Η μόνη γιορτινή μέρα...

Τι απόγιναν οι απόκριες των παιδικών μας χρόνων; Τα Χριστούγεννα, η μεγάλη εβδομάδα, οι Εθνικές εορτές και κάθε λυτρωτική, από τη σχολική μονοτονία, αργία; Μοιάζει να τα σάρωσε ο χρόνος με νοερό σκουπόξυλο, να βυθίστηκαν στη διάσταση του «χθες» σαν έννοιες απροσάρμοστες στο τώρα...

Έρχονται σήμερα οι γιορτές και σε διατάσσουν να διασκεδάσεις. Δεν μπορείς, όμως, να το κάνεις. Δε σου βγαίνει το συναίσθημα. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Το τοπίο άλλαξε άρδην. Ό,τι σε γοήτευε, κάποτε, κατέρρευσε σα «χάρτινος» μύθος. Μαζί τους και οι μασκαράδες, ο χαρταετός, τα βεγγαλικά της Ανάστασης, τα κάλαντα, οι ήρωες των κόμικς, η «σοφία» των μεγάλων, οι συμβουλές τους, το πρότυπό τους. Φύσηξε ο βαρδάρης δυνατά και σκόρπισε την άλλοτε αθωότητα, σαν ένα οικοδόμημα παιδικής φαντασίας που δεν βρίσκει πια θεμέλιο να σταθεί.

Τι διάολο, είναι σα να μας καταράστηκαν. Όλα τα παιδικά μας αστέρια ένα - ένα έσβησαν. Κάθε μέρα ξημερώνει, ίδια με την άλλη, και ας γράφει ό,τι θέλει το ημερολόγιο. Μοιάζει σα να μεταναστεύσαμε σε άλλον πλανήτη. Δε γίνεται, όμως, το ισοζύγιο να άλλαξε τόσο πολύ. Τα ψυχικά μας δεδομένα όσο και εάν διασαλευθούν βρίσκουν πάντα την ισορροπία. Και αυτή βρέθηκε.

Η λύση ήρθε από το μόνο παιδικό αστέρι που αντιστάθηκε στο χρόνο, και απόντων όλων των άλλων, θέριεψε καταλαμβάνοντας, μόνο του, όλο το χώρο του άλλοτε πλούσιου εσωτερικού μας αστρογαλαξία.

Τώρα, μόνο όταν παίζει η ΠΑΟΚΑΡΑ η μέρα είναι διαφορετική από τις άλλες. Την περιμένουμε, όπως τότε στη παιδική μας εποχή, τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, την 25η, την 28η ... Αυτή είναι πια η μέρα η γιορτινή. Σάββατο, Κυριακή, Τρίτη, Τετάρτη το ίδιο κάνει. Ας ξυπνήσουμε από τα χαράματα, ας δουλέψουμε όλη μέρα, ας συναντήσουμε υποχρεωτικά ό,τι καθημερινά μας χαλάει.

Όταν έχει ΠΑΟΚΑΡΑ τίποτα δεν είναι το ίδιο. Στο εσωτερικό μας διαπασών ηχούν αυθόρμητα, από την προηγούμενη, οι ασπρόμαυρες μελωδίες σαν άλλα κάλαντα (τα πραγματικά κάλαντα), και μου πήρε σχεδόν μισό αιώνα μέχρι να καταλάβω για ποιο λόγο στέκονται όλοι στο έθιμο της παραμονής σε όλες τις γιορτές. Είναι απλό, όταν περιμένεις μια μέρα με τόση λαχτάρα η μαγεία της αρχίζει από την προηγούμενη.

Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι τώρα ο μπούσουλας, εκείνος μας χορεύει, εκείνος μας κατευθύνει. Όλα τα άλλα παιδικά μας πρότυπα μας πρόδωσαν, φύγαν, σκόρπισαν. Μας άφησαν ξυπόλητους να τα βγάλουμε πέρα με τις Τράπεζες, τη δουλειά, τον ανταγωνισμό, το μίσος, το συμφέρον, την ιδιοτέλεια. Όλη η άλλοτε μαγεία των Χριστιανικών και Εθνικών εορτών, των «μίκι μάους», της τσάρκας με τους φίλους, των διακοπών και της καλοκαιρινής τρέλας, συμπυκνώθηκε σε συσκευασία ασπρόμαυρης κάψουλας, που την παίρνουμε και φτιαχνόμαστε, όταν ο δικέφαλος ξεδιπλώνει τις φτερούγες του στο Ναό στην ΤV, στο ράδιο, παντού.

Και όταν μας ρωτήσουν, και πάλι, οι ξενέρωτοι του περίγυρου «πότε θα σοβαρευτείτε, επιτέλους, μεγαλώσατε!» τότε θα τους απαντήσουμε: «όταν ξανάρθουν εκείνα τα Χριστούγεννα, εκείνη η Πρωτοχρονιά, εκείνο το Πάσχα» δηλαδή ποτέ...

Μέχρι τότε ο μόνος αετός που θα πετάμε την Καθαρά Δευτέρα θα είναι ο δικέφαλος αετός στον απέραντο ουρανό της δόξας του...