"Ο παπα - Χρήστος"

Η φιλοσοφική αναζήτηση είναι κύκλος ομόκεντρος με την μεταφυσική ανησυχία. Η προσπάθεια να εξηγήσουμε τα ...ανεξήγητα μοιάζει με τρυπάνι που ολοένα σκάβει βαθύτερα στα σκληρά στρώματα της σκέψης ψάχνοντας για μια συμπαντική αλήθεια που δεν φαίνεται να έχει πάτο.

Η μονομερής επένδυση στο λογικό ξεθάβει, συνεχώς, αναπάντητες απορίες που περισσότερο χαοτικεύουν τα πράγματα αντί να τα ξεκαθαρίζουν. Η λογική, βέβαια, είναι αναγκαία καθότι αποτελεί τον ένα πυλώνα του έσω εαυτού μας. Ο άλλος, όμως, είναι ο ψυχισμός και δίχως τα δύο αυτά υποστηρίγματα δεν μπορούμε να σταθούμε πουθενά. Αποτελούν δοχεία συγκοινωνούντα και η απομόνωσή τους θα επιφέρει εσωτερική κατάρρευση.

Ο ψυχισμός έχει ανάγκη από συναίσθημα. Η αγάπη, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η στήριξη και υποστήριξη από τους γύρω εφοδιάζουν τον εσωτερικό μας κόσμο με πολύτιμη καύσιμη ύλη, αλλά ποιος να τα προσφέρει όλα αυτά, εκτός, ίσως, από τα πολύ κοντινά πρόσωπα; Τι γίνεται με κείνους που δεν έχουν την ακριβή πολυτέλεια να περιτριγυρίζονται από, πρόθυμες συνδρομής, αγαπημένες υπάρξεις;

Όπου και εάν κοιτάξει κανείς θα συναντήσει ανυπέρβλητους μονωμένους τοίχους που κτίστηκαν για να φωλιάσουν την μοναξιά μην τυχόν και τους διαπεράσει το συναίσθημα. Τα παραπάνω ιδανικά καλλιεργούνται, συνήθως, εντός των τειχών. Απ΄έξω δεν εισπράττεις τίποτα. Πραγματική απελπισία όταν αναζητάς την αυτονόητη ψυχική στήριξη για να λειτουργήσεις.

Και, όμως, υπάρχουν, πάντα και παντού, φανερά και κρυφά περιφερόμενα διαμάντια που έχουν μάθει μόνο να ανοίγουν άδολες αγκαλιές, πιο πολλές και απ΄τα βήματά τους, καλύπτοντας συναισθηματικά κενά απροσδιόριστων αριθμητικά αβοήθητων ψυχών. Διαμάντια που δεν διστάζουν να έρθουν, εκείνα, κοντά στην άγνωστη αδειανή ψυχή μοιράζοντας ανενδοίαστα το εσωτερικό τους πλούτο μαζί της χωρίς τον υπολογισμό στο υλικό κέρδος - βασιλέα όλων μας.

Στις δικές μας οπαδικές τρικυμίες λαμβάνει θέση διασώστη ένας Ιερέας που αποτελεί τον ορισμό θρησκευτικού Ποιμένα. Ο παπα-Xρήστος αρέσκεται να αφήνεται στα εκρηκτικά λατρευτικά μας ρεύματα με την ίδια ευκολία που Ιερουργεί τα Μυστήρια της Εκκλησίας και αγκαλιάζει όλους μας με τον ίδιο τρόπο που το γλυκό του βλέμμα μετράει τους τυχερούς ενορίτες του κάθε Κυριακή εκεί ψηλά στον Τρίλοφο Θεσσαλονίκης.

Με το μόνιμο ασπρόμαυρο κασκόλ στο λαιμό παρευρίσκεται πάντα στο κέντρο των συνάξεών μας καθοδηγούμενος από την αγάπη του Χριστού αλλά, ταυτόχρονα, και από την κοσμική του αφοσίωση στην οπαδική μας τρέλα για έναν σύλλογο που τον γοητεύει από μικρό παιδί, όπως ο ίδιος μας εξομολογήθηκε στα εγκαίνια του συνδέσμου μας, στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, ευλογώντας την προσπάθειά μας σαν κάτι που αναμφίβολα προάγει το «είναι» μας σε πείσμα όλων εκείνων που μας μέμφονται για αυτό που και μεις λατρεύουμε από την τρυφερή ηλικία.

Ιερέας με ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα μοιράζει αφειδώς αγάπη και ελπίδα εισπράττοντας την εκτίμηση όλων γιατί, αν και το πρωτόκολλο της ιδιότητάς του ορίζει διαφορετικά, εκείνος δεν διστάζει να γίνεται ένας από μας, σαν εμάς και για μας, εκδηλωτικός ΠΑΟΚτσής, συνακόλουθος στην κερκίδα, στο αεροδρόμιο, στις διαμαρτυρίες, στους πανηγυρισμούς, τους θριάμβους και τις λύπες.

Άμεμπτη ψυχή με του Χριστού τα ιδανικά διαποτισμένη και τις ασπρόμαυρες αξίες μας γαλουχημένη.

Φάρος αστραφτερός στο επιβεβλημένο, άνωθεν, σκότος ιδεών, στον οποίο ο καθένας μπορεί να υπολογίζει για λιγάκι δροσιά στην προσφερόμενη σε ακριβές συσκευασίες ξηρασία των καιρών. Ο Ιησούς ήταν ο αντεξουσιαστής της εποχής του και για αυτό το λόγο τον σταύρωσε το σύστημα.

Ανατρεπτικός Ιερέας και ο Πατερ Χρήστος πιστός στα όσα δίδαξε ο Ιησούς αποτελεί την, ταπεινών φρονημάτων, τεράστια προσωπικότητα που δεν έχω διακρίνει να διαθέτει άλλη αθλητική οικογένεια, τουλάχιστον, σε αυτές τις διαστάσεις.

Άλλη μια πρωτιά του ΠΑΟΚτσήδικου ιδεώδες που συνυπογράφει τον παγκόσμιο χαρακτήρα αυτής της ασπρόμαυρης γωνιάς του κόσμου.

Σε ευχαριστούμε που υπάρχεις Πατέρα.....