Γιατί ρε παιδιά;

Σίγουρα τα νεύρα είναι ακόμα τσαταλιασμένα, πράγμα το οποίο δεν μπορώ εύκολα να διαχειριστώ, αλλά υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω.

Γνωρίζουμε όλοι μας ότι η φετινή χρονιά είναι μια χρονιά μεταβατική, με πολλά νέα δικά μας παιδιά, με λίγες μεταγραφές, με πρώτο στόχο την οικονομική εξυγίανση και τη νοικοκυροσύνη της ομάδας. Είμαστε πλήρως συνειδοποιημένοι, αυτή τη δύσκολη για όλους εποχή, ότι θα είναι μία χρονιά υπομονής. Μια χρονιά που ίσως έρθουν αρκετά άσχημα αποτελέσματα τα οποία θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε με σύνεση, σωφροσύνη και ψυχραιμία.

Σαφώς και επιβάλλεται (και το απαιτούμε αυτό) να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις όλα τα παιχνίδια. Περιμένουμε ότι και φέτος παιχνίδια (εκτός των κλασικών ντέρμπυ) όπως αυτά με την Τρίπολη, τον Ατρόμητο και την Ξάνθη δεν θα είναι καθόλου εύκολα. Το γνωρίζουμε καλά αυτό και μία μικρή γεύση παρά λίγο να παίρναμε και στο παιχνίδι με τον Πανθρακικό.

Με δεδομένη, λοιπόν, την αποδυνάμωση της ομάδας, επανέρχομαι στο προχθεσινό παιχνίδι και απευθυνόμενος στους παίκτες και στον προπονητή της ομάδας μας, θέλω να τους ρωτήσω το εξής:

Γιατί ρε παιδιά; Αλήθεια, γνωρίζατε πόσο πολύ θέλαμε την προχθεσινή πρόκριση; Όχι, δεν είναι μόνο ότι οι Αυστριακοί ήταν μία μέτρια ομάδα του χεριού σας. Ούτε ότι χάθηκε μία καλή ευκαιρία να μπουν λίγα χρήματα στα ταμεία της ομάδας (πρωτίστως για εσάς), ούτε η αίγλη και το πρεστίζ της ομάδας που θα έδινε για τρίτη συνεχόμενη φορά (και τέταρη συνολικά) το παρόν στους ομίλους του Europa League.

Είναι ότι οι οπαδοί της συγκεκριμένης ομάδας ήρθαν 100% δασκαλεμένοι να μας προκαλέσουν μέσα στο σπίτι μας. Και κατάφεραν να μας παρασύρουν και να είναι οι κύριοι υπαίτιοι για τη ζημιά και τη μεγάλη τιμωρία της ομάδας που θα έχουμε του χρόνου στις πλάτες μας. Είναι ότι τα ενδεχόμενα έσοδα που θα είχαμε από τη συμμετοχή στους ομίλους θα πάνε όλα, μέσω του market pool, στα ταμεία μίας εκ των δύο πιο βρώμικων Ελληνικών ομάδων, του σκαϊθηναϊκού. Στο φινάλε είναι ότι δεν το παλέψατε. Εύκολα αποκλειστήκαμε με τα χέρια κατεβασμένα.

Δεν το χωράει ο νους μου το ότι δεν κατάφερε να σας πορώσει η αλήτικη συμπεριφορά των οπαδών τους. Μου έρχονται στο νου και οι εικόνες από τους ελέγχους που κάνανε στα δικά μας παιδιά στην Αυστρία, που θύμιζαν σκηνές βγαλμένες από το Άουσβιτς, και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι...

Απεναντίας, σας είδα νωθρούς και νωχελικούς (έναν μελαχρινό τον είδα αδιάφορο, κάνα δυο νεαρούς να μοιάζουν με μικρά οικόσιτα αιλουροειδή, κάνα δυο να μην έχουν συνειδητοποιήσει ότι παίζουν στον ΠΑΟΚ). Καταλαβαίνετε, πολύ καλά θαρρώ, γιατί τα παιδιά σας γύρισαν την πλάτη!

Είδα ένα προπονητή που πήρε τα ρίσκα του, αλλά δεν του βγήκαν. Άκουγα και τις δηλώσεις πριν τον αγώνα και έλεγα ότι τα λέει για να μην σας αγχώσει. Επανέλαβε και μετά το παιχνίδι ότι δεν χάθηκε ο κόσμος που, ακόμα και αλήθεια να είναι ότι ειπώθηκαν για ψυχολογικούς λόγους για να ξεπεραστεί γρήγορα το σοκ του αποκλεισμού, θα προτιμούσα να μην τα άκουγα καθόλου. Στην ιστορία του ΠΑΟΚ επιβάλλεται στις αποτυχίες να αναγνωρίζουν όλοι τα λάθη τους (παίκτες και προπονητής), να σκύβουν το κεφάλι, να ζητάνε ένα συγγνώμη από τον κόσμο που πλήγωσαν και να πεισμώνουν ακόμα περισσότερο ώστε να επανορθώσουν στο άμεσο μέλλον. Το ότι «δεν χάθηκε και κόσμος» το ξέρουμε και μόνοι μας και δεν είναι ανάγκη να μας το λέτε δημόσια. Και είναι μια ατάκα που ταιριάζει σε μικρές ομαδούλες της σειράς και όχι στη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Δεν χάθηκε ο κόσμος, αλλά ένας κόμπος στο λαιμό μας ήρθε. Έχασε ο ΠΑΟΚ μας και δεν μπορούμε να σφυρίζουμε κλέφτικα, κ. Δώνη.

Πιστεύω πάρα πολύ στην αξία του Δώνη και αυτό που πραγματικά θέλω είναι να μην ξανακούσω συνέντευξη τύπου του προπονητή της Λάρισας, αλλά του ΠΑΟΚ. Φυσικά και δέχομαι ότι πρώτος αυτός είναι που στενoχωρέθηκε για το αποτέλεσμα. Θέλω, από δω και πέρα, να βλέπω παίκτες μαχητές με πάθος και αποφασιστικότητα και όχι αδιάφορους. Θέλω ακόμα πιο πολλούς Kace και εγώ θα είμαι δίπλα τους.

ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚάρα μου,
ζω ΜΟΝΟ για σένα ομαδάρα μου!