Άλλο το «Είμαι Π.Α.Ο.Κ.» και άλλο το «Ο Π.Α.Ο.Κ. είμαι εγώ»
SHARE:
Στο ίδιο παρεξηγημένο μοτίβο κινούνται και πολλές δικές μας λαοπρόβλητες οπαδικές εκφράσεις. «Ο Π.Α.Ο.Κ. είμαστε εμείς», «Ο Π.Α.Ο.Κ. ανήκει στο λαό του» υποστηρίζει η πλατιά μας μάζα και, καταρχάς, κανείς δεν μπορεί να αντιλέξει γιατί ο λαός μας αποκλειστικά, εδώ και τρία χρόνια, συνεισφέρει στην αναγέννηση της ομάδας.
Ηρθε, όμως, η ώρα να αφήσουμε αυτές τις γενικόλογες αυτοπροσδιοριστικές οριοθετήσεις γιατί τώρα, περισσότερο από ποτέ, παρίσταται η ανάγκη να εμβαθύνουμε περισσότερο και στο περιεχόμενό τους. Και αυτό γιατί παρατηρούμε ότι, όπως, ο κάθε κυβερνήτης της διασποράς των Κρατών χρησιμοποιεί την διεθνώς αποδεκτή έννοια της «δημοκρατίας» για να νομιμοποιήσει τα πολιτικά του εγκλήματα, έτσι υπάρχει, δυστυχώς και σε μας, μία μικρή μερίδα οπαδών που νομίζουν ότι, προτάσσοντας το κοινώς αποδεκτό σύνθημα «Ο Π.Α.Ο.Κ. είμαστε εμείς», μπορούν αυθαιρέτως να ηγεμονεύουν, να επιβάλλουν και να απαιτούν, κατά το «δοκούν», αδιαφορώντας για τα πραγματικά «θέλω» της συντριπτικής πλειοψηφίας της ασπρόμαυρης επικράτειας.
Ο φασισμός σε όλο του το μεγαλείο. Οι λίγοι να θέλουν με το «έτσι θέλω» να επικρατήσουν στους πολλούς και, μάλιστα, στο όνομα της δεδηλωμένης οπαδικής μας δημοκρατίας δηλ. του ... «Ο Π.Α.Ο.Κ. είμαστε εμείς»!!!
Ας επεξεργαστούμε, λοιπόν, ειδικότερα το ποιος είναι «ο Π.Α.Ο.Κ.». Εχουμε και λέμε εντελώς ενδεικτικά:
Α. Αυτός που εκσφενδονίζει πέτρες, μπουκάλια και αναπτήρες όταν ο αντίπαλος εκτελεί κόρνερ στην Τούμπα δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται ως «ο Π.Α.Ο.Κ.;»
Β. Αυτός που βρίζει τον αθλητή που φοράει την τιμημένη τη φανέλα την ώρα που αγωνίζεται δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται ως «ο Π.Α.Ο.Κ.;»
Γ. Αυτός που είναι και αισθάνεται μειοψηφία και εντούτοις επιμένει να απειλεί ότι θα τα κάνει όλα «λίμπα» εάν δεν περάσει το «δικό του» δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται ως «ο Π.Α.Ο.Κ.»; Μπορεί να έχει αυτός καμία σχέση με την δική μας επανάσταση;
Όχι, σε καμία περίπτωση αυτοί όλοι δεν μπορούν να είναι «ο Π.Α.Ο.Κ.». Μπορεί να δηλώνουν, και δεν αμφισβητούμε, ότι ως οπαδοί είναι Π.Α.Ο.Κ. αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση «ο Π.Α.Ο.Κ.».
Το σύνθημα «ο Π.Α.Ο.Κ. είμαστε εμείς» δεν τους συμπεριλαμβάνει. Το σχέδιο της σταδιακής αναγέννησης της ομάδας δεν τους χωράει γιατί ήταν πάντα, είναι και θα συνεχίσουν να είναι μια ζωή τροχοπέδι της ανάπτυξής μας θέτοντας πάνω απ΄όλα τον φανατισμένο εγωισμό τους, που είναι εκτυφλωτικά ορατός σε όλους μας, ενώ την ασπρόμαυρη ιδέα μας την χρησιμοποιούν για να «εγωπροβάλονται» καλύτερα. Δεν είναι ερωτευμένοι με τον Π.Α.Ο.Κ. αλλά μόνο με τον εαυτό τους. Ο Π.Α.Ο.Κ. μας είναι απλώς το μέσον στη διαδικασία τους αυτή.
Όταν είσαι πραγματικά Π.Α.Ο.Κ. έχεις τη γνώμη σου, που είναι πάντα σεβαστή σε όλους, αλλά υποχρεωτικά αποδέχεσαι την πλειοψηφία χωρίς απειλές ενάντια στο σύνολο. Το καλό σημερινό κλίμα και η ομοψυχία μας δεν γίνεται, μονίμως, να τελούν υπό την ομηρία της θέλησης των λίγων που με όπλο τις απειλές για εμφύλιους κλπ. απειλούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Ούτε βρίζεις τους παίκτες και τους προπονητές άσχετα εάν δεν τους πηγαίνεις (και αυτό είναι δικαίωμα του καθένα να έχει γνώμη αλλά το να προσπαθεί να την επιβάλλει είναι το φασιστικό του πράγματος...).
Εάν εσείς οι λίγοι ήσασταν ο Π.Α.Ο.Κ. τα διαρκείας μας θα ήταν 3.000 και ο μέσος όρος προσέλευσης στην Τούμπα 6-7000. Δεν θα είχε αναλάβει ο Ζαγοράκης και τώρα θα ήμασταν πιθανότατα σε άλλες κατηγορίες ή έστω μία υποβαθμισμένη μέτρια ομάδα α΄ εθνικής επιπέδου γριάς ή νιόνιου...
«Ο Π.Α.Ο.Κ.» είναι εκείνοι που στηρίζουν τυφλά την ομάδα και βλέπουν μόνο φανέλες στο γκαζον. Που ηδονίζονται μόνο από τις επιτυχίες και αδιαφορούν για τα πρόσωπα. Που θέλουν το καλό της ομάδας και όχι του «εγώ» τους. Που την ώρα του αγώνα αλλά και μετά από αυτόν δεν βρίζουν ποτέ κανέναν παίκτη μας ούτε και προπονητή. Είναι εκείνοι που διαφωνούν αλλά δέχονται τη βούληση των πολλών. Είναι εκείνοι που διατυπώνουν την αντίθετη άποψή τους χωρίς απειλές. Είναι εκείνοι που από το υστέρημά τους και στο μέτρο του δυνατού, στηρίζουν οικονομικά την προσπάθεια με διαρκείας, μετοχές, εγγραφή στον ερασιτέχνη ή έστω με κάποια από αυτά. Είναι εκείνοι που μακρά από τα φώτα κλαίνε για την ομάδα και δίνουν ακόμα και συγχωροχάρτι στους εχθρούς τους όταν εκείνη κερδίζει. Είναι εκείνοι που το μόνο υπέρλαμπρο φως που διακρίνουν είναι εκείνο της δικής μας «Πόλης» που όπως είπε και ο ποιητής συνεχώς θα μας κυνηγά και όπου πηγαίνουμε θα την βλέπουμε μπροστά μας. Ολοι οι άλλοι είναι απλά Π.Α.Ο.Κ.
Άλλο, λοιπόν, το «Είμαι Π.Α.Ο.Κ.» και άλλο το «Ο Π.Α.Ο.Κ. είμαι εγώ».
