Υπάρχει προστασία κατά της απαγόρευσης μετακινήσεων
SHARE:
Παρόλα αυτά, σε αυτό το κατά έναν παλαιό πολιτικό «απέραντο φρενοκομείο» υπάρχει η σαφής διάκριση των εξουσιών με την δικαστική να ελέγχει τις άλλες αλλά και επαρκές νομοθετικό πλαίσιο προστασίας του πολίτη από τις κρατικές αυθαιρεσίες. Το θέμα είναι ότι η προσφυγή στη δικαιοσύνη είναι και χρονοβόρα και κοστίζει και, κυρίως, απαιτεί και πολλές χαμένες «εργατοώρες» για τον προσφεύγοντα, σε αυτήν, μέχρι να τελεσιδικήσει μία υπόθεση.
Έρχεται ένας υπουργός και σού λέει με δική του αποκλειστικά ευθύνη ότι απαγορεύονται οι οργανωμένες μετακινήσεις των οπαδών της μίας ομάδας στο γήπεδο της αντίπαλης. Καταρχάς, αυτή η απόφαση είναι άκρως αντισυνταγματική γιατί η ισότητα των πολιτών δεν προβλέπεται να παραβιάζεται σε κανέναν χώρο, ούτε και στα δημόσια θεάματα, όπως είναι το θέατρο, ο κινηματογράφος, το ποδόσφαιρο και η διασκέδαση γενικότερα.
Σε μία ενδεχόμενη δικαστική προσφυγή η πολιτεία ίσως αντιτάξει ότι η δημόσια τάξη και ασφάλεια είναι, επίσης, δικαιώματα που προστατεύονται από τον θεμελιώδη καταστατικό μας χάρτη (σύνταγμα) και, επομένως, ο περιορισμός στις οργανωμένες μετακινήσεις θεμελιώνεται και συνταγματικά και ίσως πείσει και το δικαστήριο (λέω εγώ τώρα, κάνοντας τον συνήγορο του διαβόλου, όχι ότι είναι σίγουρο ότι θα επικρατήσει αυτό το επιχείρημα).
Εκείνο που σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί με δικαστική απόφαση είναι η απαγόρευση των μεμονωμένων φιλάθλων εκδρομέων. Δηλαδή δεν μπορεί να αποκλειστεί για κανένα λόγο το δικαίωμα μιας οικογένειας ή και παρέας φιλάθλων να μετακινηθούν ιδιωτικά, και όχι οργανωμένα, σε αντίπαλο γήπεδο για παρακολούθηση αγώνα, χωρίς οπαδικά διακριτικά, με μόνο κριτήριο τον τόπο κατοικίας τους. Ο μεμονωμένος φίλαθλος δεν απαιτεί ιδιαίτερα μέτρα τάξης. Ο μεμονωμένος θα στριμωχτεί στη μάζα των γηπεδούχων φιλάθλων και θα παρακολουθήσει τον αγώνα μη αξιώνοντας ανεξάρτητο χώρο στην κερκίδα ούτε ιδιαίτερη προστασία.
Σε αυτή τη περίπτωση οι έλεγχοι εντοπιότητας της Αστυνομίας στους φιλάθλους, επιβάλλοντας την επίδειξη ταυτοτήτων, είναι παντελώς παράνομοι και μπορούν, ακόμα και προληπτικά, να προσβληθούν από τη δικαιοσύνη. Δηλαδή μπορεί θεωρητικά ένας φίλαθλος, που θέλει να μετακινηθεί π.χ. την Κυριακή στα Γιάννενα, να προσφύγει στη δικαιοσύνη (διοικητικό Πρωτοδικείο) με ασφαλιστικά μέτρα ζητώντας και προσωρινή διαταγή αξιώνοντας την προσωρινή προστασία του δικαιώματός του να ταξιδέψει, ως οικογένεια, στην Ηπειρώτικη πόλη επικαλούμενος το δικαίωμα της ελεύθερης μεμονωμένης πρόσβασης σε όλες τις πόλεις της Χώρας, αλλά και σε όλα τα θεάματα, και να ζητήσει να προστατευτεί προληπτικά από τυχόν παράνομους αστυνομικούς ελέγχους. Επιπλέον, μπορεί να ζητήσει να διατηρηθεί το απόρρητο της διεύθυνσης κατοικίας του, που την προστατεύει, πλέον, και ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα, και για αυτόν τον λόγο, άλλωστε, δεν αναγράφεται τώρα στις αστυνομικές ταυτότητες η κατοικία του πολίτη. Μόνο εάν συλληφθεί κάποιος από τη αστυνομία για ποινικό αδίκημα υποχρεούται να της φανερώσει τον τόπο διαμονής του.
Οι αστυνομικοί κάνουν αυτά που διατάσσονται από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους (υπουργούς) να κάνουν. Το θέμα είναι ότι πολλές υπουργικές αποφάσεις αλλά και πλήθος ψηφισμένων από τη βουλή νόμοι έχουν χαρακτηριστεί αντισυνταγματικοί, με προσφυγή μεμονωμένων πολιτών και οργανώσεων στο συμβούλιο της επικρατείας (ΣτΕ) κάτι που αξίζει τον κόπο να γίνει από τους συνδέσμους που μπορούν αναλάβουν το κόστος μιας τέτοιας διαδικασίας και ας είναι και χρονοβόρα. Μετά, όμως, από την απόφαση που θα εκδοθεί το θέμα θα λήξει οριστικά.
Συμπερασματικά εάν είναι παράνομη, μία φορά, η απαγόρευση της οργανωμένης μετακίνησης οπαδών, από πόλη σε πόλη και γήπεδο σε γήπεδο, η απαγόρευση της ιδιωτικής μετακίνησης και η παρεμπόδιση αυτής λόγω εντοπιότητας είναι, εκατό φορές, αντισυνταγματική και παράνομη και μπορεί προληπτικά να προστατευτεί με δικαστική προσφυγή οποιουδήποτε και στο ΣτΕ αλλά και με τη μορφή ασφαλιστικών μέτρων στο διοικητικό πρωτοδικείο.
Αξίζει τον κόπο κάθε ενέργεια που ακυρώνει την κρατική αυθαιρεσία.
