Το πραγματικό μας δίλλημα

Υπόθεση «Δημήτριος Σαλπιγγίδης»: Το μόνο που ξέρουμε επίσημα είναι ότι ακόμα δεν έχει υπογράψει την ανανέωση του συμβολαίου του στον βάζελο, ο οποίος φέρεται, όμως, να τον θέλει διακαώς. Και αυτό είναι όλο. Όσοι διατείνονται ότι ξέρουν περισσότερα, αδιαφανή στους υπόλοιπους, δεδομένα της υπόθεσης καλύτερα να σταματήσουν να δημιουργούν κλίμα γιατί στο τέλος, μπορεί και να εκτεθούν στο Πανελλήνιο, εκείνοι, αλλά και συνολικά όλοι μας, ως λαός του Π.Α.Ο.Κ., ώστε να αρχίσουν να μας δουλεύουν σχετικά οι αντίπαλοί μας. Ακόμα δεν γεννήθηκε, λοιπόν, «Γιάννη τον είπαμε». Η λαϊκή ρήση ταιριάζει γάντι.

Λογικά, ζήτημα με τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει και όλος αυτός ο αναβρασμός γύρω από την πιθανολογούμενη επιστροφή του λειτουργεί άκρως αποπροσανατολιστικά στο καθημερινό κλίμα της ομάδας και των οπαδών. Φθάσαμε να έχουμε χωριστεί σε «Σαλπιγγιδιστές» και μη (μεγάλη η χάρη του...). Εδώ αρμόζει και μία άλλη ρήση «δυο γάϊδαροι μαλώνανε σε ξένη αχυρώνα». Ίσως και να επιβάλλεται και μία ερώτηση «ο Σαλπιγγίδης το ξέρει ότι θέλει να επιστρέψει στην ομάδα;»

Το αληθινό δίλλημα δεν είναι ο πρώην παίκτης μας. Εγώ προσωπικά το εστιάζω στο διοικητικό πεδίο. Ο Θόδωρος τον Ιανουάριο επιστρέφει στον Προεδρικό θώκο ηγούμενος μιας διοίκησης που ουσιαστικά ποτέ δεν εγκατέλειψε. Καλώς να έρθει, φυσικά, άλλωστε αυτό ευχόμασταν όλοι από την πρώτη στιγμή της αποχώρησής του. Το γιατί, όμως, έφυγε δεν μας το έχει ξεκαθαρίσει ακόμα.

Αν το έκανε για προσωπικούς λόγους δεν μας αναλογεί πεδίο κριτικής. Τι γίνεται, όμως, εάν οι λόγοι που τον έσπρωξαν στην έξοδο έχουν σχέση με την ομάδα και το, κατά την αποχώρησή του, συσσωρεμένο αρνητικό κλίμα σχετικά:

Α. με τις στρατηγικές επιλογές του,

Β. με κάποιο απαράδεκτο πανό που αναρτήθηκε στην κοινή θέα υπονοώντας διαφθορά και απάτη, το οποίο δεν καταδίκασε ποτέ ανοιχτά ο οργανωμένος και μη λαός του Π.Α.Ο.Κ.,

Γ. με την καθημερινή γκρίνια και αμφισβήτηση, προπονητή, παικτών (βλέπε Ιβιτς), διευθυντών ομάδας κλπ

Δ. με τα νταηλίκια κάποιων άρρωστων μυαλών στη Σουρωτή

Εάν έφυγε για όλους μαζί τους παραπάνω λόγους, ή και για έναν από αυτούς, η επιστροφή Ζαγόρ αυτόματα φέρνει από μόνη της και το μεγαλύτερο δίλλημα από καταβολής της ασπρόμαυρης «επαναστάσεως». Και αυτό δεν είναι άλλο από τα παρακάτω ερωτήματα: Τι θα κάνουμε από δω και πέρα ως λαός, θα συνεχίσουμε, με το ίδιο βιολί, δηλ.

Α. αμφισβητώντας όποιες επιλογές του προεδρείου δεν γουστάρουμε  επιδεικνύοντας μουρμούρα και άσχετες υποδείξεις σε έναν άνθρωπο που μεγάλωσε στο χορτάρι και τα αποδυτήρια του αθλήματος που υπηρετεί;

Β. Θα επαναμφισβητήσουμε την τιμιότητά του αναρτώντας κατά βούληση κατάπτυστα πανό και μάλιστα χωρίς να τα αποδοκιμάζουμε;

Γ. θα ξαναρχίσουμε να γκρινιάζουμε όταν ο Ιβιτς σταματήσει σε κάποιο παιχνίδι τις ασίστ - γκολ στους συμπαίκτες του αλλά και το σκοράρισμα στην εκπνοή του αγώνα;

Δ. Θα συνεχίσουμε να περιμένουμε στην γωνία τον «άμπαλο και φοβισμένο» προπονητή μας άμα θα χάσει ακόμα ένα ντέρμπι με ομάδα του ΠΟΚ;

Την σημαντικότητα του διλήμματος την απέδωσε ο ίδιος ο Ζήσης στην πρόσφατη συνέντευξή του - άνοιγμα στον Τεο, όπου τόνισε με σαφήνεια «ο Π.Α.Ο.Κ. δεν είναι καφενείο να μπαίνουμε και να βγαίνουμε κατά βούληση» με σαφή αποδέκτη τον Θόδωρο, ο οποίος εντούτοις «δεν περισσεύει για τον Π.Α.Ο.Κ.», όπως είπε.

Αυτό σημαίνει ότι εάν οι συνθήκες δεν αλλάξουν από την πλευρά μας και συνεχίσουμε να παραμένουμε ανώριμοι υποστηρικτές του τύπου «Θόδωρε προχώρα σε στηρίζουμε αλλά σε παρακαλώ διόρθωσε τα λάθη σου, φέρε μας άλλον προπονητή, διώξε τον Ιβιτς (και τον κάθε Ιβιτς) τον Γκαγκάτση, το γιο του, τον Θειό του, την κουμπάρα του, μη τυχόν και φέρεις πίσω τον προδότη τον κοντό, κλείσε το απάτη travel κ.ο.κ., μαζί σου μια ζωή ολά - ολέ», τότε ο Θόδωρος νομοτελειακά θα ξαναφύγει και, αυτήν τη φορά, οριστικά και αμετάκλητα, και για τον λόγο που είπε ο Ζήσης.

Κατά την άποψή μου αυτό είναι το μεγάλο δίλλημα της ομάδας και από την δική μας συμπεριφορά και μόνο εξαρτάται το μέλλον της.

Και για να τελειώσω όπως ακριβώς ξεκίνησα. Όσον αφορά το θέμα του πρώην ποδοσφαιριστή του Π.Α.Ο.Κ., Δημήτριου Σαλπιγγίδη, τον γουστάρουμε δεν τον γουστάρουμε, τον συγχωρούμε δεν τον συγχωρούμε, σημασία έχει να στηρίξουμε τυφλά την όποια επιλογή της διοίκησης σε αυτό το ζήτημα. Αλλιώς θα κάνουμε «μία τρύπα στο νερό» μέσα στην οποία θα πέσουμε όλοι μας ανακυκλώνοντας την μιζέρια και τις χρόνιες φοβίες και αγκυλώσεις μας που ευθύνονται σε μεγάλο ποσοστό για την συνεχόμενη εικοσαετή ποδοσφαιρική μας παρακμή.

Και όσο για την προσωπική μου θέση στο θέμα αυτό θα πω τα εξής: Με πίκρανε φοβερά η φυγή του και για την εσωτερική μου ισορροπία τον υποβάθμισα, έως και τον ξήλωσα από την καρδιά μου, και αυτό συνεχίζει να ισχύει, μέχρι και σήμερα. Επομένως, το εάν έρθει, ή δεν έρθει, καθόλου δεν με απασχολεί και σε περίπτωση που, τελικά, το κάνει θα στηρίξω την επιλογή αυτή μόνο σε σχέση με το μεγάλο παραπάνω διοικητικό δίλλημα και τίποτα περισσότερο.

Από κει και πέρα εάν ο ποδοσφαιριστής πιστεύει ότι έχει να αποδείξει πράγματα στον λαό του Π.Α.Ο.Κ. είναι απολύτως δικό του ζήτημα και ας μη μας μπλέκει με το πρόβλημά του.

Άλλωστε, το να δηλώνει κανείς ΠΑΟΚτσής σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι δα και πρωτοφανές πράγμα αφού το έχουν κάνει, ταυτόχρονα, και κάποια εκατομμύρια ακόμα άνθρωποι, οπότε δεν αρκεί αυτό από μόνο του για να γιατρευτεί η πληγή μου. Χρειάζονται και άλλα πολλά τα οποία δεν θα τα κάνω εγώ αλλά θα πρέπει εκείνος...