Δυο ίδιες ιστορίες, τόσο διαφορετικές…
SHARE:
Μεγάλη κίνηση που σκόρπισε ενθουσιασμό και δημιούργησε προσδοκίες ανάστασης της ομάδας. Ο κόουτς ανέλαβε εν μέσω της σεζόν (1-1-2000) και ζήτησε στήριξη από τον κόσμο. Ο λαός ανταποκρίθηκε και χωρίς γκρίνια, συνέβαλε στην όλη προσπάθεια. Θυμηθείτε τις αμέτρητες συνεχόμενες ισοπαλίες στα πρώτα παιχνίδια της ομάδας - «σαρδέλα», μέσα και έξω από την Τούμπα. Φυσικά, ο όρος «σαρδέλα» δεν μου αρέσει γιατί όποιος φοράει την τιμημένη τη φανέλα είναι δικός μας άνθρωπος, αλλά τον υιοθετώ για πρακτικούς λόγους.
Τον Ιανουάριο του 2000 έγιναν κάποιες μεταγραφικές κινήσεις και το καλοκαίρι του ίδιου έτους, περισσότερες, και η ομάδα του νέου προπονητή «έδεσε» με αποκορύφωμα την αμέσως επόμενη χρονιά (2001) να σηκώσει την κούπα μέσα στη Φιλαδέλφεια έχοντας στήσει στα τέσσερα τον γαύρο. Μπορμπόκης, Οκκάς, Σπάσιτς, Καφές, Κωνσταντινίδης, Βενετίδης, Κατσαμπής, Αμπονσά, Κουλακιώτης, Ουντέζε, Γεωργιάδης, Δημήτρης Ναλιτζής, Γιώτης Εγκωμίτης, ήταν μία καλοδουλεμένη ενδεκάδα χωρίς το μεγάλο αστέρι (εξαίρεση ίσως ο Γ.Χ.) που στο ρελαντί έριξε τεσσάρα στον μαουνιέρη.
Εκείνη η ομάδα ήταν έτοιμη να κάνει την υπέρβαση και να ξανακτυπήσει το πρωτάθλημα, 16 χρόνια μετά το προηγούμενο. Ήθελε μόνο δυο - τρεις προσθήκες και το 2002 θα ήταν δικό μας, όσες τρικλοποδιές και εάν μας βάζανε.
Δυστυχώς, όμως, συνέπεσε ο τότε μεγαλομέτοχος να διάγει επιχειρηματικά περίοδο «ισχνών αγελάδων» και για να τις ταΐσει άρχισε να αποδημεί την ομάδα - μοντέλο του Ελληνοσέρβου τεχνικού.
Από τις προσδοκόμενες προσθήκες περάσαμε, αμέσως, στις περήφανες πωλήσεις και υπεξαιρέσεις χρημάτων της ΠΑΕ, για τις οποίες ήδη είναι φυγόποινος, και η διάλυση της ομάδας διήρκησε μόνο λίγους μήνες. Και όμως ήμασταν, μόλις ένα βήμα πριν την καταξίωση...
Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω ιστορία; Έχουμε και λέμε:
Ήρθε ο Σάντος φέρνοντας την ελπίδα, όπως το 2000 ο Ντούσαν, για να τελειώσει μια χρονιά που την ξεκίνησε άλλος. Ο κόσμος στήριξε την ομάδα - «σαρδέλα», που μέχρι το τέλος της σεζόν απλά σερνόταν, όπως και τότε. Έγιναν αρχικές προσθήκες τον Ιανουάριο (Βερόν, Κονσεϊσάο κλπ) και το καλοκαίρι, ακόμα περισσότερες, επαναλαμβάνοντας την ίδια ιστορία. Την επόμενη χρονιά δεν πήραμε το κύπελλο, όπως το 2001, αλλά σπάσαμε το κατεστημένο και κατακτήσαμε τη δεύτερη θέση, μετά από 23 χρόνια.
Βρισκόμαστε ήδη στην τρίτη χρονιά του Φερνάντο και με δυο τρεις ποιοτικές προσθήκες χτυπάμε το πρωτάθλημα, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο κόουτς, κάτι που δεν έγινε, αν και επιβάλλονταν, στην τρίτη χρονιά του Μπάγιεβιτς. Τώρα, όμως, δεν υπάρχει Μπάτμαν αλλά μία καταρτισμένη ποδοσφαιρικά διοίκηση, «σπλάχνο από τα σπλάχνα μας», που έπαθε «αυχενικό» κοιτώντας μόνιμα προς τη κορυφή.
Και για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι στις συγκρίσεις των δύο περιόδων, μπορεί οι δυο ιστορίες να μοιάζουν σαν δύο παρτιτούρες αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Πορτογάλος τεχνικός δουλεύει, δίνοντας και την ψυχή του για την ομάδα, όπως βέβαια και ο Ντούσαν, αλλά με δύο εμφανή ντεζαβαντάζ σε σχέση με τον τότε συνάδελφό του:
Α. Χωρίς να έχει την απόλυτη στήριξη του κόσμου, μερίδα του οποίου, μονίμως, επιμένει να τον περιμένει στη γωνία, και
Β. Δίχως τον πακτωλό των εκατομμυρίων που ξοδεύτηκαν για να κτιστεί η ομάδα του Ελληνοσέρβου.
Επιπλέον, ο Σάντος σφυρηλάτησε μία ομάδα που, ναι μεν δεν παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο αλλά, όμως, δεν ζαλίζεται πια από υψοφοβίες κορυφής και το πάει το πράγμα μέχρι εκεί που μπορεί να το πάει.
Άλλωστε, και η Εθνική μας δεν έπαιξε ποτέ μπάλα αλλά το Ευρωπαϊκό το πήρε, και αυτό έγραψε η ιστορία, όπως έγραψε και την περσυνή δεύτερη θέση τη δική μας, όπως θα γράψει σύντομα και το πρωτάθλημα που θα έρθει στην Τούμπα, αρκεί εμείς, ως λαός, να μείνουμε προσηλωμένοι στους τρεις μας στόχους.
Ποιοί είναι αυτοί; Όχι γκρίνιες αλλά στήριξη, στήριξη και ξανά στήριξη, και να είστε σίγουροι ότι ο φωτεινός ανοιξιάτικος ήλιος θα σημαδέψει σύντομα, και πάλι, τον τεράστιο ασπρόμαυρο πλανήτη μας στήνοντας την Τούμπα νοσταλγικά σκηνικά θριάμβου και δικέφαλου μεγαλείου.
