες και την άθλια αγωνιστική κατάσταση της αντιπάλου. Παίξαμε κόντρα στα δεσμά που μας φόρεσε η εικοσαετής απουσία από στόχους κορυφής. Παίξαμε κόντρα στην αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε το πραγματικό μέγεθος του σωματείου, κόντρα σε έναν εφιάλτη που υπάρχει μόνο στο μυαλό μας.
Είμαστε απίστευτα γενναιόδωροι στις συναναστροφές μας με τους Αθηναίους. Χαμήλωσε πολύ το ηθικό μας, το ξέρουν, το βλέπουν γιατί «βγάζει μάτια» και μπορούν και μας παίζουν για πλάκα. Δείτε το πρωτοσέλιδο της κίτρινης εφημερίδας το πρωϊνό του Σαββάτου: «ξεσπάστε στον πελάτη» έγραφε ολοσέλιδα. Και παρόλο που ήταν αγωνιστικά ανύπαρκτοι τα κατάφεραν μια χαρά και μας ξεπέταξαν, ακόμα και τώρα που μπορεί και τους καρπαζώνει ο μουστάκιας Μάκης της νεοφώτιστης Καβάλας...
Ας γίνουμε, όμως, και λίγο δικηγόροι του διαβόλου. Αυτό το «αντάρτικο σύστημα» είναι που μας κρατάει ψηλά στη βαθμολογία και είμαι σίγουρος ότι θα πλησιάσουμε περισσότερο στην κορυφή. Τις μικρές ομάδες θα τις υποτάξουμε. Το δεύτερο σενάριο είναι να χτιστεί η ομάδα ώστε να κερδίζουμε τα ντέρμπι και μετά την επόμενη αγωνιστική να χάνουμε από Πανθρακικό. Γίνεται και αυτό.
Για να έχεις, λοιπόν, «την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο» θα πρέπει να διαθέτεις περισσότερους παίκτες σαν τον Βιεϊρίνια και τον Γκαρσία και λιγότερους σαν τον Αραμπατζή, ώστε και τα ντέρμπι να χτυπάς και να μην στραβοπατάς με τους μικρούς. Αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα.
Θα βγει κάποιος και θα πει αφού είναι έτσι τα πράγματα γιατί παίρνουμε τα ντέρμπι της Πόλης; Η απάντηση είναι εύκολη και θεμελιωμένη στις παραπάνω σκέψεις: Στην Πόλη μας εκείνοι που προσπαθούν, χρόνια τώρα να κάνουν την υπέρβαση και βλέπουν στο πρόσωπό μας τους αντίστοιχους δικούς μας (με ΠΟΚ) εφιάλτες είναι οι αντίπαλοι και όχι εμείς. Αυτούς μπορούμε και τους στραγγαλίζουμε, ακόμα και με σαρδέλες, γιατί τους «έχουμε» και το βλέπουμε αυτό με τον ίδιο τρόπο που μας βλέπουν εκεί κάτω...
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Οποιος διαφωνεί τεκμηριωμένα μπορεί και να με πείσει. Είπαμε, μόλις πριν από λίγο (ξανα)χάσαμε από μία μέτρια ομάδα του ΠΟΚ και μπορεί και να έγραψα αρλούμπες...
