Χωρίς τίτλο...

Είναι στιγμές που η περιστασιακή πραγματικότητα γκριζάρει ανεξήγητα. Τίποτα το ορατό δεν μας φταίει, και όμως, μαύρες εικόνες στραγγαλίζουν τον νου ενώ στο βάθος του θεάται η θλίψη να κερνάει «της ψυχής τα αναθέματα». Η δουλειά, η υγεία, οι συναναστροφές, το αύριο και το σήμερα, όλα συμπλέκονται, καμιά φορά, από την ανάποδη και να σου, πάλι, το ποτήρι μισοαδειανό, σκούρο και μουντό, και ας φάνταζε νωρίτερα κρυστάλλινο και γεμάτο.

Παράξενα τα εσωτερικά αυτά πεδία που η καθημερινότητα όλο και συχνότερα μας σερβίρει μέσα από τα ύποπτα σκοτεινά μονοπάτια που κανείς ποτέ δεν επιδιώκει να διαβεί. Αντίθετα, εκείνα απρόσκλητα μας τραβολογούν και, όσο βαστάει το σκοτεινό δρομολόγιο, ό,τι μας στήριζε νωρίτερα φαντάζει τώρα ανήμπορο να τα ξανακαταφέρει.

Στην καλύτερη περίπτωση απλά βαριέσαι δυνατά, στη χειρότερη δεν μιλιέσαι. Δεν γίνεται, όμως, περιμένεις το ανοσοποιητικό σύστημα στον εγκέφαλο να φέρει τη λύση του μαρτυρίου. Να σε βγάλει απ΄ το αζήτητο κάτεργο και να σε επαναφέρει στις κανονικές πορείες.

Ενώ, λοιπόν, η πραγματικότητα δείχνει να σ΄ έχει προδώσει η λύση έρχεται στα ξαφνικά από μία πλευρά της που πάντα λάτρευες να αγαπάς και να πιστεύεις από αμούστακο παιδί τότε που με ένα κασκόλ στο λαιμό λάμβανες εντατικά μαθήματα αφοσίωσης στην ιδέα που σε ξετρελαίνει.

Φυλακισμένος στα εσωτερικά κάτεργα ακούς στο ραδιόφωνο τα καλά νέα της ΠΑΟΚΑΡΑΣ και αμέσως το ανιαρό ταξίδι λαμβάνει τέλος, ενώ οι εικόνες αναχρωματίζονται. Ένα εσωτερικό ρίγος σπάει τα δεσμά της θλίψης και τώρα πια ξέρεις ότι σε έχει παραλάβει το ασπρόμαυρο μεγαλείο για να σε επαναφέρει στην αισιόδοξη εκδοχή των πραγμάτων γιατί μπορεί όλοι να σε εγκαταλείπουν, η ασπρόμαυρη αύρα, όμως, ποτέ.

Η καλή είδηση μπορεί να είναι μια καλή μεταγραφή, μία δικαίωση, μία διοικητική κίνηση, ο,τιδήποτε φτερουγίζει ψηλότερα την αγάπη μας που γι΄ αυτήν όλοι μας έχουμε καταθέσει σε φωνή, χιλιόμετρα, ξενύχτη και βαλάντια και δεν έχει σημασία το ποιος λιγότερο και περισσότερο γιατί αυτά ο Θεός της Τούμπας δεν τα μετράει καθόλου.

Και εάν, κατά τους ψυχολόγους, ευτυχής άνθρωπος είναι εκείνος που καταφέρνει, να αντιμετωπίζει την αγκαθωτή πραγματικότητα, προσεγγίζοντας την εσωτερική του λύτρωση μέσα από τακτές ψυχικές ασκήσεις ακριβείας, τότε εμείς στα σίγουρα έχουμε ξεπεράσει προ πολλού την επιστήμη τους αφού τα κεφάλαια του ψυχικού μας πλούτου τα έχουμε κατατεθειμένα σε φουσκωτούς λογαριασμούς της πιο πλούσιας Τράπεζας του σύμπαντος, στου αετού τη φωλιά, στης Τούμπας το Ναό και όσο τη ληστεύουν οι χαμερπείς άπιστοι τόσο πιο πολλά έχει να μας δώσει.

Κάτι τέτοιες στιγμές θέλω να έχω μπροστά μου τους ξενέρωτους άμπαλους που ξέρουν μόνο να επικρίνουν για το πόσο «κορόιδα» είμαστε που τρέχουμε πίσω από μία μπάλα «για να κονομάνε άλλοι» για να τους εξηγήσω, για μία ακόμα φορά, ότι όταν ο πλανήτης σκοτεινιάζει γύρω μας εμείς έχουμε την ΠΑΟΚΑΡΑ να μας σώζει απ΄ της ρουτίνας τη θηλιά, ενώ εκείνοι οι δύστυχοι όχι. Και δεν χρειαζόμαστε άλλες ουσίες για να γλεντάμε, πέσαμε μέσα στο ασπρόμαυρο καζάνι όταν ήμασταν μικροί και όλα τα άλλα αχρείαστα μας είναι...