Πιο μπροστά απ΄ όλους εμείς...

Η πρόσφατη συνέντευξη τύπου των Ζήση-Βιολίδη ξεχείλιζε από ΠΑΟΚτσήδικη αρμονία. Μιλούσαν δύο άνθρωποι και ήταν σαν να μιλάει ένας. Η αγωνιστική, διοικητική και οικονομική ανάλυση των πεπραγμένων είχε άμεση σχέση με τον προγραμματισμό των μελλούμενων ενεργειών και ο Π.Α.Ο.Κ. μοιάζει, πλέον, με ένα συνεχώς υψούμενο προς τους αιθέρες οικοδόμημα που δεν κοιτάει πίσω.

Ολόκληρη συνέντευξη τύπου απευθυνόμενη σε τρελαμένους- διψασμένους για ειδήσεις οπαδούς, και όμως, δεν ακούστηκε καμία αερολογία, καμία κούφια κουβέντα, κανένα ανούσιο σύνθημα, ούτε μία οπαδική παπαριά.

Κάθε κουβέντα είχε σχέση με ένα συγκεκριμένο πλάνο που φαίνεται να έχει χαραχθεί πριν από 2,5 χρόνια και που η αλλαγή φρουράς στον προεδρικό Θώκο δεν το επηρέασε στο ελάχιστο.

Είναι ξεκάθαρος ο προγραμματισμός και οι καθορισμένοι στόχοι: Η ολοκλήρωση του αθλητικού κέντρου, η ρύθμιση των χρεών προς το δημόσιο και, αμέσως μετά, η δρομολόγηση της νέας Τούμπας. Τρεις φάσεις που θα μας οδηγήσουν στην νέα εποχή μέσα από ένα άλλο επίπεδο. Παράλληλα, και ενώ διαρκεί όλη η αυτή η διαδικασία, θα γίνεται ό,τι είναι ρεαλιστικά δυνατόν, στον τομέα της ενίσχυσης της ομάδας αλλά το είπε και ο Ζήσης «είμαστε σε φάση οικονομικής εξυγίανσης» και κανείς από εμάς τους οπαδούς δεν πρέπει να το προσπερνάει αυτό.

Θα δανειστώ μία έκφραση από τα σχόλια της κεντρικής σελίδας: «Αυτή η διοίκηση αντανακλά ασφάλεια στον κάθε οπαδό». Έτσι ακριβώς είναι. Δεν σε αγχώνει η αγωνία της αυριανής ημέρας, δεν εξαρτάσαι από άλλους, δεν παρακαλείς κανέναν Κροίσο να έρθει να σε σώσει, είσαι ένα αυτοφυές οικοδόμημα που με τις δικές σου δυνάμεις υψώνεται, τούβλο-τούβλο, στον ουρανό.

Είναι στη μοίρα αυτού του συλλόγου να τρανεύει με τα δικά του υλικά. Το έχουμε ως λαός αυτό. Το βλέπουν οι άλλοι και σκυλιάζουν. Δεν εννοούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι είμαστε τόσο μονιασμένοι και παθιασμένοι με την ιδέα μας, μια σκληρή γροθιά που την προστατεύει από αντίπαλες επιδρομές και «δούρειους ίππους».

Όταν άλλοι χτίζανε το οικοδόμημά τους με τα δεκανίκια του άρθρου 44 μέσα σε τέσσερα χρόνια ξανακαταρρεύσανε, όταν εδώ και χρόνια παρακαλάνε μεσσίες να έρθουν να τους σώσουν και το «μεγαλείο» τους εξαντλείται σε ένα υπερατλαντικό προσύμφωνο, εμείς συνεχίζουμε να μεταγγίζουμε στον μεγαλύτερο σύλλογο του κόσμου το πολύτιμο ζωοδόχο αίμα μας από τα «εντός των τειχών» εκατομμύρια κορμιά μας.

Είναι αδύνατον άλλος σύλλογος στη Χώρα αυτή να ακολουθήσει τις δικές μας διαδρομές. Αυτά τα μονοπάτια είναι αγκαθωτά και για να τα διαβείς απαιτείται τσαγανό και ανεπτυγμένο ένστικτο αυτοδημιουργίας σαν εκείνο που μας έφεραν από την Πόλη οι κυνηγημένοι ιδρυτές μας. Τα συνεχόμενα παιχνίδια με την εξουσία και οι απανωτές εύκολες λύσεις για τους άλλους συλλόγους στην πραγματικότητα έχουν γαλουχήσει στρατιές μωρόχαυλων οπαδών που μονίμως θα χάνονται με την πρώτη στραβή.

Η μόνη στέρεη πορεία είναι η δική μας. Και την ακολουθούμε με συνέπεια αφού βγάζει στα σίγουρα σε τόπους φωτεινούς.