Γκαρσία όπως ...Κονσεϊσάο

Από το 1980, έως και πρόσφατα, οι κατά διαστήματα ταραγμένες διοικητικές περίοδοι ήταν και μακρόχρονες και καταστρεπτικές. Οι κόντρες κατά σειρά με Παντελάκη (ναι, και με αυτόν), με Βουλινό, με Μπατατούδη και με ΓουμενοΠαγώνη άφησαν το δικό τους αρνητικό, κάθε φορά, στίγμα. Και μιλάμε για πρόσωπα που είχαν αναλάβει ερχόμενοι «μετά φανών και λαμπάδων» και αναμφισβήτητα στα πρώτα χρόνια της παρουσίας τους έφεραν την ελπίδα της ανάτασης και, πράγματι, αρχικά προσέφεραν.

Αν εξαιρέσουμε ίσως τον πολύπειρο Παντελάκη οι υπόλοιποι είχαν τόση σχέση με την μυρωδιά του γκαζόν και των αποδυτηρίων όσοι έχουμε εμείς όλοι με τα προγράμματα της ΝΑSΑ. Φυσικό ήταν μετά τον διοικητικό «μήνα του μέλιτος» του καθένα, που διαρκούσε, συνήθως, ένα με δύο χρόνια, να κυριαρχήσει αυτή η έλλειψη χημείας, διοίκησης με παίκτες, που αντανακλούσε την αρνητικότητά της και στον κόσμο.

Ουσιαστικά από κει ξεκινούσαν όλα. Τα οικονομικά προβλήματα ήταν συνεχώς η επίσημη εκδοχή για κάθε αποτυχημένη διοίκησή μας, και ως ένα βαθμό ο ισχυρισμός αυτός θεμελιώνονταν, αλλά αυτά τα θέματα πάντα υπήρχαν, και θα υπάρχουν, ακόμα και στις πιο εύρωστες διοικήσεις. Δείτε για παράδειγμα σήμερα στον πολυμετοχικό βάζελο που δηλώνουν, άνευ αισχύνης, και σε αντίθεση με όσα παχυλά είχαν διαλαλήσει «προεκλογικά» ότι για να αγοράσουν τον αμυντικό Killer που ζήτησε ο νέος προπονητής τους θα πρέπει πρώτα να πουλήσουν παίκτες ή παίκτη ...λόγω έλλειψη ρευστού! Δεν τα λέω εγώ αλλά οι δικοί τους ρεπόρτερ τα λένε. Φαντάζεστε να τα έλεγε αυτά ο Ζήσης τι θα του σέρνανε κάποιοι;

Η πολυπόθητη χημεία παικτών και διοίκησης είναι που κάνει τη διαφορά στη σημερινή διοίκησή μας και αυτήν την θετική αύρα την εισπράττει και ο κόσμος που συνεχίζει να ανταποκρίνεται από το υστέρημά του (δεν είναι σχήμα λόγου αυτό) ενώ ο έρωτάς του για τον σύλλογο έχει χτυπήσει «κόκκινο». Με μικρό μπάτζετ παρουσιάζουμε την όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστική ομάδα αναγνωρίζοντας αμέσως τις ποδοσφαιρικές αξίες - λαβράκια και αποβάλλοντας τα ενοχλητικά ζιζάνια των αποδυτηρίων.

Οι μεγάλες προσωπικότητες των Ζαγοράκη, Βρύζα και εσχάτως του Κονσεϊσάο αποτελούν, από την μιά, την μηχανή που μπορεί και ανιχνεύει το κρυμμένο χρυσάφι σε κάθε γωνιά της γης ενώ, ταυτόχρονα, μπορούν και ξεκλειδώνουν δυσπρόσιτες, στους αδαείς Ελληνες εφοπλιστές - παράγοντες, παγκόσμιες ποδοσφαιρικές θύρες.

Την συνταγή της άμεσης αξιοποίησης των μεγάλων αθλητών σε πόστα διοικητικά την έχουν ακολουθήσει και τα μεγάλα κλάμπ της Ευρώπης. «Σκύλο από μαντρί» θα πάρεις για να κάνεις της δουλειά σου και «γυναίκα από σπίτι», λέει η λαϊκή σοφία.

Μετά τον Σέρτζιο πιστεύω ότι θα πρέπει να αξιοποιήσουμε διοικητικά και τον μεγάλο Πάμπλο Γκαρσία. Το πέρασμά του από τη Ρεάλ και τη Μίλαν τον κατέταξε στο παγκόσμιο κλάμπ V.I.P. νοτιοαμερικάνων ποδοσφαιριστών και για το μέγεθος του Ελληνικού ποδοσφαίρου αποτελεί και αυτός ένα αληθινό κελεπούρι, πολύτιμο υλικό προς αξιοποίηση.
Τυγχάνει και αυτουνού η κουλτούρα να συνάδει με την δική μας και ήδη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα πρόλαβε και έγινε ασπρόμαυρο σύμβολο. Σίγουρα η παικτική του αξία είναι ασυναγώνιστη και μαζί με τον Βιεϊρίνια αποτελούν τους στυλοβάτες της φετινής μας πορείας.

Νομίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας θα θέλει να τον δει να κρεμάει τα παπούτσια του στην Τούμπα και αμέσως μετά να πιάνει δουλειά στους ορόφους του διοικητικού μας μεγάρου σε απευθείας σύνδεση με την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα.

Τα παγκόσμια αστέρια αναδύουν υγεία και προοπτική και ελπίζουμε η ομάδα να μην ξεφύγει ποτέ από τα χέρια τους ακόμα και εάν βρεθούν επενδυτές για την ΠΑΕ γιατί είπαμε πάρε «Σκύλο από μαντρί» και «γυναίκα από σπίτι».